Category: 12-13

Δεν είχαμε την πρόθεση να αναφερθούμε με σχετική μας προκήρυξη στο σκηνικό που έλαβε χώρα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τις απογευματινές ώρες της Τετάρτης 15 Φλεβάρη με την εμφάνιση του ένστολου μπάτσου στη βιβλιοθήκη του, αλλά λόγω της δημοσιότητας που έλαβε το θέμα και λόγω των ψεμάτων και των ασυναρτησιών που κυκλοφόρησαν τις επόμενες μέρες από τον κάθε τυχάρπαστο (βλέπε π.χ. Πάσχο Μανδραβέλη), οφείλουμε να καταθέσουμε το πώς έγιναν τα πράγματα, καθότι δύο σύντροφοι από το Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου ήταν παρόντες από την αρχή μέχρι τέλους στο σκηνικό.

Πράγματι, το απόγευμα της Τετάρτης 15 Φλεβάρη, ένας μπάτσος έκανε την εμφάνισή του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ο συγκεκριμένος μπάτσος ήταν ένστολος. Φορούσε δηλαδή όχι μόνο το παντελόνι της στολής του και τις αρβύλες του, όπως έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν αμέσως τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, όπως ξέρουν πολύ καλά άλλωστε να κάνουν υπηρετώντας επάξια τον παραπληροφοριακό ρόλο τους (είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της συντρόφισσας Φαίη Μάγιερ που την παρουσίαζαν σαν κόρη μέλους της “τρομοκρατικής” οργάνωσης RAF απλά και μόνο λόγω της συνωνυμίας της, στήνοντας μάλιστα και σχετικά ρεπορτάζ, και της Εθνικής Βιβλιοθήκης που “καίγεται” κάθε φορά που ξεσπάει μια κοινωνική εξέγερση) αλλά ολόκληρη την υπηρεσιακή στολή του, με το μπουφάν «φλάι» με τα διάφορα διακριτικά επάνω και το κέντημα “POLICE” από πίσω. Και αυτό δεν έγινε αντιληπτό από όλους τους φοιτητές όπως επίσης ελέχθη. Αντιθέτως, ο συγκεκριμένος μπάτσος κυκλοφορούσε ανενόχλητος στους χώρους του πανεπιστημίου για αρκετή ώρα.

Είχε έρθει απ’ ό,τι φαίνεται (μιας και δεν βρισκόταν εν υπηρεσία αφού δεν είχε την τυπική εξάρτηση επάνω του – αν και όπως ακούστηκε απειλούσε με όπλο) να συνοδεύσει τη φίλη του στον πεζόδρομο του Παντείου επί της οδού Αλ. Πάντου. Όταν όμως δύο φοιτητές τον κοίταξαν περίεργα, εκείνος τους ακολούθησε, ισχυριζόμενος ύστερα ότι δήθεν «παρακολουθούσε κάτι υπόπτους» και θεωρώντας πως το πανεπιστήμιο είναι σαν το δρόμο, όπου μπορεί ανεξέλεγκτα να το παίζει εξουσία! Έτσι τους ακολούθησε μέχρι το χώρο της βιβλιοθήκης που βρίσκεται στο ισόγειο του κεντρικού κτιρίου του πανεπιστημίου και επειδή κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε στραφεί εναντίον του, συνέχισε απτόητος νομίζοντας ότι τον έπαιρνε, τραμπουκίζοντας μάλιστα λεκτικά έναν φοιτητή από την φοιτητική παράταξη ΕΑΑΚ που βρισκόταν στον πρώτο όροφο της βιβλιοθήκης από το αίθριο του αναγνωστηρίου, που τόλμησε να του ζητήσει το λόγο.

