Η εναντίωσή μας σε κάθε εκλογική διαδικασία (είτε φοιτητική, είτε βουλευτική), έγκειται τόσο στη θεώρησή μας για το περιεχόμενο διαδικασιών όπως αυτές της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης, όσο και για το ρόλο των συστατικών στοιχείων της, κομματικών μηχανισμών, παρατάξεων και θεσμικών συνδικαλιστικών ενώσεων. Διαδικασίες και μηχανισμοί που συντελούν στην εδραίωση και διαιώνιση των εξουσιαστικών δομών, στη βίαιη ιεράρχηση των ζώων μας.
Οι μηχανισμοί αντιπροσώπευσης (βλέπε κόμματα) αυτοανακηρύσσονται ως η μόνη οδός έκφρασης της “λαϊκής βούλησης” και αποσκοπούν στην αφομοίωση της κοινωνικής δράσης στους όρους του δημοκρατικού παιχνιδιού. Η πολιτική αυτονομείται σε διαχωρισμένη σφαίρα στην οποία λόγο έχουν μόνο οι ειδικοί. Η κοινωνία, ως άμορφη μάζα, μετατρέπεται σε δεξαμενή άντλησης πόντων για την ευρεία γκάμα κομματικών αποχρώσεων του κοινοβουλευτικού και “εξώ”κοινοβουλευτικού συστήματος. Η ψηφοφορία, δηλαδή η αποδοχή του “δικαιώματος” αντιπροσώπευσης και εξουσιοδότησης του “ικανότερου” διαχειριστή των πολιτικών υποθέσεων, δε θα μπορούσε παρά να μας καθιστά καταναλωτές προαποφασισμένων πακέτων λύσεων, άναυδους ακροατές-χειροκροτητές βαρύγδουπων πολιτικών δηλώσεων, θεατές των εξελίξεων και ακολουθητές “πεφωτισμένων” ηγετών.
Η άποψη αυτή του δικαιώματος που εκχωρείται στην κοινωνία να συμμετέχει και να διαμορφώσει την πολιτική πραγματικότητα μέσω της ψήφου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ψευδαίσθηση όλων όσων μεταθέτουν το λόγο και τη δράση τους στους ειδήμονες της κομματικής στέγης. Όλοι αυτοί που μάχονται για την εξουσία (από την πατριωτική ακροδεξιά μέχρι τους εναλλάξ κυβερνώντες νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες καθώς και τις αριστερές υποστηλώσεις του συστήματος) κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη δεν είχαν με το μέρος τους την κοινωνική συναίνεση.
Αντίθετα, δημιουργήθηκαν πυρήνες αυτοοργάνωσης (λαϊκές συνελεύσεις, κατειλημμένα πανεπιστήμια και ανοιχτοί χώροι). Τα πανεπιστήμια λειτούργησαν σε αυτοοργανωμένη βάση με ανοιχτές συνελεύσεις και ομάδες εργασίας. Οι σχολές έγιναν στην πραγματικότητα χώρος ελεύθερης διακίνισης ιδεών, μακριά από θεσμικά όργανα. Ένα από τα χαρακτηριστικά του Δεκέμβρη είναι πως δεν έθεσε αιτήματα προς ικανοποίηση, αλλά ο κόσμος που συμμετείχε κινητοποιήθηκε από μόνος του, βάζοντας τη δική του αιχμή, δρώντας συλλογικά.
Τώρα οι πανεπιστημιακοί χώροι επέστρεψαν στην κανονικότητά τους, στήνοντας το εκλογικό πανηγύρι. Γι’ αυτούς η εξέγερση είναι συζητήσει για το άσυλο, για την αστυνομία, τους κουκουλοφόρους, ποσοστά διάθεσης ψήφου. Για εμάς είναι παρακαταθήκη για συλλογική και αυτοοργανωμένη δράση ενάντια σε ό,τι θέλει να μας καθορίσει, να μας εκπροσωπεύσει, να μας εξουσιάσει.
Άλλωστε, τί άλλο θα μπορούσε να είναι η ακατάσχετη εκλογολογία μέσα σε μία συνθήκη έκρηξης της κοινωνικής οργής, εκτός από μία ευκαιρία δημιουργίας εντυπώσεων που θα ακολουθούσε μία ανεπιτυχή καταστολή των αγώνων και ανεπάρκεια απόσπασης ενός μεριδίου κοινωνικής συναίνεσης;
Επανοικειοποίηση των σχολών