Την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου μια «έκπληξη» περίμενε τις αριστερές παρατάξεις του Παντείου που πήγαν στη σχολή για τη γενική συνέλευση που είχαν προαναγγείλει. Το φοιτητικό κοινό τους απουσίαζε και οι μπάτσοι είχαν περικυκλώσει τη σχολή. Και δε μιλάμε για μια οποιαδήποτε γενική συνέλευση, αλλά για την παραδοσιακή που κάθε χρόνο προηγείται της επετείου του πολυτεχνείου και που παραδοσιακά «αποφασίζει» να κλείσει τη σχολή ενόψει εορτασμών. Μια γενική συνέλευση που εκπληρώνει δυο ρόλους. Απ` τη μια υποκαθιστά επάξια τους εορτασμούς και τις απαγγελίες ποιημάτων του σχολείου και απ` την άλλη κάνει την απαραίτητη σύνδεση και παραλληλισμό του σημερινού «φοιτητικού κινήματος» με το φοιτητικό κίνημα του `73. Ίσως γιατί κατά βάθος κάποια απ` τα στελέχη του προσδοκούν την ίδια καταξίωση με αυτή που πέτυχε ένα μέρος όσων συμμετείχαν τότε (πρυτάνεις, εργατοπατέρες, βουλευτές). Παρουσιάζεται λοιπόν αυθαίρετα σαν να είναι το σημερινό «φοιτητικό κίνημα» του «πτυχία με αξία» που σαν συνέχεια αυτού του `73 (μάλλον σαν καρικατούρα του θα λέγαμε εμείς) κλείνει τη σχολή. Με τέτοιους ανιστόρητους αναγωγισμούς πιο εύκολο είναι να θεωρηθούν οι έλληνες απόγονοι του Αριστοτέλη. Ελλείψει λοιπόν κοινού, παράσταση γιοκ.
Δε θα μπούμε όμως εδώ σε περεταίρω λεπτομέρειες ούτε για το ρόλο και τη χρησιμότητα της επετειακής χρήσης του πολυτεχνείου εν είδη μαυσωλείου απ` την εξουσία και τους συμβολισμούς που αυτή κρύβει, ούτε για την κατάντια της γενικής συνέλευσης και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα. Θα μιλήσουμε για αλήθειες. Για αλήθειες και για αδυναμίες που πονάνε όλους μας, που δε στηρίζουν βεβαιότητες αλλά και που δείχνουν προθέσεις και ανοίγουν ζητήματα. Και θα το κάνουμε χωρίς την παραμικρή υπόνοια πως έχουμε βρει τον ιδανικό τρόπο ή την απόλυτη επαναστατική αλήθεια και ιδεολογική καθαρότητα. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Είναι αλήθεια πως είχε ανακοινωθεί ότι η σχολή φέτος θα έκλεινε νωρίτερα με απόφαση του πρύτανη, ο οποίος έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στις αστυνομικές αρχές. Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για έκπληξη από την μεριά των παρατάξεων.
Επίσης, αλήθεια είναι πως κάθε χρόνο όταν κλείνει η σχολή για το πολυτεχνείο με απόφαση της γενικής συνέλευσης, οι μπάτσοι περικυκλώνουν τη σχολή. Κάθε χρόνο. Κι όμως δεν κουνιέται φύλλο.
Και η τρίτη αλήθεια που ξεπροβάλλει αμείλικτα γυμνή είναι πως όσοι απ` τους φοιτητές πραγματικά ενδιαφέρονται για κινηματικές, πολιτικές και ανταγωνιστικές προς την κυριαρχία διαδικασίες, έχουν απομακρυνθεί απ` τη γενική συνέλευση καθώς αισθάνονται ότι τους αποκλείει. Κι αν αυτό ισχύει για μια συνέλευση με ανοιχτή σχολή, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια επετειακή συνέλευση σε μια σχολή κλειστή. Ενδεικτικό του γεγονότος αυτού (αλλά και της κρίσης που επικρατεί στην αριστερά) είναι πως μετά το Δεκέμβρη που πέρασε, δεν έχει γίνει, ούτε είχε καλεστεί άλλη συνέλευση. Αυτά μέχρι το «κίνημα» να ανακάμψει και να αρχίσει πάλι τον αγώνα του για τα «πτυχία με αξία».
Γίνεται λοιπόν ηλίου φαεινότερο πως ο λόγος που γκρίνιαξαν οι παρατάξεις δεν είναι ούτε ότι έκλεισε η σχολή – αλλιώς θα αντιδρούσαν μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση για το κλείσιμό της και όχι εκ των υστέρων – ούτε τόσο η παρουσία των μπάτσων – αλλιώς θα αποφάσιζαν στις αντίστοιχες συνελεύσεις προηγούμενων ετών να κρατήσουν ανοιχτή τη σχολή και τους μπάτσους μακριά – αλλά η αποτυχία της πραγματοποίησης της γενικής συνέλευσης, η οποία εάν πραγματοποιούταν και έκλεινε τη σχολή δε θα έτρεχε κάστανο.
Εφόσον λοιπόν δεν είναι το όποιο νομικά κατοχυρωμένο άσυλο που εξασφαλίζει την προστασία απ` τις κατασταλτικές αρχές στις σχολές, στην εργασία ή στο δρόμο, αλλά οι κοινωνικοπολιτικές σχέσεις που αναπτύσσονται στους από κάτω και οι συνθήκες του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού· εφόσον δεν είναι μια θεσμική απόφαση που καθορίζει αν μια σχολή θα μείνει κλειστή, ανοιχτή ή κατειλημμένη αλλά οι κοινωνικοπολιτικές σχέσεις και οι δραστηριότητες που αναπτύσσονται απ` τα ανταγωνιστικά υποκείμενα, το σκάνδαλο είναι ένα.
Το σκάνδαλο στην προκειμένη δεν είναι ούτε ότι η σχολή έμεινε κλειστή, ούτε ότι τριγύρω υπήρχαν μπάτσοι παραμονές πολυτεχνείου. Το σκάνδαλο είναι πως δεν υπάρχουν στην κοινωνία οι σχέσεις εκείνες που τώρα (όπως ίσως τότε;) θα κρατήσουν τη σχολή ανοιχτή και τους μπάτσους μακριά. Και η πρόκληση είναι το πώς αυτές οι σχέσεις θα εξαπλωθούν.