Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια οι μαθητές/τριες ξαναβγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας την οργή τους απέναντι στην αστυνομική βία και καταστολή. Παρά τη συστράτευση όλων την μηχανισμών της κυριαρχίας απέναντι σε δυναμικές κινητοποιήσεις εκατοντάδες σχολικές αίθουσες μετατράπηκαν από δεξαμενές αναπαραγωγής του συστήματος σε εστίες αντίστασης μέσω των καταλήψεων. O σχολικός χρόνος της αφομοίωσης και της υποταγής σταμάτησε, ο καθηγητικός μονόλογος παραμερίστηκε και στις καρδιές των μαθητών/τριων χτυπούσε πλέον ο παλμός της εξέγερσης .Χιλιάδες μαθητές/τριες, θέλοντας οι ίδιοι/ες να ορίσουν τις ζωές τους μετέδωσαν το μικρόβιο της ανατροπής σαμποτάροντας την κανονικότητα και τη ρουτίνα της σχολικής καθημερινότητας με αποκλεισμούς δρόμων και εμπορευμάτων, με συγκρουσιακές διαδηλώσεις, καθώς και με επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις.
Το διήμερο 6-7 Δεκέμβρη, παρά το έντονο κλίμα τρομοκρατίας που είχε δημιουργήσει ο στρατός κατοχής που είχε εγκαθιδρυθεί στο κέντρο της Αθήνας, παρά τις προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις που έκαναν οι πραίτορες της δημοκρατίας, παρά τις προτροπές των κομματικών μπλοκ για αποδοχή των αστυνομικών προκλήσεων στις διαδηλώσεις που είχαν καλεστεί, ένα μεγάλο πλήθος εξεγερμένων αντιστάθηκε σπάζοντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής που είχε προαναγγείλει ο υπουργός δημόσιας τάξης και επιτέθηκε στους ένστολους δολοφόνους που φυλάνε τράπεζες, υπουργεία κ.λ.π και στους κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους αποδεικνύοντας με παρρησία πως το καλύτερο μάθημα είναι το μάθημα του οδοφράγματος.
Για αρκετές μέρες μαθητές/τριες από γειτονιές της Αθήνας καθώς και από όλη την επικράτεια με ένα έντονο αντιθεσμικό χαρακτήρα συνέχισαν τις επιθέσεις προς τους φρουρούς της τάξης και της ομαλότητας (είτε αυτοί βρίσκονταν σε αστυνομικά τμήματα, είτε έξω από δικαστήρια και φυλακές) σκορπώντας συγκίνηση σε όλους τους αγωνιζομένους ανθρώπους και δόσεις ταραχής στους εξουσιαστές. Ταραχή βέβαια που εκφράστηκε από το σύνολο των χειραγωγικών μηχανισμών πολύ πριν τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη. Η δικαστική εξουσία με εισαγγελική παρέμβαση προσπάθησε να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις που είχαν ως μέσο αγώνα τις σχολικές καταλήψεις. Οι πολιτικοί ταγοί της διανοητικής περιχαράκωσης και καταστολής, οι υπουργοί παιδείας και προστασίας του πολίτη(!) Άννα Διαμαντοπούλου και Μιχάλης Χρυσοχοίδης, με μια τακτική ενσωμάτωσης και αφομοίωσης, με μια κλίση προσέγγισης των αιτημάτων των αριστερών κομμάτων δήλωναν πως αφουγκράζονται τα προβλήματα και τις ανησυχίες των μαθητών/τριών ζητώντας από τους ιδίους να θέσουν μια ατζέντα αιτημάτων, καθώς οποιαδήποτε μη θεσμικά διαμεσολαβημένη διαδικασία αγώνα που θα αμφισβητούσε την ισχύ της νομιμότητας, θα αντιμετώπιζε τη σφοδρή καταστολή.
Τέλος, με ιδιαίτερη σπουδή τα Μ.Μ.Ε επιδίωκαν να διαχωρίσουν τους διαδηλωτές/τριες σε βίαιους/ες και ειρηνικούς/ες, ενώ έδιναν χρόνο τηλεθέασης στους εκπροσώπους των μαθητών/τριων για να συνδιαλέγονται με μπάτσους προμοτάροντας τη λογική των μεμονωμένων περιστατικών αυθαιρεσίας μέσα στη γενική “αθωότητα της ελληνικής αστυνομίας”. Μια “αθωότητα” ωστόσο που αμφισβητήθηκε συθέμελα από το Δεκέμβρη και μετά, γεγονός που αποδείχτηκε έμπρακτα και από τη μείωση αριθμού επιλογής αστυνομικών σχολών στα μηχανογραφικά δελτία των μαθητών/τριων και από τις βίαιες συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις της δημοκρατίας.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ-ΚΑΜΙΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΣΤΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
22/12/2009
*(προκήρυξη που μοιράστηκε σε σχολέια του Κουκακίου και της Καλλιθέας)