Πόσοι εξεπλάγησαν που η πρυτανική αρχή του Παντείου τοποθέτησε τεράστιες πόρτες στο χώρο του πανεπιστημίου, αποκλείοντας και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους του;
Λίγοι. Και κάποιοι άλλοι ίσως να είπαν “και τί πειράζει;”
Η ανεκτικότητα, έλεγε κάποιος, είναι μια άλλη ονομασία για την αδιαφορία. Κι αν ισχύει αυτό, δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι έχουμε φτάσει σαν κοινωνία στο σημείο να καταστρατηγούνται όχι μόνο και τα τελευταία εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και εμείς απλά να μένουμε αδρανείς.
Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα δεν εντοπίζονται μονάχα στο επίπεδο της οικονομίας, ένα μακροεπίπεδο που αφορά και απασχολεί μονάχα μερικούς οικονομολόγους στην τηλεόραση ή τους αρχηγούς των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και στο επίπεδο της απλής καθημερινότητας. Εκεί όπου ο εργαζόμενος ακούει ξαφνικά τη “λύση της σύμβασης εργασίας” του από το στόμα του εργοδότη, εκεί όπου ο συνταξιούχος μετράει τα κέρματα που έχει στην παλάμη του για να αγοράσει τα προς το ζειν ή εκεί όπου ένας ελεύθερος δημόσιος χώρος τσιμεντοποιείται ή/και περιφράσσεται από πελώριους φράχτες.
Το γεγονός της περίφραξης των χώρων του Παντείου, των ελεύθερα προσβάσιμων χώρων ανάμεσα στο κτήριο Στασινόπουλου (“γυάλινο κτήριο”) και την Πρυτανεία και του αιθρίου που περικλείεται από το Νέο Κτήριο, δεν μας εκπλήσσει και ούτε μπορούμε να το δούμε μεμονωμένα. Θεωρούμε ότι αποτελεί απλώς εφαρμογή στην πράξη της κατάργησης του ασύλου και της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου – άρα και των χώρων του.
Η περιστολή του δημόσιου χώρου, του χώρου δηλαδή όπου ακριβώς ο καθένας έχει το δικαίωμα να βρίσκεται χωρίς να εξετάζεται η οικονομική ή κοινωνική του θέση, όπου μπορούν να ανταλλάσσονται ελεύθερα ιδέες και απόψεις χωρίς καμιά κρατική παρέμβαση και περιορισμό, αποτελεί σταθερή επιδίωξη της εξουσίας τα τελευταία χρόνια, με σκοπό την ολοένα περισσότερη απομόνωση, αποξένωση και ιδιώτευση των ανθρώπων.
Η επιδίωξη αυτή υλοποιείται στα πανεπιστήμια με τη μορφή της περίφραξης του χώρου τους, όπως το είδαμε πολλές φορές να γίνεται, με πολύ πρόσφατο παράδειγμα την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου όπου η πρυτανική αρχή τοποθέτησε πύλες για τους πεζούς αποκλείοντας στην πραγματικότητα ολόκληρη τη γειτονιά του Ζωγράφου. Και όλα αυτά ακριβώς με απώτερο στόχο τη διαφύλαξη της ακαδημαϊκής “ομαλότητας” μέσω της αποτροπής πολιτικών εκδηλώσεων, της εξάλειψης των κινηματικών διαδικασιών που σαμποτάρουν την εύνομη λειτουργία του πανεπιστημίου καθώς και κάθε κοινωνικής δραστηριότητας (πάρτι, γκράφιτι, άραγμα στους χώρους του κτλ.) που οικειοποιείται πανεπιστημιακούς χώρους χωρίς την άδεια ή τη θεσμική αναγνώριση από τις πρυτανικές αρχές και που πολλές φορές ο λόγος και οι πρακτικές της μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με την εξουσία.
Παρεμπιπτόντως, δεν μας εκπλήσσει η αδιαφορία του «φοιτητικού κινήματος» που διατράνωνε με κάθε ευκαιρία πως το “άσυλο ανήκει σε όλο το λαό” αλλά όταν ήρθε η ώρα να το αποδείξει στην πράξη να «κοιμάται τον ύπνο του δικαίου». Αυτό δε που δείχνει την υποκρισία των φοιτητικών παρατάξεων, είναι το γεγονός πως όταν είδαν με το νόμο Διαμαντοπούλου να θίγονται τα συμφέροντά τους κινητοποιήθηκαν αμέσως, οργάνωναν γενικές συνελεύσεις, καλούσαν τον κόσμο να αγωνιστεί στο πλευρό τους, αλλά όταν είχαν να κάνουν με τα συμφέροντα της κοινωνίας, όπως το απλό δικαίωμά της να μπορεί να παρευρίσκεται σε ένα χώρο όπου δεν χρειάζεται καμιά αμοιβή ή ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό ρόλο για την είσοδο της σε αυτόν, όπου να μπορεί να ανταλλάσσει ελεύθερα ιδέες και απόψεις, χωρίς καμιά κρατική ή θεσμική παρέμβαση και περιορισμό, να αδιαφορούν.
Η αποτροπή λοιπόν αυτή κάθε κοινωνικής δραστηριότητας που δεν έχει την άδεια ή τη θεσμική αναγνώριση της πρυτανικής αρχής, είναι και η άλλη όψη της καταστολής, γιατί σύμφωνα με το δόγμα, “καλύτερα το προλαμβάνειν παρά το καταστέλλειν”. Καλύτερα το πανεπιστήμιο να παραμένει κλειστό της ώρες όπου δεν γίνονται μαθήματα και να εμποδίζεται η χρήση των χώρων του για οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, παρά ο πρύτανης να βρίσκεται στη δυσμενή θέση να αντιμετωπίσει εκ των υστέρων τα όποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα προκύψουν γι’ αυτόν.
Το σαμποτάρισμα λοιπόν τέτοιων ενεργειών είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στη στανική πράξη επιβολής της εξουσίας επάνω στους ελεύθερους χώρους.
Μιας εξουσίας που έχει απόλυτη ανάγκη από χώρους καθαρούς από το “μίασμα” της ελεύθερης δημιουργίας, της αυτοέκφρασης και της αυθορμησίας, έχει ανάγκη από χώρους όπου ο καθένας θα βρίσκει τη θέση του σε προκαθορισμένους κοινωνικούς ρόλους που του αφαιρούν κάθε δυνατότητα πρωτοβουλίας και αυθεντικής δράσης.
Μιας εξουσίας που φοβάται την ελευθερία γιατί είναι αυτή που μπορεί να γεννήσει την αμφισβήτησή της.
Ο δημόσιος χώρος του Παντείου αποκτά πραγματικό νόημα μονάχα όταν είναι ένας αληθινά δημόσιος χώρος, ένας χώρος ελευθερίας.
Η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων από την αρπακτικότητα της εξουσίας συμβαδίζει με τον αγώνα για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά και δούλους.
ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΓΚΕΛΑ
ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΝ ΚΟΦΤΕΣ !!
* (Η προκήρυξη μοιραζόταν με αποκορύφωμα μικροφωνική συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο)