ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ “ΚΝΑΤ” (ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΑΞΗΣ)
Πολλά ήταν τα εμπόδια που είχαν ανακύψει τις τελευταίες μέρες στην προσπάθεια της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την 6η δόση του δανείου και κατά συνέπεια να παρατείνει το ξεζούμισμα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των τοκογλύφων και των τραπεζών. Εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει τόσο στο εσωτερικό της όσο και, κυρίως, στο εξωτερικό της. Αν όμως στο εσωτερικό της η κυβέρνηση μπορούσε να τα αντιμετωπίσει από μόνης της, με συνοπτικές διαγραφές όπως εκείνης της Λούκας Κατσέλη, τί γινόταν με τα εμπόδια στο εξωτερικό της;
Τον τελευταίο καιρό μπαράζ απεργιών συγκλόνιζε τη χώρα και όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες κατέβαιναν σε απεργία, ακόμα και αυτές που παρέμεναν αδρανείς. Και εκείνες που είχαν ήδη τριφτεί με την απεργία ως μέσο αγώνα επέλεγαν να ανεβάσουν τον πήχη της αγωνιστικότητας με καταλήψεις των χώρων εργασίας τους όπως οι υπάλληλοι στα υπουργεία ή οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ. Και όλοι αυτοί μαζί να συναντιούνται σε πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα διαδηλώσεις όπου η συμμετοχή ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Χιλιάδες κόσμος επιτίθονταν στις δυνάμεις καταστολής και σε καπιταλιστικούς στόχους. Η διαδήλωση της 19ης Οκτωβρίου ξεπέρασε σε συμμετοχή ακόμα και εκείνης της 5ης Μαΐου που υπολογιζόταν ότι ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 30 χρόνων. Η κυβέρνηση έδειχνε να αδυνατεί να αντιμετωπίσει από μόνη της αυτά τα σημαντικά και επικίνδυνα για την ίδια εμπόδια. Στην προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης λειτούργησε ενισχυτικά το ΚΚΕ μέσω του συνδικαλιστικού του φορέα, του ΠΑΜΕ. Πώς;
Το ΚΚΕ στη συγκέντρωση της 20ης Οκτώβρη, την «κρίσιμη» αυτή μέρα κατά ομολογία των ίδιων των κυρίαρχων, επέλεξε να κατέβει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί… με τις πλάτες στη Βουλή! Και όχι μόνο αυτό (αν συνέβαινε άλλωστε μόνο αυτό κανείς δεν θα ασχολούνταν, όπως δεν ασχολείται με τις απομονωμένες συγκεντρώσεις του στην Ομόνοια… ούτε καν το μεγάλο κεφάλαιο!) Το ΚΚΕ κατέβηκε στο δρόμο με σκοπό να προστατέψει τη Βουλή και να καταστήσει αδύνατη την πρόσβαση σε άλλους διαδηλωτές που δεν πρόσκεινται στις τάξεις του… όχι όμως στους βουλευτές! Η περικύκλωση της Βουλής άλλωστε δεν είχε καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν σε αυτήν, όπως ομολόγησε η ίδια η γ.γ. του κόμματος Αλέκα Παπαρήγα. Έπαιξε μάλιστα πολύ καλά το ρόλο που θεσμικά αναλαμβάνει η αστυνομία, ελέγχοντας ταυτότητες ακόμη και… τσάντες και επιχειρώντας με τα ΜΑΤ (μια εικόνα που είχαμε συνηθίσει να τη βλέπουμε μόνο με τη Χρυσή Αυγή). Και όποιος τολμούσε να πλησιάσει τις γραμμές του εισέπραττε τη μήνιν των ροπαλοφόρων του.
Και αυτό το ρόλο αντιλήφθηκαν αμέσως οι υπόλοιποι διαδηλωτές όταν πλησίαζαν το κοινοβούλιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι δρόμοι μπροστά από τη Βουλή αντηχούσαν το σύνθημα «Κ.Κ.Ε. ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΧΑΦΙΕ». Αφού δεν επιτράπηκε σε κανέναν να πλησιάσει το κοινοβούλιο, άρχισαν να σημειώνονται και οι πρώτοι διαπληκτισμοί και ύστερα από την αποχώρηση του μπλοκ του κινήματος «Δεν πληρώνω» τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν ένας ροπαλοφόρος του ΚΚΕ εγκατέλειψε στιγμιαία την “αλυσίδα” της περιφρούρησής του και χτύπησε ακαριαία στο κεφάλι μια συντρόφισσά μας, στέλνοντάς την στο νοσοκομείο.
Αυτά φυσικά δεν βγήκαν ποτέ σε όλες τις περιγραφές των γεγονότων από τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Αυτό που τα ενδιέφερε άλλωστε είναι να δείξουν ότι το ΚΚΕ δήθεν εμπόδισε μια μικρή μερίδα “κουκουλοφόρων” να πλησιάσει στη συγκέντρωση, όταν το ίδιο το σκηνικό μπροστά από τη Βουλή συνέθετε από τη μια μεριά ο κύριος όγκος της συγκέντρωσης και από την άλλη το ΠΑΜΕ αλλά και να εκφράσουν τα συγχαρητήριά τους για την αστική και νομιμόφρονη στάση του, που ιστορικά το κόμμα επέδειχνε όταν το λαϊκό κίνημα βρισκόταν σε κρίσιμες για το ίδιο στιγμές, “πουλώντας” και πολλές αφήνοντας στο θάνατο ακόμα και τα αγνά στελέχη του. Και έτσι μπορούμε να δούμε το θάνατο του άτυχου οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη από το Βύρωνα που πέθανε από καρδιά παρά τις αρχικές προσπάθειες του ΚΚΕ να τον εμφανίσει ως θύμα των “κουκουλοφόρων” για να εισπράξει έτσι την πολιτική υπεραξία από το θάνατό του.
Από κει και πέρα η κατάσταση η οποία ακολούθησε είναι γνωστή, χωρίς να σημαίνει ότι μας βρίσκουν σύμφωνους ενέργειες που έθεσαν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές που δεν συμμετείχαν στις συγκρούσεις. Το ΚΚΕ πέτυχε μια μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση κατά του βάρβαρου πολυνομοσχεδίου και της κυβέρνησης-τρόικας να τη στρέψει σε μια διαμάχη με σκοπό να δείξει ότι αυτό θέλει να έχει τον ηγετικό ρόλο σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση όταν αυτή θα γιγαντώνεται και τελικά την ίδια την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου να τη βυθίσει κάτω από τις εικόνες των «εντυπωσιακών» συγκρούσεων σώμα με σώμα. Απορούμε που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι το ΚΚΕ μπορεί να προχωρήσει σε κάποια κίνηση που να ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του σκηνικού!
Η καταγραφή αυτή των γεγονότων δεν έχει να κάνει με καμιά προσπάθεια θυματοποίησης των αναρχικών/αντιεξουσιαστών και της δικαίωσής μας έτσι στη συλλογική συνείδηση, αλλά αποσκοπεί μονάχα στην ανάδειξη των πραγματικών γεγονότων που πυροδότησαν τις συγκρούσεις της 20ης Οκτωβρίου στους δρόμους γύρω από το κοινοβούλιο και που πάντα βγαίνουν αλλοιωμένα από τα ΜΜΕ και κυρίως να καταδειχτεί ο ρόλος του ΚΚΕ στους κοινωνικούς αγώνες.
Ενώ χρόνια τώρα το ΚΚΕ κατάγγελνε ότι μεγάλη μερίδα διαδηλωτών με τη στάση τους εξυπηρετούσαν κατά καιρούς την πολιτική της κυβέρνησης, της πλουτοκρατίας και των άλλων αστικών κομμάτων, το ίδιο ήταν αυτό που με τη στάση του εξυπηρέτησε στο έπακρο τις αποφάσεις της κυβέρνησης και της τρόικας. Το ΚΚΕ λειτούργησε ως ανάχωμα που θα συγκρατούσε το χείμαρρο της κοινωνικής οργής. Τί νόημα άλλωστε είχε να κατέβει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί με… τις πλάτες στη βουλή και κοιτάζοντας απειλητικά στους διαδηλωτές; Τί νόημα είχε να κάνει αδύνατη την πρόσβαση για τους υπόλοιπους διαδηλωτές, δυνατή όμως για τους βουλευτές; Τι νόημα θα είχε τα ΜΑΤ να λιάζονται στον ήλιο πίνοντας καφέδες όταν ο αγανακτισμένος κόσμος έξω από τη Βουλή ξεπερνούσε τους 100.000; Το ΚΚΕ απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι ξέρει πολύ καλά να παίζει το ρόλο του αναχώματος στο χείμαρρο της κοινωνικής οργής ως αριστερό δεκανίκι του συστήματος. Διότι γνωρίζει πολύ καλά (όπως και όλη η Αριστερά) ότι προστατεύει, στο μέτρο που του αναλογεί, το σάπιο αυτό πολιτικό σύστημα, επειδή έχει μερίδιο σε αυτό και επειδή με τέτοιες ενέργειες γνωρίζει πολύ καλά ότι μπορεί να αποκομίσει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα, όπως μια αύξηση των εκλογικών του ποσοστών και μερικές βουλευτικές έδρες ακόμα. Και όλα αυτά κάτω από τη μάσκα του επαναστατικού προφίλ των… «ανυπάκουων».
Η στροφή όμως αυτή της προσοχής από την ψήφιση του επίμαχου πολυνομοσχεδίου στις συγκρούσεις μεταξύ των συγκεντρωμένων, είχε τουλάχιστον κι ένα θετικό.
Nα ξεκαθαρίσει το μέτωπο όσων αντιστέκονται και από τα τελευταία τσιράκια του συστήματος.