Στις 03/04 κρεμάσαμε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο πανό αλληλεγγύης στους αναρχικούς στη Λευκορωσία που διαδήλωσαν ενάντια στον νόμο για τα ”κοινωνικά παράσιτα” και φυλακίστηκαν, συνελήφθησαν ή τραυματίστηκαν.
”Αλληλεγγύη στα εξεγερμένα συντρόφια μας στην Λευκορωσία”
Στις 10/03 κρεμάσαμε πανό στην μνήμη του επαναστάτη Λάμπρου Φούντα.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 13 Μαρτίου η αστυνομία προχωρά σε εκκένωση δύο καταλήψεων, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στις κρατικές μεθοδεύσεις καταστολής αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων. Πρώτο χτύπημα των δυνάμεων καταστολής ήταν η κατάληψη στέγασης προσφύγων-μεταναστών στην οδό Αλκιβιάδου 4, όπου μάλιστα τα θρασύδειλα ένστολα καθάρματα δεν δίστασαν να κλέψουν και να βανδαλίσουν τα λιγοστά υπάρχοντα των εκεί διαμενόντων και μετά από πολύωρη ταλαιπωρία σε κέντρα κράτησης και ταυτοποίησης να πετάξουν οικογένειες με παιδιά στον δρόμο.
Επόμενος στόχος ήταν η κατάληψη Βίλα Ζωγράφου, κατάληψη με συνεχή παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες της γειτονιάς, που στέγαζε επίσης πλήθος δραστηριοτήτων αυτομόρφωσης. Κατά την διάρκεια της εκκένωσης συνελήφθησαν 7 σύντροφοι οι οποίοι και ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη.
Επίσης την ίδια μέρα, το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου διαρρήχθηκε από τους μπάτσους οι οποίοι άλλαξαν τις κλειδαριές, λήστεψαν 600 ευρώ από το ταμείο, άφησαν στον δρόμο τα σκυλιά που ζούσαν μέσα στο στέκι και προκάλεσαν φθορές στα μηχανήματα. Παρά την επίθεση που δέχθηκε, το στέκι συνεχίζει να λειτουργεί.
Διαχρονικά οι αναρχικοί καταλάμβαναν εγκαταλελειμμένα κτήρια, τα συντηρούσαν, τους έδιναν ζωή μετατρέποντας τα σε κέντρα αγώνα, ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών κάνοντας πράξη τα αναρχικά ιδεώδη στο μέτρο του εφικτού. Στις καταλήψεις μας λειτουργούμε οριζόντια και αντιιεραρχικά, μέσα από τις συνελεύσεις μας, σπάζοντας τους ρόλους που επιβάλλονται από την κοινωνία (ταξικούς, έμφυλους, φυλετικούς). Ο σκοπός της κάθε κατάληψης ορίζεται από τους εκάστοτε καταληψίες ανάλογα με τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους: κάποιες είναι καταλήψεις στέγης, κάποιες χώροι πολιτικής έκφρασης και παρέμβασης στην γειτονιά και στην κοινωνία ευρύτερα και κάποιες συνδυάζουν την στέγαση με την πολιτική παρέμβαση.
Οι κρατιστές και οι καπιταλιστές ενοχλούνται από την ύπαρξη καταλήψεων. Τους ενοχλεί το γεγονός ότι μέσα από αυτές βγαίνει πολιτικός λόγος και δράσεις ενάντια στο υπάρχον σύστημα. Θέλουν μία δημοκρατία που δίνει το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης μόνο σε όσους συναινούν με την αδικία που δημιουργεί η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, μόνο σε όσους αποδέχονται τους νόμους που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους. Αλλά δεν είναι μόνο ο πολιτικός λόγος και η πολιτική δράση της κάθε κατάληψης που τους ενοχλεί. Είναι και η ίδια η λειτουργία των καταλήψεων. Ενοχλούνται γιατί κάποιοι άνθρωποι αυτοοργανώνουν την ζωή τους μακριά από τις λογικές της εμπορευματοποίησης. Εξάλλου στα δικά τους σχέδια ακόμα και οι βασικές μας ανάγκες (σίτιση, στέγαση, υγιεινή) είναι εμπορεύματα που όποιος δεν έχει την δυνατότητα να τα αγοράσει αποκλείεται από αυτά. Ενοχλούνται, γιατί κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να δώσουν ξανά ζωή σε εγκαταλελειμμένα κτήρια της μητρόπολης. Για αυτούς είναι προτιμότερο να υπάρχουν κτήρια-φαντάσματα παρατημένα στην μοίρα τους, αρκεί το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς να μένει σεβαστό, παρά τα ίδια κτήρια να αποκτούν ζωή και χρησιμότητα από άτομα και ομάδες που δεν αναγνωρίζουν την έννοια της ιδιοκτησίας ως ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας.
Εμείς λοιπόν, είμαστε από αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τις καταλήψεις ως κτήμα τους αλλά σαν χώρους που δεν ανήκουν σε κανέναν και είναι ανοιχτοί στο να χρησιμοποιηθούν από όλους. Οι καταλήψεις μας είναι χώροι που ακροβατούν ανάμεσα σε μια κοινωνία ελευθερίας της ανθρώπινης ζωής και δημιουργικότητας και στην κοινωνία που πασχίζουν να συντηρήσουν αυτοί, όπου όποιος δεν μπορεί να συντηρήσει την δική του ιδιοκτησία είναι ένα παράσιτο που πρέπει να απομονωθεί. Είναι αυτονόητο λοιπόν το κράτος να αντιμετωπίζει τις καταλήψεις ως κάποιο εχθρικό στρατόπεδο εν καιρώ πολέμου και όχι ως “εστίες ανομίας” όπως τα ΜΜΕ σπεύδουν κατηγορηματικά να τις ορίσουν.
Από την πλευρά μας δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στις κρατικές επιθέσεις ενάντια στις καταλήψεις. Τις θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο και ως τέτοιο θα τις υπερασπιζόμαστε μέχρι το τέλος. Η αλληλεγγύη μας προς αυτές είναι δεδομένη. Εκκενώσεις, βανδαλισμοί, επιθέσεις και συλλήψεις δεν μας αποθαρρύνουν, αντίθετα οξύνουν την αντίδραση μας απέναντι στην κρατική καταστολή.
Οι καταλήψεις είναι αγκάθι
και θα ματώσετε για να τις πάρετε!
Την Δευτέρα 27/3, στις 12:00, καλούμε σε μικροφωνική παρέμβαση στο Πάντειο.
Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου
Κάθε χρόνο, τέλη Γενάρη οι φασίστες με αφορμή την επέτειο των Ιμίων αποφασίζουν να ξεμυτίσουν από τις τρύπες τους και να χύσουν το εθνικιστικό τους δηλητήριο. Γι’αυτους είναι μέρα ορόσημο, μια μέρα που βρίσκουν την ευκαιρία να επιδείξουν την δυναμική τους στο δρόμο. Πολλές φορές άλλωστε έχει συνοδευτεί από πογκρόμ κατά μεταναστών και αντιφασιστών.
Φέτος όμως δεν τους έγινε η χάρη…
Η ναζιστική οργάνωση της Χρυσή Αυγής που τα τελευταία χρόνια συνεχώς αποδυναμώνεται, φέτος εγκατέλειψε το σημείο όπου καλούσε κάθε χρόνο, την πλατεία Ρηγίλλης, και αρκέστηκε στο να κλειστεί μέσα στα γραφεία της στην οδό Μεσογείων. Στην πλατεία Ρηγίλλης έγινε μία συγκέντρωση Αντιφασιστικών και Αριστερών οργανώσεων. Η δε ΛΕΠΕΝ που καλούσε στην πλατεία Κολοκοτρώνη όταν δέχτηκε οργανωμένη επίθεση αντιφασιστών συντρόφων τράπηκε σε φυγή αφήνωντας πίσω τις σημαίες τους και άλλο εθνικιστικό έντυπο υλικό. Στην Καβάλα τα ντόπια παρακρατικά σκουλίκια της οργάνωσης ΦΟΙΝΙΞ έκαναν μία πορεία περιφρουρούμενοι από τους μπάτσους. Η περιφρούρηση δέχτηκε την επίθεση των οργισμένων αντιφασιστών της πόλης.
Είναι φανερό από τα γεγονότα των φετινών Ιμίων αλλά και από άλλα γενονότα των τελευταίων ημερών (επιθέσεις σε σχολεία όπου φοιτούν προσφυγόπουλα, άνοιγμα εθνικιστικών σωματείων) ότι από τη μία η Χρυσή Αυγή προσπαθεί μάταια να ανακτήσει την δυναμική που είχε την περίοδο 2012-2013 και από την άλλη ότι δεν έχει εμφανιστεί κάποιο άλλο φασιστικό μόρφωμα που να προκαλεί κάποια σοβαρή απειλή. Η πολυδιαφημισμένη ΛΕΠΕΝ δεν μπορεί να κρατήσει ούτε τα γραφεία της ανοιχτά αλλά ούτε και τις προσυγκεντρώσεις της. ‘’Αυτόνομες’’ ομάδες σαν τους ΑΜΕ και την Combat 18 αρκούνται σε μπογιατίσματα και πυροτεχνήματα έξω από καταλήψεις.
Εμείς από την πλευρά μας δεν πρόκειται να επαναπαυθούμε σε θριαμβολογίες περί ήττας των φασιστών. Ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο που παίζουν: Σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής το κεφάλαιο τους δίνει πάτημα να εξαπλωθούν και να αποκτήσουν επιρροή για να σταματήσουν κάθε αντίδραση εναντίον των συμφερόντων του. Γι’αυτό και εμείς θεωρούμε ότι τώρα που υποχωρούν οι φασίστες πρέπει να οξύνουμε τις εξεγερτικές δράσεις και τις επιθέσεις στο κράτος και το κεφάλαιο, μέχρι την επανάσταση για την Αναρχία!
Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου