Category: 11-12

ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ “ΚΝΑΤ” (ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΑΞΗΣ)

Πολλά ήταν τα εμπόδια που είχαν ανακύψει τις τελευταίες μέρες στην προσπάθεια της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την 6η δόση του δανείου και κατά συνέπεια να παρατείνει το ξεζούμισμα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των τοκογλύφων και των τραπεζών. Εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει τόσο στο εσωτερικό της όσο και, κυρίως, στο εξωτερικό της. Αν όμως στο εσωτερικό της η κυβέρνηση μπορούσε να τα αντιμετωπίσει από μόνης της, με συνοπτικές διαγραφές όπως εκείνης της Λούκας Κατσέλη, τί γινόταν με τα εμπόδια στο εξωτερικό της;

Τον τελευταίο καιρό μπαράζ απεργιών συγκλόνιζε τη χώρα και όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες κατέβαιναν σε απεργία, ακόμα και αυτές που παρέμεναν αδρανείς. Και εκείνες που είχαν ήδη τριφτεί με την απεργία ως μέσο αγώνα επέλεγαν να ανεβάσουν τον πήχη της αγωνιστικότητας με καταλήψεις των χώρων εργασίας τους όπως οι υπάλληλοι στα υπουργεία ή οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ. Και όλοι αυτοί μαζί να συναντιούνται σε πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα διαδηλώσεις όπου η συμμετοχή ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Χιλιάδες κόσμος επιτίθονταν στις δυνάμεις καταστολής και σε καπιταλιστικούς στόχους. Η διαδήλωση της 19ης Οκτωβρίου ξεπέρασε σε συμμετοχή ακόμα και εκείνης της 5ης Μαΐου που υπολογιζόταν ότι ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 30 χρόνων. Η κυβέρνηση έδειχνε να αδυνατεί να αντιμετωπίσει από μόνη της αυτά τα σημαντικά και επικίνδυνα για την ίδια εμπόδια. Στην προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης λειτούργησε ενισχυτικά το ΚΚΕ μέσω του συνδικαλιστικού του φορέα, του ΠΑΜΕ. Πώς;

Το ΚΚΕ στη συγκέντρωση της 20ης Οκτώβρη, την «κρίσιμη» αυτή μέρα κατά ομολογία των ίδιων των κυρίαρχων, επέλεξε να κατέβει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί… με τις πλάτες στη Βουλή! Και όχι μόνο αυτό (αν συνέβαινε άλλωστε μόνο αυτό κανείς δεν θα ασχολούνταν, όπως δεν ασχολείται με τις απομονωμένες συγκεντρώσεις του στην Ομόνοια… ούτε καν το μεγάλο κεφάλαιο!)  Το ΚΚΕ κατέβηκε στο δρόμο με σκοπό να προστατέψει τη Βουλή και να καταστήσει αδύνατη την πρόσβαση σε άλλους διαδηλωτές που δεν πρόσκεινται στις τάξεις του… όχι όμως στους βουλευτές! Η περικύκλωση της Βουλής άλλωστε δεν είχε καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν σε αυτήν, όπως ομολόγησε η ίδια η γ.γ. του κόμματος Αλέκα Παπαρήγα. Έπαιξε μάλιστα πολύ καλά το ρόλο που θεσμικά αναλαμβάνει η αστυνομία, ελέγχοντας ταυτότητες ακόμη και… τσάντες και επιχειρώντας με τα ΜΑΤ (μια εικόνα που είχαμε συνηθίσει να τη βλέπουμε μόνο με τη Χρυσή Αυγή). Και όποιος τολμούσε να πλησιάσει τις γραμμές του εισέπραττε τη μήνιν των ροπαλοφόρων του.

Και αυτό το ρόλο αντιλήφθηκαν αμέσως οι υπόλοιποι διαδηλωτές όταν πλησίαζαν το κοινοβούλιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι δρόμοι μπροστά από τη Βουλή αντηχούσαν το σύνθημα «Κ.Κ.Ε. ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΧΑΦΙΕ». Αφού δεν επιτράπηκε σε κανέναν να πλησιάσει το κοινοβούλιο, άρχισαν να σημειώνονται και οι πρώτοι διαπληκτισμοί και ύστερα από την αποχώρηση του μπλοκ του κινήματος «Δεν πληρώνω» τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν ένας ροπαλοφόρος του ΚΚΕ εγκατέλειψε στιγμιαία την “αλυσίδα” της περιφρούρησής του και χτύπησε ακαριαία στο κεφάλι μια συντρόφισσά μας, στέλνοντάς την στο νοσοκομείο.

Αυτά φυσικά δεν βγήκαν ποτέ σε όλες τις περιγραφές των γεγονότων από τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Αυτό που τα ενδιέφερε άλλωστε είναι να δείξουν ότι το ΚΚΕ δήθεν εμπόδισε μια μικρή μερίδα “κουκουλοφόρων” να πλησιάσει στη συγκέντρωση, όταν το ίδιο το σκηνικό μπροστά από τη Βουλή συνέθετε από τη μια μεριά ο κύριος όγκος της συγκέντρωσης και από την άλλη το ΠΑΜΕ αλλά και να εκφράσουν τα συγχαρητήριά τους για την αστική και νομιμόφρονη στάση του, που ιστορικά το κόμμα επέδειχνε όταν το λαϊκό κίνημα βρισκόταν σε κρίσιμες για το ίδιο στιγμές, “πουλώντας” και πολλές αφήνοντας στο θάνατο ακόμα και τα αγνά στελέχη του. Και έτσι μπορούμε να δούμε το θάνατο του άτυχου οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη από το Βύρωνα που πέθανε από καρδιά παρά τις αρχικές προσπάθειες του ΚΚΕ να τον εμφανίσει ως θύμα των “κουκουλοφόρων” για να εισπράξει έτσι την πολιτική υπεραξία από το θάνατό του.

Από κει και πέρα η κατάσταση η οποία ακολούθησε είναι γνωστή, χωρίς να σημαίνει ότι μας βρίσκουν σύμφωνους ενέργειες που έθεσαν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές που δεν συμμετείχαν στις συγκρούσεις. Το ΚΚΕ πέτυχε μια μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση κατά του βάρβαρου πολυνομοσχεδίου και της κυβέρνησης-τρόικας να τη στρέψει σε μια διαμάχη με σκοπό να δείξει ότι αυτό θέλει να έχει τον ηγετικό ρόλο σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση όταν αυτή θα γιγαντώνεται και τελικά την ίδια την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου να τη βυθίσει κάτω από τις εικόνες των «εντυπωσιακών» συγκρούσεων σώμα με σώμα. Απορούμε που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι το ΚΚΕ μπορεί να προχωρήσει σε κάποια κίνηση που να ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του σκηνικού!

Η καταγραφή αυτή των γεγονότων δεν έχει να κάνει με καμιά προσπάθεια  θυματοποίησης των αναρχικών/αντιεξουσιαστών και της δικαίωσής μας έτσι στη συλλογική συνείδηση, αλλά αποσκοπεί μονάχα στην ανάδειξη των πραγματικών γεγονότων που πυροδότησαν τις συγκρούσεις της 20ης Οκτωβρίου στους δρόμους γύρω από το κοινοβούλιο και που πάντα βγαίνουν αλλοιωμένα από τα ΜΜΕ και κυρίως να καταδειχτεί ο ρόλος του ΚΚΕ στους κοινωνικούς αγώνες.

Ενώ χρόνια τώρα το ΚΚΕ κατάγγελνε ότι μεγάλη μερίδα διαδηλωτών με τη στάση τους εξυπηρετούσαν κατά καιρούς την πολιτική της κυβέρνησης, της πλουτοκρατίας και των άλλων αστικών κομμάτων, το ίδιο ήταν αυτό που με τη στάση του εξυπηρέτησε στο έπακρο τις αποφάσεις  της κυβέρνησης και της τρόικας. Το ΚΚΕ λειτούργησε ως ανάχωμα που θα συγκρατούσε το χείμαρρο της κοινωνικής οργής. Τί νόημα άλλωστε είχε να κατέβει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί με… τις πλάτες στη βουλή και κοιτάζοντας απειλητικά στους διαδηλωτές;  Τί νόημα είχε να κάνει αδύνατη την πρόσβαση για τους υπόλοιπους διαδηλωτές, δυνατή όμως για τους βουλευτές; Τι νόημα θα είχε τα ΜΑΤ να λιάζονται στον ήλιο πίνοντας καφέδες όταν ο αγανακτισμένος κόσμος έξω από τη Βουλή ξεπερνούσε τους 100.000; Το ΚΚΕ απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι ξέρει πολύ καλά να παίζει το ρόλο του αναχώματος στο χείμαρρο της κοινωνικής οργής ως αριστερό δεκανίκι του συστήματος. Διότι γνωρίζει πολύ καλά (όπως και όλη η Αριστερά) ότι προστατεύει, στο μέτρο που του αναλογεί, το σάπιο αυτό πολιτικό σύστημα, επειδή έχει μερίδιο σε αυτό και επειδή με τέτοιες ενέργειες γνωρίζει πολύ καλά ότι μπορεί να αποκομίσει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα, όπως μια αύξηση των εκλογικών του ποσοστών και μερικές βουλευτικές έδρες ακόμα. Και όλα αυτά κάτω από τη μάσκα του επαναστατικού προφίλ των… «ανυπάκουων».

Η στροφή όμως αυτή της προσοχής από την ψήφιση του επίμαχου πολυνομοσχεδίου στις συγκρούσεις μεταξύ των συγκεντρωμένων, είχε τουλάχιστον κι ένα θετικό.

Nα ξεκαθαρίσει το μέτωπο όσων αντιστέκονται και από τα τελευταία τσιράκια του συστήματος.

Είτε κρατική είτε ιδιωτική, η εκπαίδευσή τους είναι φυλακή

Το νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση που υπερψηφίστηκε από τη Βουλή, είναι στην ουσία αποτέλεσμα της μακροχρόνιας προσπάθειας του κράτους και των οργάνων του να δημιουργήσουν το κατάλληλο εκείνο κλίμα που θα εδραίωνε στη συνείδηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας αυτές τις αλλαγές. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν όμως ότι οι συνθήκες που επικρατούσαν στα ελληνικά πανεπιστήμια επέβαλαν τις αλλαγές αυτές (επικαλούμενοι την πάταξη της διαφθοράς), δεν μπορούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι οι ίδιες οι κομματικές τους νεολαίες ήταν υπεύθυνες για τη δημιουργία αυτών των συνθηκών (αλισβερίσια μεταξύ κομματικών παρατάξεων-καθηγητών, στήριξη καθηγητών σε διάφορες εκλογές από τις παρατάξεις και τόσα άλλα που ο κάθε φοιτητής γνωρίζει). Ταυτόχρονα όμως, η ημερομηνία και ο τρόπος ψήφισής του (εν μέσω καλοκαιριού, επιδίωξη για ευρύτατη συναίνεση προκειμένου να μοιραστεί το πολιτικό κόστος κτλ.) δείχνει και την ανησυχία τους για την ενδεχόμενη αντίδραση της κοινωνίας.

Το νομοσχέδιο αυτό δεν θεωρούμε ότι αποτελεί μεταρρυθμιστική τομή για το ελληνικό καπιταλιστικό πανεπιστήμιο όσο κι αν παρουσιάζεται ως τέτοια. Όπως έχουμε ξαναπεί, η κρίση στην (τριτοβάθμια) εκπαίδευση είναι προϊόν της διαχρονικής αδυναμίας του πανεπιστημίου να  συνδεθεί πλήρως με τις ανάγκες της παραγωγής και της εγχώριας και διεθνούς αγοράς εργασίας (κρίση υπερσυσσώρευσης πτυχιούχων-κρίση νομιμοποίησης του συστήματος-μαζική παραγωγή λειτουργικά αναλφάβητων κ.α.). Τέτοιου είδους λοιπόν διαχειριστικά μερεμέτια-νομοσχέδια, απλώς εντείνουν τα αδιέξοδα της ανώτατης εκπαίδευσης.

Η βασική επιδίωξη του «νέου νόμου πλαισίου» αφορά την περικοπή δαπανών απ’ τον κρατικό προυπολογισμό (κόψιμο κρατικής χρηματοδότησης ιδρυμάτων, περικοπές φοιτητικών παροχών, καταργήσεις-συγχωνεύσεις τμημάτων κ.α) και τη μετακύλιση μέρους του κόστους σπουδών στους ιδιώτες, είτε φοιτητές-πελάτες, είτε επιχειρηματίες-σπόνσορες. Η φοιτητική εργασία εντατικοποιείται περαιτέρω και επεκτείνεται ένα ήδη υπάρχον περιβάλλον πειθάρχησης (π.χ. διαγραφές φοιτητών), ενώ ουσιαστικά θεσμοθετείται και επίσημα πλέον η διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίες βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων (μεικτό δ.σ. πανεπιστημιακών-επιχειρηματιών).

Η ουσία για μας δεν βρίσκεται στο ποιός παρέχει την εκπαίδευση αλλά στο ίδιο το γεγονός ότι η εκπαίδευση παρέχεται από κάποιον και άρα καθορίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντά του. Για να το πούμε αντίστροφα και με ένα λιγότερο ιδεολογικά φορτισμένο λόγο, το άτομο οδηγείται σε ένα οριοθετημένο πλαίσιο αντίληψης της κοινωνίας και του τρόπου λειτουργίας της και του εαυτού του μέσα σ’ αυτήν, προετοιμάζοντάς το να μεταβληθεί σε υπήκοο ενός δεδομένου συστήματος, εξυπηρετώντας ένα σύνολο από εξουσίες και συμφέροντα (εθνικά, οικονομικά, θρησκευτικά, πολιτικά κτλ.). Η πραγματική γνώση όμως δεν μπορεί να είναι ένας μηχανισμός κοινωνικών διαχωρισμών αλλά μια διαδικασία απελευθέρωσης. Διότι μόνο μια τέτοια γνώση μπορεί να δημιουργήσει ελεύθερα άτομα και ελεύθερες κοινωνίες.

Μ’ αυτή την έννοια δεν μπορούμε να δούμε το πανεπιστήμιο χωριστά από την υπόλοιπη δομή της κοινωνίας και άρα να το αντιμετωπίσουμε ξεκομμένα όπως κάνει η Αριστερά, σαν να μπορούσε να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο ανεξάρτητα από τη διάρθρωση της κοινωνίας, ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο στην κοινωνία της εμπορευματοποίησης και του κέρδους. Το πανεπιστήμιο είναι αναπόσπαστο στοιχείο της δομής της κοινωνίας.

Όπως λοιπόν το πανεπιστήμιο είναι αναπόσπαστο στοιχείο της δομής της κοινωνίας, έτσι και η αντίσταση από την πλευρά μας δεν μπορεί να είναι μερική και αποσπασματική. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε αντίσταση σε ένα νομοσχέδιο αλλά οφείλει να στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Όσο η κοινωνία παραμένει ταξική, το πανεπιστήμιο αναπόφευκτα θα την αναπαράγει, δικαιολογώντας ή νομιμοποιώντας την ταξική δομή και την ανισότητα καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι η επιτυχία εξαρτάται από τις ικανότητες του ατόμου αλλά και προετοιμάζοντας τους νέους για τη θέση που θα πάρουν στον κόσμο της ταξικά κυριαρχούμενης κοινωνίας δημιουργώντας τις ικανότητες, τα προσόντα, τις ιδέες και τις πεποιθήσεις που ταιριάζουν σ’ αυτήν.

Φυσικά απ’ τις διατάξεις του νέου νόμου δεν θα μπορούσε να λείπει και η τυπική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ένα ζήτημα που δεν αφορά μόνο τον φοιτητικό παράγοντα, αλλά ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες και υποκείμενα. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί επίδειξη πολιτικής και ιδεολογικής δύναμης απ’ την πλευρά της κυριαρχίας. Εμείς θεωρούμε ότι μόνο η κοινωνική-ταξική διεισδυτικότητα και η οργανωτική αποτελεσματικότητα των αγώνων είναι ικανή να ανακόπτει τις κατασταλτικές επεμβάσεις της αστυνομίας κι όχι κάποιο κρατικά εγγυημένο «αγαθό», όπως αποδεικνύουν ουκ ολίγες περιπτώσεις «παραβίασης ασύλου» εδώ και δεκαετίες, όπου και όπως βόλευε το κράτος. Ας τελειώσουν οι αυταπάτες, η ασπίδα προστασίας των αγωνιζόμενων ανθρώπων θα σφυρηλατείται πάντα με τα δικά τους χέρια.

Η αντίσταση κατά συνέπεια είναι μονόδρομος. Αντίσταση όμως όχι για τη στασιμότητα και τον οπισθοδρομισμό, για την επιστροφή στην προηγούμενη μορφή των (δημοσίων) πανεπιστημίων, σε μια μορφή ταξικού συμβιβασμού που ανήκει πλέον σε μια άλλη εποχή, αλλά για τη φυγή προς τα μπρος, για μια ριζικά διαφορετική προοπτική.

Ο αγώνας για έναν ελεύθερο τρόπο μάθησης και μόρφωσης που θα βασίζεται στις επιθυμίες και τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, αλλά και του καθενός ξεχωριστά, συμβαδίζει αναγκαστικά με τον αγώνα για συνολική κοινωνική απελευθέρωση. Πρέπει να σταματήσουμε να ανταλλάσουμε το χρόνο της ζωής μας, με την (υποχρέωση για την) επιβίωσή μας, να πάψουμε να εκ-παιδευόμαστε και να δουλεύουμε από το και για το κεφάλαιο. Πρέπει η μάθηση να αποδυνδεθεί από σχέσεις ανταλλαγής-ανταπόδοσης, να γίνει αυτοσκοπός και ευχαρίστηση, μια απ’ τις ίδιες τις αιτίες της ζωής. Επειδή λοιπόν όπως λέει κι ένα παλιό καλό σύνθημα, «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος», δε γίνεται να μορφωθούμε πραγματικά και να ζήσουμε ελεύθερα, αν δεν απαλλαγούμε οριστικά και απ’ το σύστημα και απ’ τη διδασκαλία του.

“Εμείς θέλουμε ανθρώπους ικανούς να καταστρέφουν, να ανανεώνουν συνεχώς το περιβάλλον και τους εαυτούς τους. Ανθρώπους των οποίων η δύναμη είναι η ανεξαρτησία του πνεύματος, που δεν υποτάσσονται ποτέ και σε τίποτα, πάντοτε έτοιμοι να δεχτούν το καλύτερο, ευτιχισμένοι με το θρίαμβο των νέων ιδεών, έτοιμοι να ζήσουν πολλές ζωές σε μία μόνο.”

Φ. Φερρέρ

Άμεση ρήξη με την εκπαιδευτική διαδικασία, οικειοποίηση των πανεπιστημίων και μετατροπή τους σε αντιιεραρχικές κοινότητες/εστίες συλλογικής αυτομόρφωσης και κοινωνικού αγώνα, αδιαμεσολάβητου και ανταγωνιστικού προς κομματικές παρατάξεις και φορείς εξουσίας, για την εδώ-και-τώρα ανατροπή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μέσω της καταστροφής του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε μορφής εξουσίας.