Στο όνομα της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, στο όνομα της “ελεύθερης αγοράς” και της προσαρμογής στα δεδομένα των διεθνών αγορών, ακόμη και της υποθετικής παρακμής του έθνους-κράτους, η κυριαρχία εντείνει την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε βάρος των αδυνάτων. Πρόκειται για μια διαδικασία που εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, με τις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις (ελαστικό ωράριο, ευελιξία στην αγορά εργασίας, νέο καθεστώς για τις υπερωρίες, αύξηση του ορίου απολύσεων κτλ.), την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την άκρατη ιδιωτικοποίηση, την αύξηση του πληθωρισμού και την καταχρέωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Παράλληλα με την πρόσφατη κρίση στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και την ανάγκη στήριξης τους από τους εργαζόμενους – με τελευταία νομοθετική ρύθμιση την ενίσχυση των τραπεζών από τον κρατικό κορβανά -, συνθέτεται το πεδίο της συνολικής επίθεσης του κράτους και των αφεντικών.
Σε περιόδους όπου το καπιταλιστικό σύστημα πνέει τα λοίσθια και ο νεοφιλελευθερισμός κλονίζεται, το κράτος θα αναλάβει για μια ακόμη φορά τη στήριξη αυτού του συστήματος και την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των αγκυλώσεων του, πράγμα που σημαίνει την έξαρση της επίθεσης στην εξάλειψη ακόμα και των όποιων δικαιωμάτων, στην εξαφάνιση και της παραμικρής ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κόμματα, συνδικαλιστές και παρατάξεις αναλαμβάνουν τη χειραγώγηση και τον εγκλωβισμό των διαθέσεων και των δράσεων, για να κατευθύνουν τους ανθρώπους στο δρόμο της συνδιαλλαγής και εν τέλει της υποταγής. “Αγωνιστές” δημοσιογράφοι, εκδότες εφημερίδων κτλ. – αυτόκλητοι υπερασπιστές του λαού -, συνεχίζουν το έργο της επιβολής, με αιχμή του δόρατος όχι πλέον την εξουσία αυτή καθαυτή αλλά την πατρωνία του ανθρώπινου μυαλού. Όλα τα παραπάνω, όπως και πολλά άλλα, στοχεύουν στο να πείσουν για την αναγκαιότητα ύπαρξης της κυριαρχίας και την αδυναμία των ανθρώπων να αναλάβουν αυτο-οργανωμένα τη διαχείριση των συνθηκών της ζωής τους, στοχεύουν στο να πείσουν για την αναγκαιότητα ύπαρξης του κράτους και των αφεντικών.
Όμως, ένα κενό εμφανίζεται στο πλέγμα του κοινωνικού ελέγχου. Ένα κενό που γεμίζει τους δρόμους με εξεγερτικές διαθέσεις, με αδιαμεσολάβητες δράσεις και συνθέσεις διαφόρων κοινωνικών κομματιών. Ένα κενό που εμφανίζεται όσο ψηλά κι αν υψώνονται τα τείχη της κρατικής τυραννίας. Διότι, οποιεσδήποτε και αν είναι οι συνθήκες, οι τάσεις απελευθέρωσης θα βρίσκουν πάντοτε το δρόμο τους…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