«Χαράζεται με πυρωμένο σίδερο στην μνήμη, μόνο ό,τι προκαλεί πόνο… Πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των καλών πραγμάτων»;
Η διατήρηση της τάξης δεν είναι παρά η αντιστροφή της τιμωρίας. Η τάξη επιβάλλει τον τρόπο μέσω της ενδεχόμενης πρόκλησης πόνου και έτσι αναπαράγεται. Η τιμωρία υπενθυμίζει στα άτομα ότι δεν πρέπει να θυμούνται, να παραμένουν στην λήθη και να χαμηλώνουν το βλέμμα στις επιταγές των κυρίαρχων. Η φρόνιμη ζωή, η ασφάλεια, η ησυχία, η καρτερικότητα, δεν είναι παρά το χαμήλωμα του βλέμματος όταν οι κυρίαρχοι προστάζουν αυτομαστίγωση. Αυτός ο φόβος παρ’ ότι εσωτερικεύεται δεν μπορεί να συγκρατηθεί, χρειάζεται έναν «αποδιοπομπαίο τράγο» για να εκδηλώσει όλη αυτή τη βία που έχει δεχτεί το άτομο. Ο φόβος του ξένου, του διαφορετικού, αυτός που οδηγεί στην αποξένωση, την απομόνωση, την περιθωριοποίηση των λίγων από τους πολλούς είναι αυτός που θα νομιμοποιήσει τους φύλακες της Αλήθειας να κάνουν τα πάντα στο όνομα της τάξης. Οι «τράγοι» θα είναι πάντα η επιφάνεια, ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, αυτοί που δεν μπορούν να αντισταθούν στα δόντια των προσκηνυμένων. Η τιμωρία όποια μορφή και να πάρει παραμένει η ίδια. Όταν οι λυσσασμένοι πατριώτες ξεσπούν τη λύσσα τους στους μετανάστες δεν είναι παρά η επικύρωση του συμβολαίου υποτέλειας που έχουν δεχτεί. Όμοια, οι κλειδοκράτορες της πλατείας Εξαρχείων και κάθε δημόσιου (;) χώρου σαν άλλοι φρουροί της Αλήθειας έρχονται να αποκαταστήσουν την τάξη. Συστρατευμένοι με τους μαγαζάτορες, και οποιονδήποτε άλλον, αναλαμβάνουν με δικιά τους πρωτοβουλία να παίζουν το ρόλο του μπάτσου για το καλό της πλατείας, της γειτονιάς και (ας μη ξεχνάμε) των συμφερόντων της περιοχής.
Γι’ αυτό που τόσο καιρό «αγωνίζονται τα pit-bull της δημοκρατίας, οι επαναστάτες χρειάστηκαν μόνο 3 ώρες (άλλωστε το είπε και στις ειδήσεις…). Αλλά μάλλον εμείς κάτι δεν είδαμε, κάτι δεν καταλάβαμε. Ανοίξανε, λέει, οι ουρανοί και έβρεχε πρεζέμπορους και πρεζάκια. Και πήρανε τη σκούπα τους οι επαναστάτες και μικροαστοί χέρι-χέρι και άρχισαν να κάνουν εκκαθάριση της περιοχής. Όποιος/α δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι τα πρεζάκια είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα σύστημα επιβολών και τιμωρίας και ξεκινά μία «αναρχική» επιχείρηση «Αρετή» δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αντανακλά τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης και δράσης που όποιος αποκλίνει από αυτόν τιμωρείται.
Η αντίληψη των πραγμάτων δεν αλλάζει: εμείς θα χτυπήσουμε το σύμπτωμα και άσε την αρρώστια να θερίζει μακριά από εμάς και ας είναι 200 μέτρα παρακάτω. (Αλήθεια, που προτείνουν οι «σύντροφοι» να τους πάμε;). άραγε αυτό είναι το πρόβλημα; Αρκεί το όνομα της ιστορικής πλατείας να μείνει άσπιλο;
Το επαναστατικό καθήκον εξετελέσθη, οι μαγαζάτορες θα συνεχίσουν τις χρυσές δουλειές τους στην καθαρή πλατεία και οι τριγύρω μικροαστοί στα καφενεία θα μπορούν αν διαπιστώνουν με χαρά ότι οι «γνωστοί-άγνωστοι» είναι «καλά παιδιά» και οι τελευταίοι θα προσέχουν για τον ήσυχο ύπνο των πρώτων. Πράγμα που αναμφισβήτητα τα pit bull της δημοκρατίας δεν καταφέρνουν πολύ καλά. Εμπρός λοιπόν για μία καθαρή πλατεία και έναν βούρκο ψευδαισθήσεων ο οποίος μετατρέπεται σε ιδεολογία.
Καθαρές πλατείες υπάρχουν μόνο σε βρώμικα μυαλά
Πρωτοβουλία από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου