Καταρχάς ζητάμε ολόψυχα συγγνώμη για την αναστάτωση που προκαλούμε στο Πάντειο. Είναι απαράδεκτο απ’ την πλευρά μας να επιδιώκουμε να προσθέσουμε λίγο χρώμα στους κατά τ’ άλλα αδιάφορους τοίχους της σχολής μας! Πόσο μάλλον να γράφουμε συνθήματα με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο για την καθημερινότητα που βιώνουμε προβληματίζοντας έτσι έστω και μία μικρή μερίδα φοιτητών. Πρέπει επιτέλους να μπει μια τάξη σ’ αυτό το «χάος» και να σταματήσει η «τρομοκρατία» του βαψίματος από κάποιους ανεγκέφαλους αν θέλουμε το πανεπιστήμιο να δει άσπρη μέρα και ανενίσει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία!

Όλα αυτά σε μία εποχή όπου η επισφαλή εργασία είναι ο κανόνας, όπου και θεσμικά καταρρίπτεται η υποτιθέμενη «αξία» του πτυχίου, όπου τ’ αφεντικά μας μεταχειρίζονται ως σκουπίδια και οι φασίστες επιβάλλονται στις ζωές μας τρίβοντας τα χέρια τους για όλη αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει.

Η επιλογή της διατήρησης μίας εικόνας αποστειρωμένης απ’ τα κοινωνικά προβλήματα στο Πάντειο για εμάς δεν αποτελεί άσκοπο γεγονός. Η εκστρατεία ενάντια σε οτιδήποτε απείθαρχο, σε οτιδήποτε δεν ενσωματώνεται στα όρια της «δημόσιας τάξης» παρατηρείται σε πρώτο στάδιο καθημερινά στους δρόμους με τις συνεχείς περιπολίες και ελέγχους από τους μπάτσους δημιουργώντας ένα κλίμα εκφοβισμού για όσους δεν γουστάρουν τις στολές τους και τα εξονυχιστικά βλέμματά τους. Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί εξαίρεση απ’ αυτή την εκστρατεία καθώς για εμάς που βρισκόμαστε και δραστηριοποιούμαστε στο χώρο του, υπάρχει η δυνατότητα να ζυμώσουμε ιδέες και να δημιουργήσουμε σχέσεις με βάση τις κοινές ανάγκες και αντιλήψεις.

Με λίγα λόγια, οι ψίθυροι που ακούγονται από ‘δω και από ‘κει για ‘βανδαλισμούς’ εντός του πανεπιστημιακού χώρου δεν μας αφήνει έκπληκτους ούτε μας «αγγίζει». Αυτοί που μιλάνε για ζημιές είναι οι ίδιοι που έχουμε απέναντι μας σε ό,τι κάνουμε. Είνια αυτοί που βάζουν μπροστά τους εργαζόμενους -σαν μαξιλαράκι- όποτε προκύπτει ζήτημα με τα συνθήματα ή τις αφίσες στους τοίχους, είναι αυτοί που αρέσκονται σε μία επιφανειακή ομαλότητα η οποία τους προσκομίζει το κατάλληλο περιβάλλον για να κάνουνε κυρήγματα για “βήματα μπροστά” και επικλήσεις “για να μπει μία τάξη”. Πάντα όμως δεν θα βρισκόμαστε στην ιδια τάξη με δαύτους.

Ως αγωνιζόμενα υποκείμενα αρνούμαστε να λειτουργούμε παθητικά θεωρώντας ότι μέσα από τέτοιες δράσεις, μας δίνεται η δυνατότητα να εκφράσουμε τις απόψεις μας και να μοιράσ(τ)ουμε ανησυχίες.

Εάν σας ενοχλεί πολύ, εντάξει…

Μπορεί να μην το ξανακάνουμε…

(Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε)

η προκήρυξη σε pdf εδώ