Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: την Τετάρτη στις 23 του Φλεβάρη κομματικές παρατάξεις έχουν καλέσει ακόμη μία από τις γνωστές φαρσοκωμωδίες που λέγεται Γενική Συνέλευση. Μετά το τέλος της, αριστεροί ανακαλύπτουν στον πεζόδρομο του Παντείου ασφαλίτη να τους κινηματογραφεί με κρυφή κάμερα και τον μεταφέρουν στο γραφείο του πρύτανη για τα… περαιτέρω.
Ποια είναι αυτά τα… περαιτέρω; Κάποιοι έχουν αμφιβολίες για το αν είναι ασφαλίτης, κάποιοι λένε να παραδώσουν τον μπάτσο στους… μπάτσους για να εξακριβώσουν αυτοί την ταυτότητά του (!), η κασέτα που υπάρχει το κινηματογραφημένο υλικό «χάνεται» ως εκ θαύματος, ενώ ο πρύτανης κινητοποιεί τον γραφειοκρατικό μηχανισμό και καλεί πρυτανικό συμβούλιο (ύστερα και από απαίτηση (!) των κομματικών παρατάξεων) για να αποφασίσει αυτά τα… περαιτέρω για τα οποία κάναμε λόγο και παραπάνω!
Και η απόφαση ποια είναι; Ύστερα από τρεις ώρες παραμονής του μπάτσου σε αίθουσα, φρουρούμενος από φοιτητές, με τα τσιγαράκια του και τις εξυπνάδες του να διαδέχονται το ένα το άλλο, και αφού οι κομματικοί μηχανισμοί έκαναν τη μόστρα τους καλώντας ο καθένας το δικό του κανάλι και εφημερίδα για να δώσει τις… πρέπουσες διαστάσεις στο θέμα (η ΠΚΣ καλεί τον «902» και τα ΕΑΑΚ αναζητούν διαμεσολαβητές σε εφημερίδες για να στείλουν δημοσιογράφο, καθώς στην αρχή τους «γράφουν» -εμ, πώς να μη μείνουν έξω από το παιχνίδι) αποφασίζεται να φυγαδευτεί με περιπολικό και να μεταφερθεί σε αστυνομικό τμήμα όπου και θα κατατεθεί μήνυση (!) εναντίον του για «παραβίαση του ασύλου»! Έλα, όμως, που οι μπάτσοι και ο «συλληφθέντας» ασφαλίτης φεύγουν και κανένας από τους αριστερούς που κόπτονται για το άσυλο δεν πάει μαζί του για να καταθέσει μήνυση, καθώς κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει ονομαστικά!
Και το αποτέλεσμα είναι ο ασφαλίτης να τη γλιτώσει (έφαγε, βέβαια, και τις κλωτσιές του)…
Κάποιες σημειώσεις γύρω από το περιστατικό…
Αλήθεια, τώρα οι αριστεροί θυμήθηκαν ότι στο Πάντειο, και γενικά σε κάθε πανεπιστημιακό χώρο, κυκλοφορούν σε καθημερινή βάση ασφαλίτες; Όταν διοργανώνονται κάθε λίγο και λιγάκι εκδηλώσεις με δημοσιογράφους, πολιτικούς και πρέσβεις (όπως η τελευταία για την «ειρήνη στη Μέση Ανατολή»), και οι μπάτσοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι μέσα στη σχολή, εκείνοι που βρίσκονται;
Και για πιο «άσυλο» μιλάνε; Αυτό που δεν έχουν ούτε οι ίδιοι τα κότσια να υπερασπιστούν; Το άσυλο δεν κατοχυρώνεται με νόμους και διατάγματα. Ένας νόμος του κράτους λειτουργεί πάντα υποστηρικτικά προς τη δομή του και τα συμφέροντά του. Τη διαιώνιση της εξουσίας, της κυριαρχίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο, το διαχωρισμό των ανθρώπων σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Και είναι, τουλάχιστον, τραγικό (αν όχι ενδεικτικό προθέσεων), να βλέπεις απόψεις που χαρακτηρίζονται ως «ριζοσπαστικές» να συνοδεύονται από (απ)αιτήσεις για θεσμική και συνταγματική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου. Άσυλο δεν είναι τα ντουβάρια… Είναι οτιδήποτε μπορείς εσύ να δημιουργήσεις και διατηρήσεις, με το λόγο και τη δράση σου, αλώβητο απέναντι στην επιθετικότητα της κρατικής εξουσίας.
Και η υπεράσπιση μίας θεσμοθετημένης «ελευθερίας» δεν μας αφορά. Ο αγώνας για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά και δούλους δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους που περικλείονται από τον μανδύα κάποιας «ελευθερίας».
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΣΥΛΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΓΗ!