Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου

Την αντίστασή τους στο ειδικό καθεστώς εγκλεισμού, που τους έχει επιβληθεί, αποφάσισαν να δείξουν οι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην Ε.Ο. 17 Νοέμβρη. Στις 9 Αυγούστου ξεκινάει απεργία πείνας ο Βασίλης Τζωρτζάτος και θα σταματήσει στις 20 Σεπτεμβρίου, ύστερα από 43 ημέρες. Από τις 18 Σεπτέμβρη αρχίζουν κλιμακούμενη απεργία πείνας και άλλοι από τους φυλακισμένους αγωνιστές, με πρώτο τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Στις 25 Σεπτεμβρίου μπαίνει και ο Χριστόδουλος Ξηρός, στις 2 Οκτωβρίου ο Ηρακλής Κωστάρης, και από τις 8 Οκτωβρίου ο Σάββας και ο Βασίλης Ξηρός. Εν τω μεταξύ, στις 11 Οκτωβρίου αρχίζει απεργία πείνας, σε ένδειξη αλληλεγγύης, και ο Χρήστος Τσιγαρίδας.
Οι απεργοί πείνας αγωνίζονται ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησής τους. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται έγκλειστοι σε υπόγεια κλουβιά διαστάσεων 4 επί 8 μέτρα, ο προάυλιος χώρος (10 τετραγωνικών μέτρων) μοιάζει με ένα βαθύ πηγάδι, περικυκλωμένο από τοίχο και συρματοπλέγματα, χωρίς να μπορούν να δουν το φως της ημέρας, παρακολουθούνται 24 ώρες το 24ωρο, ενώ είναι απομονωμένοι και από τους υπόλοιπους κρατουμένους.
Συνθήκες κράτησης που δείχνουν ότι η δημοκρατία εκδικείται όσους τολμούν και αντιστέκονται.
Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που αμφισβήτησαν επί 30 περίπου χρόνια το κράτος, και ικανοποίησαν ως ένα βαθμό το αίσθημα αυτοδικίας του λαού, χτυπώντας τους μηχανισμούς του και φορείς της εξουσίας (χουντικούς, εφοπλιστές, βουλευτές, επιχειρηματίες), η δημοκρατία αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο, εξοντώνοντας (σωματικά και ηθικά) αγωνιστές και συγκαλύπτοντας τα εγκλήματά της. Εγκλήματα που μεταφράζονται σε εκατοντάδες νεκρούς και σακατεμένους σε «εργατικά ατυχήματα», στις δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων στα χερσαία και υδάτινα σύνορα του ελληνικού κράτους, απλά επειδή βαπτίζονται «λαθραίοι», στους δεκάδες νεκρούς από «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» όπλων μπάτσων, στην καταπίεση και τον εξευτελισμό της καθημερινής μας ζωής. Για όλα αυτά το κράτος είναι ο μόνος ένοχος, ο μόνος τρομοκράτης, γιατί η ίδια η υπόστασή του στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Πέρα από τις λογικές που προβάλλουν μόνο το κλείσιμο των «λευκών κελιών», εμείς παλεύουμε για την κατάργηση όλων των κελιών, «λευκών» ή «κανονικών». Το βασανιστήριο του εγκλεισμού, η φυλακή αποτελεί επίθεση στην ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Παλεύουμε για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά, δούλους και πατρίδες. Ως αναρχικοί στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, σε κάθε έναν που προσφέρει με τις δικές του δυνάμεις στον αγώνα ενάντια στο κράτος και την εξουσία.
Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους αγωνιστές για την υπόθεση της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, σε όλους τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους ανθρώπους…

“Στις 7 Οκτωβρίου, ο απεργός πείνας από τις 18 Σεπτεμβρίου, Δημήτρης Κουφοντίνας
μεταφέρεται, σε άσχημη κατάσταση, και έχοντας χάσει δύο φορές τις αισθήσεις του, αρχικά στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού (όπου του παρέχεται συσσίτιο, το οποίο και αρνείται) και στη συνέχεια στο Γενικό Κρατικό, όπου και νοσηλεύεται φρουρούμενος.”

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ

«ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΜΗΡΟΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Τρίτη 19 Οκτώβρη, 6μμ, Προπύλαια

Αναρχικοί-ες από Πάντειο

Οι σχέσεις καθηγητή-φοιτητή δε θα μπορούσαν παρά να είναι σχέσεις εξουσίας. Σχέσεις οι οποίες αναπαράγουν τους ρόλους, τις νόρμες και τους κώδικες συμπεριφοράς του συστήματος, προς όφελός του.

Ο δήθεν πιο ανεκτικός χαρακτήρας του καθηγητή στο πανεπιστήμιο είναι η πιο κακόγουστη μπλόφα. Η απόλαυση του να παρακολουθείς το μάθημα όποτε θέλεις, ή να πίνεις καφέ και να καπνίζεις στην αίθουσα, είναι η στάχτη που σου ρίχνουν στα μάτια για να σου κρύψουν τον πραγματικό ρόλο του καθηγητή και της εκ-παίδευσης γενικότερα. Όλες αυτές οι «μικροανοχές» θα γίνουν μη ανεκτές αν κριθεί πως το σύστημα χρειάζεται πειθαρχημένα στελέχη.
Αυτοί που κρίνουν ποιοι φοιτητές είναι κατάλληλοι να στελεχώσουν το σύστημα είναι αυτά τα ανθρωπάκια-τσιράκια των αφεντικών, οι καθηγητές. Αυτοί οι υπαλληλίσκοι παραμυθιάζουν (σε συνδυασμό με την οικογένεια και το σχολείο) τους φοιτητές με ένα λαμπρό μέλλον σε ηγετικά για το σύστημα πόστα, κρύβοντάς τους όμως πως (εκτός από κάποιες «λαμπρές» εξαιρέσεις) θα γίνουν κι αυτοί υπάλληλοι ή άνεργοι.
Ακριβώς αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο οι φοιτητές συχνά όχι μόνο αγνοούν τον εξουσιαστικό ρόλο των καθηγητών αλλά περιβάλλουν με δέος αυτά τα ανθρωπάκια που κατέκτησαν μία έδρα μέσα από ανίαρες κλίκες, σιχαμερές συνωμοσίες, γλειψίματα και συναδελφικά ρουφιανομαχαιρώματα.
Προσδωκόντας, λοιπόν, με παιδιάστικο πείσμα, την υλοποίηση των ονειρόξεών τους για ένα λαμπρό μέλλον, οι φοιτητές προτιμούν να περιβάλλουν με κύρος τους καθηγητές καθώς και ό,τι έχει σχέση με τις σπουδές, παρά να δεχτούν την πραγματικότητα. Έτσι δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διδασκαλία του καθηγητή, η οποία αποτελεί κακέκτυπο περίληψης παρωχημένων απόψεων.
Απομονωμένος στη θεωρία, ο καθηγητής σε καμία περίπτωση δε γνωρίζει περισσότερα απ’ αυτόν που ασχολείται έμπρακτα, που θέλει πραγματικά από μόνος του να γνωρίσει το αντικείμενο που «διδάσκει» ο καθηγητής.
Ο σκοπός του καθηγητή είναι η απώλεια κάθε κριτικού πνεύματος και η παροχή των πλέον χρήσιμων, για το σύστημα, εφοδίων, ώστε να δημιουργήσει τα πιο κατάλληλα στελέχη για τα αφεντικά του. Οι καθηγητές κατέχουν το Λόγο και τον χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Είναι οι «ειδικοί», που σα σύχρονοι προφήτες έχουν το επίσημο χρίσμα του ορθού λόγου και της αλήθειας.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που στην αίθουσα έρχονται φαινομενικά σε «ρήξη» με το κυρίαρχο σύστημα αξιών. Με τον τρόπο αυτό αποκτούν τη φήμη του «προοδευτικού» και κερδίζουν τη χρήσιμη για την καριέρα τους υποστήριξη των φοιτητών, ενώ περιορίζοντας αυτή τη «ρήξη» στο ρόλο του «προοδευτικού καθηγητή» την αυτοκαταργούν. Αυτή η φαινομενική ρήξη πολύ συχνά παρουσιάζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να αποκόβει, να αποδυναμώνει και να δυσφημίζει την ολική ρήξη με το υπάρχον, μέσα από μηχανισμούς όπως αυτός της επαναφομοίωσης και της επιστημολογιοποίησης.
Ο εξουσιαστικός ρόλος του καθηγητή, ενώ είναι πασιφανής ακόμα και σε ένα παιδί του δημοτικού, αγνοείται πλήρως από τους φοιτητές. Είναι διάχυτος στον τρόπο διδασκαλίας. Ο καθηγητής εκεί ψηλά, στο «βασιλικό του θρόνο», περιβαλλόμενος από νέφη κύρους και γοητείας (σαν άλλος… Δίας) βλέπει τα πάντα. Η διάταξη των εδράνων στην αίθουσα είναι τέτοια ώστε να εμποδίζει την ισοδύναμη παρουσία καθηγητή-φοιτητών. Οι φοιτητές κάθονται όλοι μαζί, σαν απρόσωπη, άμορφη μάζα, χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλο, χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους (θυμίζει κάτι από Πανοπτικόν;) Απέναντι ο καθηγητής, ο «κάτοχος της γνώσης» είναι ο μόνος με τον οποίο μπορούν να συνδιαλλαγούν.
Ο χρόνος που παραχωρεί ο καθηγητής στον φοιτητή για να «αντιπαρατεθεί» είναι περιορισμένος και δεν του επιτρέπει να αναπτύξει το σκεπτικό του. Και συνεπώς, όντας εύκολη λεία ο φοιτητής, η «αντιπαράθεσή» τους θα ενισχύσει το κύρος του καθηγητή, ο οποίος εξάλλου έχει τον τελευταίο λόγο και την επιλογή της τροπής που θα πάρει το μάθημα.
Να λοιπόν ποιοί είναι οι καθηγητές. Είναι οι εχθροί της αμφισβήτησης, είναι αυτοί που μας κρίνουν, είναι αυτοί που καταπιέζουν την εκφραστικότητα και τον αυθορμητισμό μας, είναι αυτοί που κρύβουν πίσω από τους καθαρούς τοίχους τις ενοχές τους, είναι αυτοί που μας απειλούν με πτυχία και βαθμούς, είναι αυτοί που σαν «ειδικοί» λένε στην τηλεόραση τις «απόλυτες αλήθειες» τους.
Όσο κι αν μας παραμυθιάζουν, δε μασάμε…

ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΛΟΓΟ, ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΤΥΝΟΥΜΕ

Η αριστερή λογική του σήμερα…

Σε ένα πανεπιστήμιο
-που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο απ’ το υπόλοιπο καπιταλιστικό σύστημα
-που αναπαράγει την ιεραρχική δομή της κοινωνίας
-που ενισχύει την κυρίαρχη ιδεολογία διαμορφώνοντας συνειδήσεις και συμπεριφορές
-που παρέχει τις εξειδικευμένες, αποκομμένες «γνώσεις» που χρειάζονται τα αφεντικά
-που στελεχώνει το σύστημα με ειδικούς
-που αναπαράγει διαχωρισμούς πάνω στους οποίους στηρίζεται η ανισότητα και η
εκμετάλλευση…

Η Π.Κ.Σ. καλεί σε συζήτηση για τα «προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές και υποψήφιοι διδάκτορες». Αυτοί, δηλαδή, που θα γίνουν οι «ιερείς» του κυρίαρχου λόγου και σα διαμεσολαβητές του θα τον μεταλαμπαδεύουν στις μάζες.
Αγνοώντας (;) τον εξουσιαστικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης ασχολούνται με άλλα σημαντικότατα… προβλήματα, τα οποία «σχετίζονται με την πολιτική υποβάθμισης των πανεπιστημίων που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια και που συνεπάγεται τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και στέρηση των βασικών δικαιωμάτων μας σε δωρεάν συγγράμματα, σίτιση και στέγαση». Προφανώς, οι φιλόδοξοι «επαναστάτες» δεν γνωρίζουν ότι παλεύοντας για δικαιώματα, αφενός αναγνωρίζεις τη δική σου κατωτερότητά (και τη διαιωνίζεις) σε σχέση με κάποιον άλλο (αυτό με απλά λόγια ονομάζεται ρεφορμισμός…) και αφετέρου η μη κριτική προσέγγιση της ουσίας της εκπαίδευσης δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα με τη διεκδίκηση επιμέρους εκφάνσεών τής.
Αυτή η κίνηση συνάδει με τη γνωστή δράση των παρατάξεων, που από τη μια υπερασπίζονται την εναρμόνιση του πανεπιστημίου με τις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) και απ’ την άλλη «παλεύουν» για τα συντεχνιακά τους συμφέροντα για καριέρα και κοινωνική ανέλιξη, διατηρώντας παράλληλα ένα άρωμα… «επαναστατικότητας» και «αριστεροφροσύνης»!
Παραβλέποντας το συνολικό περιεχόμενο της επιστήμης, η οποία εμφανίστηκε για να στηρίξει και να εδραιώσει την αστική τάξη με τα ιδεολογήματα της «προόδου» και της «εξέλιξης», και την οποία εξυψώνει το εκπαιδευτικό σύστημα.
Πιστεύοντας ότι οι επιστήμες και το πανεπιστήμιο δεν μπορούν να παρατεθούν αποκομμένα, αλλά πάντα σε συνάρτηση με τις συνθήκες από τις οποίες πήγασαν και τις οποίες συντηρούν, «δείχνουμε τα δόντια» μας σε κάθε καριερίστικη προοπτική που αναπαράγει τους υπάρχοντες διαχωρισμούς και διαιωνίζει την ύπαρξη εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.
Για έναν κόσμο, χωρίς κράτος και αφεντικά, χωρίς «ειδικούς» και αυθεντίες, χωρίς δικαιώματα, αλλά ελεύθερο…

Στις 13 Ιανουαρίου διοργανώνεται στο Πάντειο πανεπιστήμιο εκδήλωση με θέμα «Η ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, στη μετά-Αραφάτ εποχή». Μεταξύ των ομιλητών είναι πολιτικοί (Πάγκαλος, Παπαγιαννάκης, Κασσίμης, Κανέλλη), δημοσιογράφοι (Χατζηνικολάου, Παπαχελάς, Καρχιλάκη, Χαρίτος κ.α.), αξιωματούχοι του στρατού, πρέσβεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και του Ισραήλ, αντιπροσωπεία της Παλαιστινιακής Αρχής, εκπρόσωπος της ρωσικής πρεσβείας και των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και καθηγητές της σχολής. Νωρίς το πρωί, συγκεντρώνονται 50 περίπου αναρχικοί, οι οποίοι καταλαμβάνουν την είσοδο του κτιρίου όπου βρίσκεται η αίθουσα και ακυρώνουν την προγραμματισμένη εκδήλωση.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