Ο συγκεκριμένος μπάτσος, παρέμενε για αρκετά λεπτά στο χώρο της βιβλιοθήκης. Ήταν η παρέμβαση δύο συντρόφων από το Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου, που αντιλήφθηκαν την παρουσία του και τους τραμπουκισμούς του στον εν λόγω φοιτητή από την ΕΑΑΚ και κινήθηκαν απειλητικά και φραστικά εναντίον του, που δημιούργησε τη σχετική αναστάτωση στη βιβλιοθήκη. Κανείς μέχρι τότε δεν είχε αντιδράσει πρακτικά. Το «φοιτητικό κίνημα» όταν ήρθε για ακόμη μια φορά η ώρα να υπερασπιστεί στην πράξη το άσυλο, όπως και στην περίπτωση των αποκλεισμού των εξωτερικών χώρων του Παντείου με καγκελόπορτες από τις πανεπιστημιακές αρχές, δυστυχώς προτίμησε να… διαβάζει, όπως διάβαζε ο Χριστόδουλος και δεν πρόσεξε ότι είχαμε χούντα!

Η «παροιμιώδης αυτοσυγκράτηση» που δήλωσε ο πρύτανης Τσάλτας ότι έδειξαν οι φοιτητές, που σαν σαΐνη ενώ έβλεπε τον μπάτσο μπροστά του ρωτούσε να μάθει προς τι η αναστάτωση, ήταν εξαιτίας των δύο μονάχα συντρόφων που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στο χώρο της βιβλιοθήκης και γι’ αυτό επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι, και ο συγκεκριμένος μπάτσος τη γλύτωσε με μια απλή διαθεσιμότητα, από αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να αποδίδονται από την ηγεσία της αστυνομίας στους “παρεκτρέποντες” αστυνομικούς και να αίρονται όταν το θέμα ξεχαστεί, όπως άρθηκε και με τον συγκεκριμένο μπάτσο λίγες μέρες αργότερα μετά από σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Σ.Ε.Φ.Ε.Α.Α (ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΙΔΙΚΩΝ ΦΡΟΥΡΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ).

Δεν θα πρέπει επίσης να παραλειφθεί να αναφερθεί ότι στο σκηνικό αυτό, υπήρχε κι ένας ασφαλίτης (όχι βέβαια κάτι τυχαίο στο Πάντειο!) που διάβαζε στη βιβλιοθήκη και που όπως λέγεται έδειξε την αστυνομική του ταυτότητα σε κάποιους φοιτητές κάνοντάς τους σχετικές ερωτήσεις όταν αντιλήφθηκε και αυτός το γεγονός, αλλά όταν ο ίδιος έγινε αντιληπτός από έναν από τους δυο συντρόφους και αντιμετωπίστηκε κατάλληλα, αποχώρησε, αφού φυγαδεύτηκε μαζί με τον μπάτσο από τον πρύτανη στο γραφείο του για τις σχετικές εξηγήσεις και τις αστείες κυρώσεις όταν τα πνεύματα από τους συντρόφους οξύνθηκαν τη στιγμή που ο μπάτσος κινήθηκε απειλητικά προς έναν από αυτούς.

H απάντηση που δόθηκε (χωρίς σε αυτήν φυσικά να συμπεριλαμβάνουμε τις αστείες κυρώσεις που του επιβλήθηκαν από την ηγεσία της αστυνομίας μετά από το έγγραφο που εστάλη από τον πρύτανη στο αρχηγείο της ΕΛΑΣ, με το οποίο κατήγγειλε το γεγονός) ήταν η ελαχιστότατη δυνατή απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί στα σκυλιά αυτά των αφεντικών, που το μόνο που κάνουν όλο αυτό το διάστημα που η κοινωνία πλήττεται ποικιλοτρόπως είναι να την τρομοκρατούν και να την ξυλοφορτώνουν κάθε φορά που επιλέγει να αντισταθεί, καθότι άμεσα ειδοποιήθηκαν σύντροφοι να έρθουν στο Πάντειο, και για το λόγω μήπως ο συγκεκριμένος μπάτσος θελήσει να δώσει συνέχεια στο γεγονός, αφού δήλωνε με περίσσιο γηπεδικό ύφος ότι «προσέξτε γιατί θα φέρω τους δικούς μου».

Όσο γι’ αυτούς που δεν ήθελαν να προκαλέσουν περισσότερες αντιδράσεις με το φόβο μην δώσουν αφορμή στην αστυνομία για να εισβάλλει στο πανεπιστήμιο, μόνο γέλιο προκαλεί, αφού η αστυνομία… ήταν ήδη μέσα! Είναι αφελείς και πολιτικά ανίδεοι όσοι πιστεύουν ότι το κράτος περιμένει κάποια αφορμή για να κάνει κάτι και ότι δεν μπορεί να τη στήσει μόνο του. Όσο δε για εκείνους που έσπευσαν να στήσουν συνομωσιολογικά σενάρια, ότι ο μπάτσος δήθεν βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία ή να συνδέσουν το γεγονός αυτό με την επίθεση που δέχεται το δημόσιο πανεπιστήμιο… είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να βγάλουν πολιτική υπεραξία!

Το μόνο ζήτημα για το οποίο αξίζει να γίνει μνεία είναι ο τρόπος με τον οποίο προασπίζεται το πανεπιστημιακό άσυλο. Ας μάθουν λοιπόν οι διάφοροι επικλητές του ότι

το άσυλο δεν προασπίζεται με ανακοινώσεις ούτε με μηνύσεις. Προασπίζεται μονάχα με τη δράση των ίδιων των αγωνιζόμενων ανθρώπων.

 

 

η προκήρυξη σε pdf εδώ κι εδώ

Είναι πλέον εμπειρικά διαπιστωμένο πως κάθε φορά που το σύστημα κυριαρχίας κλυδωνίζεται από τριγμούς, αυτό σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει την επικείμενη κατάρρευσή του αλλά αντίθετα υποδηλώνει μάλλον την αναπροσαρμογή του στις ιδιαιτερότητες του νέου σκηνικού. Η πρόσφατη οικονομική κρίση δεν αναγγέλλει επομένως το τέλος του καπιταλιστικού συστήματος κυριαρχίας αλλά αντίθετα την αναπροσαρμογή του σε διεθνή κλίμακα.

Και επειδή στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των υπερεθνικών σχηματισμών (Ε.Ε.) το σύστημα κυριαρχίας δεν λειτουργεί ποτέ εθνικά, η όποια αναταραχή κινητοποιεί ολόκληρο το οικοδόμημα. Ακόμα και η αναστάτωση σε μια χώρα όπου το ΑΕΠ της αντιστοιχεί μόλις στο 1,8% του συνολικού ΑΕΠ της Ε.Ε. (όπως είναι η Ελλάδα) προκαλεί τριγμούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ίδιοι οι κυρίαρχοι μάλιστα αναγνωρίζουν τις συνέπειες που προκαλεί αυτή η αλληλεξάρτηση και τους κινδύνους που επιφέρει πολλές φορές στους εξουσιαστικούς τους σχεδιασμούς. Συνέπειες που ωστόσο δεν τους φοβίζουν όσο η κυριαρχία θα λειτουργεί παγκοσμιοποιημένα και οι όποιες κοινωνικές αντιστάσεις θα παραμένουν εθνικές.

Όπως λοιπόν το σύστημα κυριαρχίας λειτουργεί αλληλένδετα και παγκοσμιοποιημένα, έτσι και οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων δεν μπορούν παρά να έχουν αντίστοιχη στόχευση. Εξού και ότι το ενδιαφέρον για την Ελλάδα και την κρίση χρέους σε αυτήν δεν είχε να κάνει με τη συμπάθεια των κυρίαρχων προς τη χώρα και τους μαστιζόμενους από την ανέχεια ανθρώπους της, αλλά με την πρόληψη του αρνητικού αντίκτυπου που θα προκαλούσε – και έχει ήδη εν μέρει προκαλέσει – στους εξουσιαστικούς τους σχεδιασμούς. Οι φανφαρονικές διακηρύξεις των πρώτων χρόνων της Ε.Ε. φαίνονται φρούδες τώρα που το ευρωπαϊκό αυτό εγχείρημα υφίσταται δομικούς τριγμούς. Και η εμπιστοσύνη των κυρίαρχων σε παραδοσιακούς πολιτικούς φορείς και διαδικασίες δεν θα μπορούσε να είναι αμέριστη. Αντίθετα, η επιβολή νέων κυβερνητικών σχηματισμών, όχι παραδοσιακά πολιτικών, που θα υπόκεινται ακόμη λιγότερο στο δημοκρατικό έλεγχο θα μπορούσε να εγγυηθεί με μεγαλύτερη σιγουριά την ασφάλεια και τη σταθερότητα των σχεδιασμών τους.

Αυτό έγινε τόσο στην Ελλάδα με την επιβολή στην κοινωνία της κυβέρνησης Παπαδήμου όσο και στην Ιταλία με την κυβέρνηση Μόντι. Οι κυβερνήσεις αυτού του τύπου αποδεικνύεται να είναι η ασφαλέστερη εγγύηση για τη διασφάλιση των εξουσιαστικών μεθοδεύσεων και την ένταση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, χωρίς οι άνθρωποι να μπορούν να ασκήσουν, έστω και τυπικά, οποιονδήποτε έλεγχο σε αυτές. Ούτε η κυβέρνηση Παπαδήμου ούτε η κυβέρνηση Μόντι βγήκαν μέσα από εκλογές… και οπωσδήποτε δεν έχουν το φόβο να φθαρούν πολιτικά. Το φαινόμενο πολιτικοί να κάνουν πίσω ή να αλλάζουν νομοσχέδια μέσα σε 24 ώρες για την αποφυγή του πολιτικού κόστους, ανήκει για τα καλά στο παρελθόν. Πλέον, όλο και πιο συχνά, αν κάποιοι πολιτικοί δεν είναι ικανοί να υλοποιήσουν τα σχέδια της κυριαρχίας θα απομακρύνονται πάραυτα και τη θέση τους θα αναλαμβάνουν πιστά και άξια στελέχη της. «Κυβερνήσεις Goldman Sachs» όπως το ομολογούν ακόμα και οι αστοί δημοσιογράφοι.

Η τρέχουσα οικονομική κρίση λοιπόν, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση το τέλος του συστήματος κυριαρχίας αλλά αντίθετα την αναπροσαρμογή του. Όταν όμως το σύστημα κυριαρχίας αναπροσαρμόζεται, γίνεται περισσότερο επιθετικό και αμείλικτο για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η τρέχουσα οικονομική κρίση δεν επέφερε ριζικές αλλαγές μόνο στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο κοινωνικό. Η κυριαρχία επιβάλλει σήμερα επαχθείς όρους και πολιτική σκληρής λιτότητας και κάθε φορά με διλήμματα εκβιαστικά ώστε οι άνθρωποι να εγκλωβίζονται μέσα σε αυτά. Οικονομικά βάρη που έρχονται να κάνουν δυσβάστακτη τη ζωή των ανθρώπων. Χιλιάδες οικογένειες να βλέπουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό τους να επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο, δεκάδες άνεργοι στοιβαγμένοι στην ουρά έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ, συνταξιούχοι να περιμένουν στο δρόμο από τα ξημερώματα για μια σύνταξη των 300 ευρώ, μετανάστες γκετοποιημένοι σε υποβαθμισμένες περιοχές, περιστατικά αυτοκτονιών δεκάδων συνανθρώπων μας λόγω οικονομικών δυσχερειών που έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τον τελευταίο χρόνο, είναι οι εικόνες που συνθέτουν το παζλ της δεινής κατάστασης  που έχει επιβληθεί από την κυριαρχία και που είναι κυνικό και μόνο να το περιγράφουμε.

