Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, οι εταιρείες (εθνικές
και πολυεθνικές) αποκτούν πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τη στιγμή που η αξιολόγηση, η δια βίου εκπαίδευση, η λεγόμενη ιδιωτικοποίηση κτλ. επιβεβαιώνουν, με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο, την προσαρμογή του περιεχομένου της εκπαίδευσης στις επιταγές της κυριαρχίας και του κεφαλαίου, έρχονται μία σειρά από ημερίδες, μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, που λειτουργούν υποστηρικτικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Έτσι, την Τρίτη 24 Μαΐου πραγματοποιείται στο Πάντειο πανεπιστήμιο ημερίδα με θέμα «Επαγγελματική απορρόφηση και σταδιοδρομία στον ιδιωτικό τομέα. Υπηρεσίες-βιομηχανίες», που οργανώνεται από το Γραφείο Διασύνδεσης. Προσκεκλημένοι τέσσερις διευθυντές εταιρειών. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της ημερίδας; Καταρχήν θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν είναι μία ξεκομμένη από τη συγκυρία ημερίδα, και τους λόγους τουςεξηγήσαμε παραπάνω. Και δε πρόκειται για ημερίδα που «απλά» γίνεται στο Πάντειο (πριν από το Πάσχα, ανάλογου περιεχομένου εκδήλωση, είχε γίνει στην ΑΣΟΕΕ, η οποία και ακυρώθηκε από συντρόφους). Χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε και άλλες, παρόμοιας θεματολογία ημερίδες, που έγιναν φέτος τόσο στο Πάντειο όσο και σε άλλες σχολές.
Μέσα από αυτή την εκδήλωση υποστηρίζεται η ανάγκη εισαγωγής των εταιρειών μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι ότι κάτι τέτοιο δε γινόταν μέχρι σήμερα, απλά τώρα αυτό γίνεται πιο έντονα. Και τι σημαίνει εισαγωγή των εταιρειών στα πανεπιστήμια; Σημαίνει διαμόρφωση με άμεσο (όπως η συγκεκριμένη ημερίδα) ή έμμεσο τρόπο (χρηματοδότηση μεταπτυχιακών προγραμμάτων, πρακτική άσκηση σε εταιρείες και υπηρεσίες με ελάχιστη αμοιβή κτλ.) του περιεχομένου των όποιων γνώσεων μπορεί να μεταδίδονται μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Πλέον η λειτουργία του πανεπιστημίου, ως ένας μηχανισμός του καπιταλιστικού συστήματος, έγκειται στην εξασφάλιση των απαραίτητων προσόντων στους φοιτητές ώστε να βγουν πειθήνιοι και αποδοτικοί στην αγορά εργασίας, στο διαχωρισμό των αποφοίτων σε «καλούς» και «κακούς», σε παραγωγικούς και μη, στη δημιουργία φοιτητών αποκομμένων από τον κοινωνικό ανταγωνισμό, αφοσιωμένους στα καριερίστικα και εγωιστικά συμφέροντά τους.
Το περιεχόμενο εκδηλώσεων, σαν αυτή της 24ης Μαΐου, είναι πολύ συγκεκριμένο. Προτάσσοντας την επαγγελματική σταδιοδρομία καλλιεργεί τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των μέχρι πρότινος φίλων ή συμφοιτητών, προωθεί την εξατομίκευση και λογικές συμφεροντολογικές, κάνοντας έννοιες όπως αυτή της αλληλεγγύης να φαντάζουν όχι μόνο ξένες αλλά και εχθρικές προς τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας.
Στηριζόμενοι στον εκβιασμό της ανεργίας και της ανάγκης για «επαγγελματική απορρόφηση» δε γίνεται καμία αναφορά, πόσο μάλλον κριτική προσέγγιση, της ίδιας της φύσης και του ρόλου της μισθωτής εργασίας, τις εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες που υφίστανται οι άνθρωποι που υπόκεινται σε αυτή. Αντίθετα, τα αφεντικά των επιχειρήσεων έρχονται να μας μιλήσουν για τις θυσίες θα πρέπει να κάνουμε, δηλαδή για το πόσους εξευτελισμούς θα πρέπει να υποστούμε, για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες ενός «απρόσωπου» συστήματος, εκφραστές του οποίου όμως αποτελούν οι ίδιοι.
Δεν έχουμε αυταπάτες για το εκπαιδευτικό σύστημα. Προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις επιδιώξεις της κυριαρχίας και του κεφαλαίου διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την καταπίεση, χωρίζει τους ανθρώπους σε ικανούς (αν έχεις τα προσόντα και μπορείς να γίνεις «καλός» δούλος του αφεντικού σου) και μη ικανούς, στο να ζήσουν. Δεν προτάσσουμε αιτήματα του τύπου «πτυχία με αξία, δουλειά με δικαιώματα» που προωθούν την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, ούτε μπαίνουμε σε αριστερές ρεφορμιστικές λογικές περί «βελτίωσης του υπάρχοντος».
Παλεύουμε για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση, χωρίς αφεντικά και δούλους. Και σί-
γουρα, μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο, ένα εκπαιδευτικό σύστημα σαν αυτό που βιώνουμε σήμερα, δεν έχει καμία θέση.
ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
