Εδώ και ένα χρόνο, μέσα στο χώρο του αντιεξουσιαστικού
στεκιού λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη που φιλοξενεί
τίτλους βιβλίων αλλά και αρχειακό υλικό από έντυπα του
αντιεξουσιαστικού χώρου. Σκοπός του εγχειρήματος δεν είναι
η βιβλιοθήκη να αποτελέσει σημείο αναφοράς του «χώρου» ή
κάποιου, ανταγωνιστικού προς το υπάρχον, κινήματος, καθώς
πιστεύουμε πως υπάρχουν εγχειρήματα που προσπαθούν να
φέρουν σε πέρας αυτό το δύσκολο έργο. Σκοπός δεν είναι ούτε να
ανταγωνιστεί από πλευράς ποσότητας υλικού τις όποιες ιδιωτικές
ή δημόσιες βιβλιοθήκες. Σκοπός της βιβλιοθήκης είναι ο
εμπλουτισμός του εγχειρήματος που αποτελεί το στέκι με μια
ακόμα δραστηριότητα, μια ελάχιστη απόπειρα οικειοποίησης
του χώρου, του χρόνου αλλά και της γνώσης που μας έχει
αφαιρεθεί, στο βαθμό που αυτό μας αναλογεί μέσα στην
καθημερινότητα του πανεπιστημίου.
Εάν λοιπόν οι αγώνες μας αποτελούν εκφάνσεις της
προσπάθειάς μας να βρούμε χώρο εκεί που προσπαθούν
να μας τον αφαιρέσουν, να ορίσουμε τις ζωές μας, να
αυτοοργανωθούμε, η καταστολή αποτελεί έκφανση της απόπειρας
να μας αφαιρεθεί ο χώρος που βρίσκουμε, να ελεγχθεί κάθε
συμπεριφορά και κάθε ανθρώπινη σχέση και να καθοδηγηθεί έτσι
ώστε να είναι πιο παραγωγική, να γίνουμε θεατές της ίδιας μας της
ζωής. Συνεπώς μια απεργία ή μια κατάληψη, αποτελούν στιγμές
αποκρυστάλλωσης αυτής της προσπάθειας να οικειοποιηθούμε το
χώρο και το χρόνο μας. Αυτό ακριβώς είναι και ο κατειλημμένος
χώρος του στεκιού. Μια απόπειρα να βρούμε χώρο και χρόνο ώστε
να δομήσουμε τις σχέσεις μας μέσα και ενάντια στα ασφυκτικά
πλαίσια του πανεπιστημίου. Γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα, όπως ένα
στέκι, «δεν είναι τα έπιπλα και τα ντουβάρια αλλά οι σχέσεις
των υποκειμένων που το απαρτίζουν». Σχέσεις βασισμένες στην
αλληλεγγύη και όχι στον οπορτουνισμό, το γλείψιμο, την καριέρα,
το βόλεμα και τη διαμεσολάβηση που περιγράφουν τη φοιτητική
καθημερινότητα σ’ όλες της τις εκφάνσεις.
Έτσι λοιπόν, η λειτουργία της δανειστικής βιβλιοθήκης
αποτελεί ένα ακόμα εγχείρημα του στεκιού. Είναι
αναπόσπαστο στοιχείο του και στηρίζεται στη δυναμική
των συλλογικών, ανταγωνιστικών προς το υπάρχον σχέσεων
που βρίσκονται σ’ αυτό σήμερα. Ένα μικρό πείραμα για την
οικειοποίηση της γνώσης και των πρακτικών που έχουν παραχθεί
κοινωνικά.
Γιατί αλήθεια ποιος αναρωτιέται σήμερα για το ποιος είναι
ο ρόλος του πανεπιστημίου, αυτής της «πνευματικής
μονολιθικότητας», όπου η γνώση εξυπηρετεί τους σκοπούς της
κυριαρχίας; Όπου η γνώση διαχωρίζεται σε αντικείμενα, σε ύλες
μαθημάτων, σε άξονες καθηγητών, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί
εργαλειακά για την αύξηση της παραγωγικότητας; Όπου
ανταλλάσσεται με βαθμό και καριέρα; Όπου διαχωρίζεται με
αποτέλεσμα να ευνοεί κάθε είδους φετιχοποίηση και απόκρυψη
της πραγματικότητας; Όπου παράγονται τεχνικές και επιστημονικές
γνώσεις με σκοπό την εφαρμογή τους στο εργασιακό και
γενικότερα στο κοινωνικό πεδίο έχοντας ως στόχο τον έλεγχο
και την υποταγή κάθε επιθυμίας του ανθρώπου στην αρχή της
απόδοσης;
Απέναντι σε όλα αυτά και μάλιστα σε μια εποχή που η
εξατομίκευση και η βλακεία κομπάζει πως έχει γίνει το μόνο
συλλογικό κεκτημένο, η αποτύπωση των όποιων συλλογικών
αρνήσεων, αγώνων και πρακτικών, δείχνει πως η ιστορία συνεχίζει
να προχωρά. Η γνώση όταν δεν διαχωρίζεται, όταν πηγάζει από
συλλογικές πρακτικές και όταν θέλει να καταλήξει στη συλλογική
δράση, τότε μπορεί να εξελιχθεί σε χρήσιμο μέσο κριτικής και
να συμβάλλει στην κατεύθυνση της κοινωνικής και ατομικής
απελευθέρωσης.
Αυτός λοιπόν είναι ο σκοπός της βιβλιοθήκης του στεκιού.
Όχι να ανταγωνιστεί τη βιβλιοθήκη της σχολής από
πλευράς ποσότητας ή ποιότητας υλικού, αλλά από πλευράς
ποιότητας σχέσεων μεταξύ δρώντων υποκειμένων. Να αποτελέσει
αφορμή επικοινωνίας και προβληματισμού και όχι να επικυρώσει
βεβαιότητες ή να εξυψώσει αυθεντίες. Να κλονίσει τις αυθεντίες
των καθηγητών, αυτών των διαχειριστών της άγνοιας, και του
πανεπιστημίου ως «τεμένους της σοφίας». Να συμβάλλει στην
παιγνιώδη συνάντηση των υποκειμένων και όχι να ανταμείψει με
βαθμούς, κύρος ή κομματική καριέρα.
η προκήρυξη σε pdf εδώ