Και όταν λέμε κυρίαρχους, προφανώς δεν αναφερόμαστε μονάχα στους ξένους τοποτηρητές και στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., πόσο μάλλον στους Αμερικάνους, τους Εβραίους και τους εκάστοτε “κακούς” στο μυαλό του κάθε τυχάρπαστου συνομοσιολάγνου. Στους κυρίαρχους συγκαταλέγεται και μια ολόκληρη τάξη εγχώριων μεγαλοκαπιταλιστών, που όσο κι αν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, σχηματίζουν κοινό μέτωπο ενάντια στις υποτελείς τάξεις. Στο σύστημα κυριαρχίας συμμετέχουν όλες οι δυνάμεις του εγχώριου εξουσιαστικού φάσματος, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Είναι τόσο αυτοί που μεθοδεύουν τους κυριαρχικούς σχεδιασμούς όσο και εκείνοι που διψούν για ψίχουλα κοινοβουλευτικής ή άλλης εξουσίας, διεκδικώντας έτσι μερίδιο από την εξουσιαστική πίτα. Είναι όλοι αυτοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιδιώκουν τη διατήρηση και διαιώνιση του συστήματος κυριαρχίας γιατί έχουν οφέλη από αυτό. Κι ένας πολύ απλός τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς τους υποστηρικτές του συστήματος είναι να δει ποιοι θα σπεύσουν να συκοφαντήσουν τους εξεγερμένους όταν αυτοί εξεγείρονται αλλά και ποιοι θα κολακεύσουν μερίδα τους, προβάλλοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που συντάσσονται με καθεστωτικές επιλογές και μεταρρυθμίσεις.

Η εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει πλέον οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν είναι αμελητέα και τα συμπεράσματα δεν είναι ασήμαντα ώστε να μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί της ιστορίας. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε πολλούς, ούτε οι εκλογές ούτε η εμπιστοσύνη στους θεσμούς δείχνουν ότι μπορούν να διασφαλίσουν τις συνθήκες και τους όρους ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η αποτυχία αυτής της μη-επαναστατικής προσέγγισης είναι αναπόφευκτη, επειδή δεν επιζητά να καταργήσει τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις που αποτελούν τη βάση κάθε συστήματος κυριαρχίας. Όσο κι αν οι εξουσιαστές στρέφονται κάθε φορά στις εκλογές για να νομιμοποιήσουν και να διαιωνίσουν την εξουσία τους αλλά και τις εκθειάζουν ως την αρχή κάθε δημοκρατικής κοινωνίας και το υπέρτατο δικαίωμα του πολίτη να καθορίζει τη ζωή και το μέλλον του, διαψεύδονται από την πραγματικότητα: αυτό που αποφασίζει κανείς, οι επιλογές που κάνει μία μέρα στα τέσσερα χρόνια έχουν ήδη καθοριστεί από τα προηγούμενα χρόνια (από τον εκλογικό νόμο, από τα υπάρχοντα κόμματα, τους υποψηφίους κτλ.) και όχι μόνο αυτό, αλλά οι επιλογές του καθενός σκόπιμα χειραγωγούνται με ψέματα από τους εξουσιαστές. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» που διακήρυττε προεκλογικά ο απατεώνας Παπανδρέου, που ήταν ένας από τους παράγοντες που τον οδήγησε στην εκλογική νίκη του Οκτωβρίου του 2009;

Μόνο η εγρήγορση και τα πολιτικά αντανακλαστικά των ανθρώπων καθώς και η δυνατότητά τους να βγαίνουν έξω από κάθε κομματική χειραγώγηση και αυταπάτη, να απεγκλωβίζονται από τους θεσμισμένους μηχανισμούς που τους οδηγούν σε ακίνδυνες για το σύστημα ενέργειες είναι ικανά να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την παρεμπόδιση των εξουσιαστικών μεθοδεύσεων αλλά και την ανατροπή του σκηνικού. Καμία καλυτέρευση των συνθηκών ζωής δεν έχει επιτευχθεί μέσα από τους θεσμούς και τους μηχανισμούς εξουσίας. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν οι ίδιοι οι θεσμοί εκμετάλλευσης και καταπίεσης να αφήνουν περιθώρια ενεργειών που να στρέφονται ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό;

Το απάνθρωπο αυτό σύστημα κυριαρχίας δεν πρόκειται λοιπόν να καταρρεύσει από μόνο του, από καμιά αντικειμενική συνθήκη όπως θέλουν να πιστεύουν οι αριστερές ορντινάντσες της εξουσίας ούτε βέβαια από τις καλές προθέσεις των εξουσιαστών. Μπορεί να καταρρεύσει μονάχα όταν η κοινωνία εξεγείρεται, αυτοοργανώνεται, συγκρούεται, καταστρέφει τα εργαλεία και τα σύμβολα του κράτους και των αφεντικών. Όταν οι εκμεταλλευόμενοι συνειδητοποιούν ότι η ζωή ανήκει στους ίδιους και είναι η ζωή τους, ότι οφείλουν να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και ότι ενωμένοι μπορούν να πετύχουν πολύ περισσότερα έξω από τη αντιπροσώπευση και τις φρούδες κομματικές ελπίδες, την ανάθεση των ζητημάτων που αφορούν τη ζωή τους σε “ειδικούς” και πολιτικές αυθεντίες που υπόσχονται να τα διαχειριστούν αλλά που στην πραγματικότητα επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν αυτούς τους ίδιους. Όταν η φωνή τους ενώνεται σε μια κραυγή ικανή να γκρεμίσει τον τοίχο των εξουσιαστικών αυταπατών που ορθώνεται μπροστά από το πάθος για ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη.

 

 

η προκήρυξη σε pdf εδώ κι εδώ

Πόσοι εξεπλάγησαν που η πρυτανική αρχή του Παντείου τοποθέτησε τεράστιες πόρτες στο χώρο του πανεπιστημίου, αποκλείοντας και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους του;

Λίγοι. Και κάποιοι άλλοι ίσως να είπαν “και τί πειράζει;”
Η ανεκτικότητα, έλεγε κάποιος, είναι μια άλλη ονομασία για την αδιαφορία. Κι αν ισχύει αυτό, δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι έχουμε φτάσει σαν κοινωνία στο σημείο να καταστρατηγούνται όχι μόνο και τα τελευταία εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αλλά και οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και εμείς απλά να μένουμε αδρανείς.

Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα δεν εντοπίζονται μονάχα στο επίπεδο της οικονομίας, ένα μακροεπίπεδο που αφορά και απασχολεί μονάχα μερικούς οικονομολόγους στην τηλεόραση ή τους αρχηγούς των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και στο επίπεδο της απλής καθημερινότητας.  Εκεί όπου ο εργαζόμενος ακούει ξαφνικά τη “λύση της σύμβασης εργασίας” του από το στόμα του εργοδότη, εκεί όπου ο συνταξιούχος μετράει τα κέρματα που έχει στην παλάμη του για να αγοράσει τα προς το ζειν ή εκεί όπου ένας ελεύθερος δημόσιος χώρος τσιμεντοποιείται ή/και περιφράσσεται από πελώριους φράχτες.

Το γεγονός της περίφραξης των χώρων του Παντείου, των ελεύθερα προσβάσιμων χώρων ανάμεσα στο κτήριο Στασινόπουλου (“γυάλινο κτήριο”) και την Πρυτανεία και του αιθρίου που περικλείεται από το Νέο Κτήριο, δεν μας εκπλήσσει και ούτε μπορούμε να το δούμε μεμονωμένα. Θεωρούμε ότι αποτελεί απλώς εφαρμογή στην πράξη της κατάργησης του ασύλου και της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου – άρα και των χώρων του.

Η περιστολή του δημόσιου χώρου, του χώρου δηλαδή όπου ακριβώς ο καθένας έχει το δικαίωμα να βρίσκεται χωρίς να εξετάζεται η οικονομική ή κοινωνική του θέση, όπου μπορούν να ανταλλάσσονται ελεύθερα ιδέες και απόψεις χωρίς καμιά κρατική παρέμβαση και περιορισμό, αποτελεί σταθερή επιδίωξη της εξουσίας τα τελευταία χρόνια, με σκοπό την ολοένα περισσότερη απομόνωση, αποξένωση και ιδιώτευση των ανθρώπων.

