Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου

Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: την Τετάρτη στις 23 του Φλεβάρη κομματικές παρατάξεις έχουν καλέσει ακόμη μία από τις γνωστές φαρσοκωμωδίες που λέγεται Γενική Συνέλευση. Μετά το τέλος της, αριστεροί ανακαλύπτουν στον πεζόδρομο του Παντείου ασφαλίτη να τους κινηματογραφεί με κρυφή κάμερα και τον μεταφέρουν στο γραφείο του πρύτανη για τα… περαιτέρω.
Ποια είναι αυτά τα… περαιτέρω; Κάποιοι έχουν αμφιβολίες για το αν είναι ασφαλίτης, κάποιοι λένε να παραδώσουν τον μπάτσο στους… μπάτσους για να εξακριβώσουν αυτοί την ταυτότητά του (!), η κασέτα που υπάρχει το κινηματογραφημένο υλικό «χάνεται» ως εκ θαύματος, ενώ ο πρύτανης κινητοποιεί τον γραφειοκρατικό μηχανισμό και καλεί πρυτανικό συμβούλιο (ύστερα και από απαίτηση (!) των κομματικών παρατάξεων) για να αποφασίσει αυτά τα… περαιτέρω για τα οποία κάναμε λόγο και παραπάνω!
Και η απόφαση ποια είναι; Ύστερα από τρεις ώρες παραμονής του μπάτσου σε αίθουσα, φρουρούμενος από φοιτητές, με τα τσιγαράκια του και τις εξυπνάδες του να διαδέχονται το ένα το άλλο, και αφού οι κομματικοί μηχανισμοί έκαναν τη μόστρα τους καλώντας ο καθένας το δικό του κανάλι και εφημερίδα για να δώσει τις… πρέπουσες διαστάσεις στο θέμα (η ΠΚΣ καλεί τον «902» και τα ΕΑΑΚ αναζητούν διαμεσολαβητές σε εφημερίδες για να στείλουν δημοσιογράφο, καθώς στην αρχή τους «γράφουν» -εμ, πώς να μη μείνουν έξω από το παιχνίδι) αποφασίζεται να φυγαδευτεί με περιπολικό και να μεταφερθεί σε αστυνομικό τμήμα όπου και θα κατατεθεί μήνυση (!) εναντίον του για «παραβίαση του ασύλου»! Έλα, όμως, που οι μπάτσοι και ο «συλληφθέντας» ασφαλίτης φεύγουν και κανένας από τους αριστερούς που κόπτονται για το άσυλο δεν πάει μαζί του για να καταθέσει μήνυση, καθώς κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει ονομαστικά!
Και το αποτέλεσμα είναι ο ασφαλίτης να τη γλιτώσει (έφαγε, βέβαια, και τις κλωτσιές του)…

Κάποιες σημειώσεις γύρω από το περιστατικό…
Αλήθεια, τώρα οι αριστεροί θυμήθηκαν ότι στο Πάντειο, και γενικά σε κάθε πανεπιστημιακό χώρο, κυκλοφορούν σε καθημερινή βάση ασφαλίτες; Όταν διοργανώνονται κάθε λίγο και λιγάκι εκδηλώσεις με δημοσιογράφους, πολιτικούς και πρέσβεις (όπως η τελευταία για την «ειρήνη στη Μέση Ανατολή»), και οι μπάτσοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι μέσα στη σχολή, εκείνοι που βρίσκονται;

Και για πιο «άσυλο» μιλάνε; Αυτό που δεν έχουν ούτε οι ίδιοι τα κότσια να υπερασπιστούν; Το άσυλο δεν κατοχυρώνεται με νόμους και διατάγματα. Ένας νόμος του κράτους λειτουργεί πάντα υποστηρικτικά προς τη δομή του και τα συμφέροντά του. Τη διαιώνιση της εξουσίας, της κυριαρχίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο, το διαχωρισμό των ανθρώπων σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Και είναι, τουλάχιστον, τραγικό (αν όχι ενδεικτικό προθέσεων), να βλέπεις απόψεις που χαρακτηρίζονται ως «ριζοσπαστικές» να συνοδεύονται από (απ)αιτήσεις για θεσμική και συνταγματική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου. Άσυλο δεν είναι τα ντουβάρια… Είναι οτιδήποτε μπορείς εσύ να δημιουργήσεις και διατηρήσεις, με το λόγο και τη δράση σου, αλώβητο απέναντι στην επιθετικότητα της κρατικής εξουσίας.

Και η υπεράσπιση μίας θεσμοθετημένης «ελευθερίας» δεν μας αφορά. Ο αγώνας για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά και δούλους δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους που περικλείονται από τον μανδύα κάποιας «ελευθερίας».

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΣΥΛΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΓΗ!

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, οι εταιρείες (εθνικές

και πολυεθνικές) αποκτούν πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τη στιγμή που η αξιολόγηση, η δια βίου εκπαίδευση, η λεγόμενη ιδιωτικοποίηση κτλ. επιβεβαιώνουν, με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο, την προσαρμογή του περιεχομένου της εκπαίδευσης στις επιταγές της κυριαρχίας και του κεφαλαίου, έρχονται μία σειρά από ημερίδες, μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, που λειτουργούν υποστηρικτικά προς αυτή την κατεύθυνση.

Έτσι, την Τρίτη 24 Μαΐου πραγματοποιείται στο Πάντειο πανεπιστήμιο ημερίδα με θέμα «Επαγγελματική απορρόφηση και σταδιοδρομία στον ιδιωτικό τομέα. Υπηρεσίες-βιομηχανίες», που οργανώνεται από το Γραφείο Διασύνδεσης. Προσκεκλημένοι τέσσερις διευθυντές εταιρειών. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της ημερίδας; Καταρχήν θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν είναι μία ξεκομμένη από τη συγκυρία ημερίδα, και τους λόγους τουςεξηγήσαμε παραπάνω. Και δε πρόκειται για ημερίδα που «απλά» γίνεται στο Πάντειο (πριν από το Πάσχα, ανάλογου περιεχομένου εκδήλωση, είχε γίνει στην ΑΣΟΕΕ, η οποία και ακυρώθηκε από συντρόφους). Χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε και άλλες, παρόμοιας θεματολογία ημερίδες, που έγιναν φέτος τόσο στο Πάντειο όσο και σε άλλες σχολές.

Μέσα από αυτή την εκδήλωση υποστηρίζεται η ανάγκη εισαγωγής των εταιρειών μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι ότι κάτι τέτοιο δε γινόταν μέχρι σήμερα, απλά τώρα αυτό γίνεται πιο έντονα. Και τι σημαίνει εισαγωγή των εταιρειών στα πανεπιστήμια; Σημαίνει διαμόρφωση με άμεσο (όπως η συγκεκριμένη ημερίδα) ή έμμεσο τρόπο (χρηματοδότηση μεταπτυχιακών προγραμμάτων, πρακτική άσκηση σε εταιρείες και υπηρεσίες με ελάχιστη αμοιβή κτλ.) του περιεχομένου των όποιων γνώσεων μπορεί να μεταδίδονται μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Πλέον η λειτουργία του πανεπιστημίου, ως ένας μηχανισμός του καπιταλιστικού συστήματος, έγκειται στην εξασφάλιση των απαραίτητων προσόντων στους φοιτητές ώστε να βγουν πειθήνιοι και αποδοτικοί στην αγορά εργασίας, στο διαχωρισμό των αποφοίτων σε «καλούς» και «κακούς», σε παραγωγικούς και μη, στη δημιουργία φοιτητών αποκομμένων από τον κοινωνικό ανταγωνισμό, αφοσιωμένους στα καριερίστικα και εγωιστικά συμφέροντά τους.

Το περιεχόμενο εκδηλώσεων, σαν αυτή της 24ης Μαΐου, είναι πολύ συγκεκριμένο. Προτάσσοντας την επαγγελματική σταδιοδρομία καλλιεργεί τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των μέχρι πρότινος φίλων ή συμφοιτητών, προωθεί την εξατομίκευση και λογικές συμφεροντολογικές, κάνοντας έννοιες όπως αυτή της αλληλεγγύης να φαντάζουν όχι μόνο ξένες αλλά και εχθρικές προς τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας.
Στηριζόμενοι στον εκβιασμό της ανεργίας και της ανάγκης για «επαγγελματική απορρόφηση» δε γίνεται καμία αναφορά, πόσο μάλλον κριτική προσέγγιση, της ίδιας της φύσης και του ρόλου της μισθωτής εργασίας, τις εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες που υφίστανται οι άνθρωποι που υπόκεινται σε αυτή. Αντίθετα, τα αφεντικά των επιχειρήσεων έρχονται να μας μιλήσουν για τις θυσίες θα πρέπει να κάνουμε, δηλαδή για το πόσους εξευτελισμούς θα πρέπει να υποστούμε, για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες ενός «απρόσωπου» συστήματος, εκφραστές του οποίου όμως αποτελούν οι ίδιοι.

Δεν έχουμε αυταπάτες για το εκπαιδευτικό σύστημα. Προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις επιδιώξεις της κυριαρχίας και του κεφαλαίου διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την καταπίεση, χωρίζει τους ανθρώπους σε ικανούς (αν έχεις τα προσόντα και μπορείς να γίνεις «καλός» δούλος του αφεντικού σου) και μη ικανούς, στο να ζήσουν. Δεν προτάσσουμε αιτήματα του τύπου «πτυχία με αξία, δουλειά με δικαιώματα» που προωθούν την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, ούτε μπαίνουμε σε αριστερές ρεφορμιστικές λογικές περί «βελτίωσης του υπάρχοντος».

Παλεύουμε για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση, χωρίς αφεντικά και δούλους. Και σί-
γουρα, μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο, ένα εκπαιδευτικό σύστημα σαν αυτό που βιώνουμε σήμερα, δεν έχει καμία θέση.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

( ανυποψίαστος απ’ το Big Brother 1)

Εδώ και καιρό ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται και θωρακίζεται στο εσωτερικό του. Το μυθιστόρημα του Όργουελ «1984» δεν απέχει, πλέον, και πολύ από την πραγματικότητα. Σε κάθε σου βλέμμα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, θα δεις και ένα «μάτι», όχι να σου… χαμογελάει, αλλά να σε παρακολουθεί, να σε καταγράφει, να σε απειλεί… Αφορμή για να γίνουν τα πρώτα βήματα προς αυτή την εποπτική κοινωνία ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες. Χιλιάδες κάμερες τοποθετήθηκαν στους δρόμους του λεκανοπεδίου της Αττικής και στα στάδια. Επιπλέον, είχαμε και τον ηλεκτρονικό χαφιέ (ονομαζόταν Ζέπελιν) να πετάει πάνω από τα κεφάλια μας και να παρακολουθεί «ύποπτες» κινήσεις. Μετά το τέλος των αγώνων, οι κάμερες που βρίσκονταν στα στάδια τοποθετήθηκαν στους δρόμους, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος διαβεβαίωνε ότι δεν θα τεθούν σε λειτουργία, εφόσον δεν υπήρχε έγκριση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Και όμως… Νοέμβριος μήνας, 60 σχεδόν μέρες μετά το καλοκαιρινό πανηγύρι των αφεντικών, και οι κάμερες είναι εκεί. Σου θυμίζουν ότι δεν είσαι μόνος, κάποιος σε παρακολουθεί, φαντάζουν απειλητικές, πιο πολλές… Καταγράφουν πορείες, διαδηλώσεις, ανθρώπινες δραστηριότητες, κι ας λένε οι «προειδοποιητικές» πινακίδες «κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας»…
Η ίδια η πόλη μετατρέπεται σε μία φυλακή που τα «τείχη» της κρύβονται πάνω σε κολόνες. Σημασία δεν έχει το κατά πόσο λειτουργεί μία κάμερα, αλλά η εσωτερίκευση της αίσθησης ότι ένα «μάτι», απρόσιτο στον απλό άνθρωπο, τον παρακολουθεί συνεχώς.
Το σύστημα Πανοπτικόν* στη μοντέρνα εκδοχή του. Ένα σύστημα που θέλει να διασφαλίσει τη ροή των εμπορευμάτων, όπου εμπόρευμα δεν είναι μόνο το «πράγμα» αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος…
Οι κεντρικοί δρόμοι δεν είναι το μόνο πεδίο «δράσης» των καμερών. Στο μετρό, τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, στα λεωφορεία, στα πανεπιστήμια μπορείς εύκολα να ανακαλύψεις ηλεκτρονικούς… χαφιέδες. Συγκεκριμένα, στο Πάντειο βρίσκονται περιμετρικά τρεις κάμερες, μία στον πεζόδρομο και δύο στην Συγγρού, απ’ όπου έχουν οπτική επαφή με το πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε αυταπάτες. Το κράτος επιθυμεί να έχει υπό έλεγχο κάθε κοινωνικό χώρο.
Ο φόβος πάντα υπήρξε το καλύτερο μέσο υποταγής. Δε χρειαζόταν πάντα βία για να επικυρωθούν οι εκάστοτε επιταγές των κυριάρχων. Όποιος σπέρνει φόβους, όμως, θερίζει ανέμους. Και στο χέρι μας είναι να γίνουμε ο άνεμος που θα σαρώσει και αυτούς τους κρατικούς μηχανισμούς τιθάσευσης και ελέγχου της κοινωνίας, των ανθρώπων…

* ένα σύστημα φυλακών του 18ου αιώνα, όπου υπήρχε στο κέντρο ένα υπερυψωμένο φυλάκιο και περιμετρικά τα κελιά, προς τα οποία ο φύλακας είχε τη δυνατότητα οπτικής επαφής, ενώ ο φυλακισμένος δεν είχε την δυνατότητα να γνωρίζει αν τον παρακολουθεί ο φύλακας.

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΜΑ
ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ!

Αναρχικοί/ες από Πάντειο