Η αριστερή λογική του σήμερα…
Σε ένα πανεπιστήμιο
-που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο απ’ το υπόλοιπο καπιταλιστικό σύστημα
-που αναπαράγει την ιεραρχική δομή της κοινωνίας
-που ενισχύει την κυρίαρχη ιδεολογία διαμορφώνοντας συνειδήσεις και συμπεριφορές
-που παρέχει τις εξειδικευμένες, αποκομμένες «γνώσεις» που χρειάζονται τα αφεντικά
-που στελεχώνει το σύστημα με ειδικούς
-που αναπαράγει διαχωρισμούς πάνω στους οποίους στηρίζεται η ανισότητα και η
εκμετάλλευση…
Η Π.Κ.Σ. καλεί σε συζήτηση για τα «προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές και υποψήφιοι διδάκτορες». Αυτοί, δηλαδή, που θα γίνουν οι «ιερείς» του κυρίαρχου λόγου και σα διαμεσολαβητές του θα τον μεταλαμπαδεύουν στις μάζες.
Αγνοώντας (;) τον εξουσιαστικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης ασχολούνται με άλλα σημαντικότατα… προβλήματα, τα οποία «σχετίζονται με την πολιτική υποβάθμισης των πανεπιστημίων που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια και που συνεπάγεται τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και στέρηση των βασικών δικαιωμάτων μας σε δωρεάν συγγράμματα, σίτιση και στέγαση». Προφανώς, οι φιλόδοξοι «επαναστάτες» δεν γνωρίζουν ότι παλεύοντας για δικαιώματα, αφενός αναγνωρίζεις τη δική σου κατωτερότητά (και τη διαιωνίζεις) σε σχέση με κάποιον άλλο (αυτό με απλά λόγια ονομάζεται ρεφορμισμός…) και αφετέρου η μη κριτική προσέγγιση της ουσίας της εκπαίδευσης δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα με τη διεκδίκηση επιμέρους εκφάνσεών τής.
Αυτή η κίνηση συνάδει με τη γνωστή δράση των παρατάξεων, που από τη μια υπερασπίζονται την εναρμόνιση του πανεπιστημίου με τις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) και απ’ την άλλη «παλεύουν» για τα συντεχνιακά τους συμφέροντα για καριέρα και κοινωνική ανέλιξη, διατηρώντας παράλληλα ένα άρωμα… «επαναστατικότητας» και «αριστεροφροσύνης»!
Παραβλέποντας το συνολικό περιεχόμενο της επιστήμης, η οποία εμφανίστηκε για να στηρίξει και να εδραιώσει την αστική τάξη με τα ιδεολογήματα της «προόδου» και της «εξέλιξης», και την οποία εξυψώνει το εκπαιδευτικό σύστημα.
Πιστεύοντας ότι οι επιστήμες και το πανεπιστήμιο δεν μπορούν να παρατεθούν αποκομμένα, αλλά πάντα σε συνάρτηση με τις συνθήκες από τις οποίες πήγασαν και τις οποίες συντηρούν, «δείχνουμε τα δόντια» μας σε κάθε καριερίστικη προοπτική που αναπαράγει τους υπάρχοντες διαχωρισμούς και διαιωνίζει την ύπαρξη εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.
Για έναν κόσμο, χωρίς κράτος και αφεντικά, χωρίς «ειδικούς» και αυθεντίες, χωρίς δικαιώματα, αλλά ελεύθερο…