Η επιδίωξη αυτή υλοποιείται στα πανεπιστήμια με τη μορφή της περίφραξης του χώρου τους, όπως το είδαμε πολλές φορές να γίνεται, με πολύ πρόσφατο παράδειγμα την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου όπου η πρυτανική αρχή τοποθέτησε πύλες για τους πεζούς αποκλείοντας στην πραγματικότητα ολόκληρη τη γειτονιά του Ζωγράφου. Και όλα αυτά ακριβώς με απώτερο στόχο τη διαφύλαξη της ακαδημαϊκής “ομαλότητας” μέσω της αποτροπής πολιτικών εκδηλώσεων, της εξάλειψης των κινηματικών διαδικασιών που σαμποτάρουν την εύνομη λειτουργία του πανεπιστημίου καθώς και κάθε κοινωνικής δραστηριότητας (πάρτι, γκράφιτι, άραγμα στους χώρους του κτλ.) που οικειοποιείται πανεπιστημιακούς χώρους χωρίς την άδεια ή τη θεσμική αναγνώριση από τις πρυτανικές αρχές και που πολλές φορές ο λόγος και οι πρακτικές της μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με την εξουσία.

Παρεμπιπτόντως, δεν μας εκπλήσσει η αδιαφορία του «φοιτητικού κινήματος» που διατράνωνε με κάθε ευκαιρία πως το “άσυλο ανήκει σε όλο το λαό” αλλά όταν ήρθε η ώρα να το αποδείξει στην πράξη να «κοιμάται τον ύπνο του δικαίου». Αυτό δε που δείχνει την υποκρισία των φοιτητικών παρατάξεων, είναι το γεγονός πως όταν είδαν με το νόμο Διαμαντοπούλου να θίγονται τα συμφέροντά τους κινητοποιήθηκαν αμέσως, οργάνωναν γενικές συνελεύσεις, καλούσαν τον κόσμο να αγωνιστεί στο πλευρό τους, αλλά όταν είχαν να κάνουν με τα συμφέροντα της κοινωνίας, όπως το απλό δικαίωμά της να μπορεί να παρευρίσκεται σε ένα χώρο όπου δεν χρειάζεται καμιά αμοιβή ή ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό ρόλο για την είσοδο της σε αυτόν, όπου να μπορεί να ανταλλάσσει ελεύθερα ιδέες και απόψεις, χωρίς καμιά κρατική ή θεσμική παρέμβαση και περιορισμό, να αδιαφορούν.

Η αποτροπή λοιπόν αυτή κάθε κοινωνικής δραστηριότητας που δεν έχει την άδεια ή τη θεσμική αναγνώριση της πρυτανικής αρχής, είναι και η άλλη όψη της καταστολής, γιατί σύμφωνα με το δόγμα, “καλύτερα το προλαμβάνειν παρά το καταστέλλειν”. Καλύτερα το πανεπιστήμιο να παραμένει κλειστό της ώρες όπου δεν γίνονται μαθήματα και να εμποδίζεται η χρήση των χώρων του για οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, παρά ο πρύτανης να βρίσκεται στη δυσμενή θέση να αντιμετωπίσει εκ των υστέρων τα όποια ανεπιθύμητα αποτελέσματα προκύψουν γι’ αυτόν.

Το σαμποτάρισμα λοιπόν τέτοιων ενεργειών είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στη στανική πράξη επιβολής της εξουσίας επάνω στους ελεύθερους χώρους.

Μιας εξουσίας που έχει απόλυτη ανάγκη από χώρους καθαρούς από το “μίασμα” της ελεύθερης δημιουργίας, της αυτοέκφρασης και της αυθορμησίας, έχει ανάγκη από χώρους όπου ο καθένας θα βρίσκει τη θέση του σε προκαθορισμένους κοινωνικούς ρόλους που του αφαιρούν κάθε δυνατότητα πρωτοβουλίας και αυθεντικής δράσης.

Μιας εξουσίας που φοβάται την ελευθερία γιατί είναι αυτή που μπορεί να γεννήσει την αμφισβήτησή της.

Ο δημόσιος χώρος του Παντείου αποκτά πραγματικό νόημα μονάχα όταν είναι ένας αληθινά δημόσιος χώρος, ένας χώρος ελευθερίας.

Η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων από την αρπακτικότητα της εξουσίας συμβαδίζει με τον αγώνα για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά και δούλους.

ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΓΚΕΛΑ
ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΝ ΚΟΦΤΕΣ !!

 

 

 

η προκήρυξη σε pdf εδώ κι εδώ

 

* (Η προκήρυξη μοιραζόταν με αποκορύφωμα μικροφωνική συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο)