Δεν είχαμε την πρόθεση να αναφερθούμε με σχετική μας προκήρυξη στο σκηνικό που έλαβε χώρα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τις απογευματινές ώρες της Τετάρτης 15 Φλεβάρη με την εμφάνιση του ένστολου μπάτσου στη βιβλιοθήκη του, αλλά λόγω της δημοσιότητας που έλαβε το θέμα και λόγω των ψεμάτων και των ασυναρτησιών που κυκλοφόρησαν τις επόμενες μέρες από τον κάθε τυχάρπαστο (βλέπε π.χ. Πάσχο Μανδραβέλη), οφείλουμε να καταθέσουμε το πώς έγιναν τα πράγματα, καθότι δύο σύντροφοι από το Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου ήταν παρόντες από την αρχή μέχρι τέλους στο σκηνικό.
Πράγματι, το απόγευμα της Τετάρτης 15 Φλεβάρη, ένας μπάτσος έκανε την εμφάνισή του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ο συγκεκριμένος μπάτσος ήταν ένστολος. Φορούσε δηλαδή όχι μόνο το παντελόνι της στολής του και τις αρβύλες του, όπως έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν αμέσως τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, όπως ξέρουν πολύ καλά άλλωστε να κάνουν υπηρετώντας επάξια τον παραπληροφοριακό ρόλο τους (είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της συντρόφισσας Φαίη Μάγιερ που την παρουσίαζαν σαν κόρη μέλους της “τρομοκρατικής” οργάνωσης RAF απλά και μόνο λόγω της συνωνυμίας της, στήνοντας μάλιστα και σχετικά ρεπορτάζ, και της Εθνικής Βιβλιοθήκης που “καίγεται” κάθε φορά που ξεσπάει μια κοινωνική εξέγερση) αλλά ολόκληρη την υπηρεσιακή στολή του, με το μπουφάν «φλάι» με τα διάφορα διακριτικά επάνω και το κέντημα “POLICE” από πίσω. Και αυτό δεν έγινε αντιληπτό από όλους τους φοιτητές όπως επίσης ελέχθη. Αντιθέτως, ο συγκεκριμένος μπάτσος κυκλοφορούσε ανενόχλητος στους χώρους του πανεπιστημίου για αρκετή ώρα.
Είχε έρθει απ’ ό,τι φαίνεται (μιας και δεν βρισκόταν εν υπηρεσία αφού δεν είχε την τυπική εξάρτηση επάνω του – αν και όπως ακούστηκε απειλούσε με όπλο) να συνοδεύσει τη φίλη του στον πεζόδρομο του Παντείου επί της οδού Αλ. Πάντου. Όταν όμως δύο φοιτητές τον κοίταξαν περίεργα, εκείνος τους ακολούθησε, ισχυριζόμενος ύστερα ότι δήθεν «παρακολουθούσε κάτι υπόπτους» και θεωρώντας πως το πανεπιστήμιο είναι σαν το δρόμο, όπου μπορεί ανεξέλεγκτα να το παίζει εξουσία! Έτσι τους ακολούθησε μέχρι το χώρο της βιβλιοθήκης που βρίσκεται στο ισόγειο του κεντρικού κτιρίου του πανεπιστημίου και επειδή κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε στραφεί εναντίον του, συνέχισε απτόητος νομίζοντας ότι τον έπαιρνε, τραμπουκίζοντας μάλιστα λεκτικά έναν φοιτητή από την φοιτητική παράταξη ΕΑΑΚ που βρισκόταν στον πρώτο όροφο της βιβλιοθήκης από το αίθριο του αναγνωστηρίου, που τόλμησε να του ζητήσει το λόγο.
Ο συγκεκριμένος μπάτσος, παρέμενε για αρκετά λεπτά στο χώρο της βιβλιοθήκης. Ήταν η παρέμβαση δύο συντρόφων από το Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου, που αντιλήφθηκαν την παρουσία του και τους τραμπουκισμούς του στον εν λόγω φοιτητή από την ΕΑΑΚ και κινήθηκαν απειλητικά και φραστικά εναντίον του, που δημιούργησε τη σχετική αναστάτωση στη βιβλιοθήκη. Κανείς μέχρι τότε δεν είχε αντιδράσει πρακτικά. Το «φοιτητικό κίνημα» όταν ήρθε για ακόμη μια φορά η ώρα να υπερασπιστεί στην πράξη το άσυλο, όπως και στην περίπτωση των αποκλεισμού των εξωτερικών χώρων του Παντείου με καγκελόπορτες από τις πανεπιστημιακές αρχές, δυστυχώς προτίμησε να… διαβάζει, όπως διάβαζε ο Χριστόδουλος και δεν πρόσεξε ότι είχαμε χούντα!
Η «παροιμιώδης αυτοσυγκράτηση» που δήλωσε ο πρύτανης Τσάλτας ότι έδειξαν οι φοιτητές, που σαν σαΐνη ενώ έβλεπε τον μπάτσο μπροστά του ρωτούσε να μάθει προς τι η αναστάτωση, ήταν εξαιτίας των δύο μονάχα συντρόφων που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στο χώρο της βιβλιοθήκης και γι’ αυτό επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι, και ο συγκεκριμένος μπάτσος τη γλύτωσε με μια απλή διαθεσιμότητα, από αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να αποδίδονται από την ηγεσία της αστυνομίας στους “παρεκτρέποντες” αστυνομικούς και να αίρονται όταν το θέμα ξεχαστεί, όπως άρθηκε και με τον συγκεκριμένο μπάτσο λίγες μέρες αργότερα μετά από σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Σ.Ε.Φ.Ε.Α.Α (ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΙΔΙΚΩΝ ΦΡΟΥΡΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ).
Δεν θα πρέπει επίσης να παραλειφθεί να αναφερθεί ότι στο σκηνικό αυτό, υπήρχε κι ένας ασφαλίτης (όχι βέβαια κάτι τυχαίο στο Πάντειο!) που διάβαζε στη βιβλιοθήκη και που όπως λέγεται έδειξε την αστυνομική του ταυτότητα σε κάποιους φοιτητές κάνοντάς τους σχετικές ερωτήσεις όταν αντιλήφθηκε και αυτός το γεγονός, αλλά όταν ο ίδιος έγινε αντιληπτός από έναν από τους δυο συντρόφους και αντιμετωπίστηκε κατάλληλα, αποχώρησε, αφού φυγαδεύτηκε μαζί με τον μπάτσο από τον πρύτανη στο γραφείο του για τις σχετικές εξηγήσεις και τις αστείες κυρώσεις όταν τα πνεύματα από τους συντρόφους οξύνθηκαν τη στιγμή που ο μπάτσος κινήθηκε απειλητικά προς έναν από αυτούς.
H απάντηση που δόθηκε (χωρίς σε αυτήν φυσικά να συμπεριλαμβάνουμε τις αστείες κυρώσεις που του επιβλήθηκαν από την ηγεσία της αστυνομίας μετά από το έγγραφο που εστάλη από τον πρύτανη στο αρχηγείο της ΕΛΑΣ, με το οποίο κατήγγειλε το γεγονός) ήταν η ελαχιστότατη δυνατή απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί στα σκυλιά αυτά των αφεντικών, που το μόνο που κάνουν όλο αυτό το διάστημα που η κοινωνία πλήττεται ποικιλοτρόπως είναι να την τρομοκρατούν και να την ξυλοφορτώνουν κάθε φορά που επιλέγει να αντισταθεί, καθότι άμεσα ειδοποιήθηκαν σύντροφοι να έρθουν στο Πάντειο, και για το λόγω μήπως ο συγκεκριμένος μπάτσος θελήσει να δώσει συνέχεια στο γεγονός, αφού δήλωνε με περίσσιο γηπεδικό ύφος ότι «προσέξτε γιατί θα φέρω τους δικούς μου».
Όσο γι’ αυτούς που δεν ήθελαν να προκαλέσουν περισσότερες αντιδράσεις με το φόβο μην δώσουν αφορμή στην αστυνομία για να εισβάλλει στο πανεπιστήμιο, μόνο γέλιο προκαλεί, αφού η αστυνομία… ήταν ήδη μέσα! Είναι αφελείς και πολιτικά ανίδεοι όσοι πιστεύουν ότι το κράτος περιμένει κάποια αφορμή για να κάνει κάτι και ότι δεν μπορεί να τη στήσει μόνο του. Όσο δε για εκείνους που έσπευσαν να στήσουν συνομωσιολογικά σενάρια, ότι ο μπάτσος δήθεν βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία ή να συνδέσουν το γεγονός αυτό με την επίθεση που δέχεται το δημόσιο πανεπιστήμιο… είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να βγάλουν πολιτική υπεραξία!
Το μόνο ζήτημα για το οποίο αξίζει να γίνει μνεία είναι ο τρόπος με τον οποίο προασπίζεται το πανεπιστημιακό άσυλο. Ας μάθουν λοιπόν οι διάφοροι επικλητές του ότι
το άσυλο δεν προασπίζεται με ανακοινώσεις ούτε με μηνύσεις. Προασπίζεται μονάχα με τη δράση των ίδιων των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
