07-08 – Page 2 – Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου

αλληλεγγύη στην κατάληψη ματσάγγου

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Eδώ και πέντε χρόνια, το πρώην εργοστάσιο καπνοβιομηχανίας Ματσάγγου στο Βόλο από έρημος εγκαταλελειμμένος χώρος παίρνει ζωή από ανθρώπους που επέλεξαν να οικειοποιηθούν το κτίριο αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τη διαχείριση του.

Μέχρι σήμερα η σχετική νομοθεσία ορίζει το κτίριο Ματσάγγου ως ακίνητο αποκλειστικά πανεπιστημιακής χρήσης. Ωστόσο η πρυτανική αρχή σε συνεργασία με το δήμο και τα τοπικά ιδιωτικά κεφάλαια(σύμπραξη-συμμορία δημοσίου ιδιωτικού τομέα) έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για ‘εκμετάλλευση και αξιοποίηση ’του κτιρίου . Στα στρατηγικά σχέδια των επενδυτών βρίσκεται η εμπορική χρήση του κτιρίου καθώς και η επέκταση των δραστηριοτήτων αυτών στη γύρω περιοχή (δημιουργία πλατείας ή και ιδιωτικού πάρκινγκ ),ενώ μέρος του κτιρίου σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθεί ως ερευνητικό κέντρο του πανεπιστημίου ή ως γραφεία καθηγητών.

Στο πλαίσιο της άκρατης εμπορευματοποίησης, η οποία διευκολύνεται και μέσω των αναδιαρθρώσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία (άρθρο 16, νόμος πλαίσιο)επιχειρείται πιο απροκάλυπτα η επέκταση του ιδιωτικού κεφαλαίου και η ταύτιση της δημόσιας ζωής με την κατανάλωση.

Απέναντι σε όλα αυτά οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν εμπόδιο στις επιδιώξεις των επιχειρήσεων και των πολιτικών αρχόντων. Οι καταλήψεις ως αυτοοργανωμένα εγχειρήματα λειτουργούν μακριά από εμπορευματικές και ιδιοκτησιακές λογικές, επιχειρώντας τη μετατροπή του ιδιωτικού χώρου σε ανοιχτό δημόσιο μέσω συλλογικών διαδικασιών στη διαχείριση και τις λειτουργίες του.

Επιπλέον, η ίδια η φύση της επανοικειοποίησης ενός χώρου είναι μια πράξη άρνησης απέναντι στην επιβολή ενοικίου και μια απάντηση στο στεγαστικό πρόβλημα. Η προσπάθεια ξεπεράσματος του κυρίαρχου τρόπου ζωής που ευνοεί τον ανταγωνισμό, την παθητικότητα και τις σχέσεις που βασίζονται στην κατανάλωση και το κέρδος αποτελεί στόχο που αναζητεί μονοπάτια επικοινωνίας και με τα υπόλοιπα κοινωνικά κομμάτια..

Την ίδια στιγμή που το κεφάλαιο επεκτείνει τις δραστηριότητες του σε σημεία τα οποία παραμένουν οικονομικά ανεκμετάλλευτα, το πράσινο και οι δημόσιοι χώροι εκλείπουν και στη θέση τους ξεφυτρώνουν τα τσιμεντένια οικοδομήματα του δυτικού πολιτισμού που προσφέρουν έτοιμες λύσεις για κάθε επίπλαστη επιθυμία με μοναδικό αντάλλαγμα το χρήμα. Η διαδικασία αυτή που ονομάζεται «ανάπλαση» επιχειρείται σε διάφορες περιοχές τις Αθήνας (και όχι μόνο). Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι γειτονιές του Κεραμεικού και του Βοτανικού όπου την επέκταση του Μετρό ακολούθησε η κινηματογραφική εκκένωση της κατάληψης Μυλλέρου και Γερμανικού και η εκδίωξη των κατοίκων από συνοικίες του Βοτανικού. Η «αναβάθμιση»αυτών των περιοχών αποτελεί κεντρική επιλογή των κυριάρχων μέσω της εμφάνισης των καταναλωτικών μεγαθηρίων (εστιατόρια, μπαρ, γήπεδα, τράπεζες, γκαλερί, πολυχώροι κατανάλωσης-διασκέδασης )και της εντεινόμενης επιτήρησης και καταστολής με χρήση νέων μέσων παρακολούθησης και αύξησης των αστυνομικών μέτρων(κάμερες, περιπολίες, δημοτική αστυνομία, νυχτερινή προστασία.)

Παρόμοιες κινήσεις από την πλευρά του κεφαλαίου επιχειρούνται και σε άλλα σημεία της πόλης, όπως στον Βύρωνα όπου προγραμματίζεται η δημιουργία πολυόροφου πάρκινγκ στη θέση δημοσίου χώρου (δρόμος, οίκισμα παλιού δημαρχείου), στη Δραπετσώνα με την μετατροπή του παλιού εργοστασίου λιπασμάτων σε εφοπλιστικό κέντρο κ.α..

Στη Θεσσαλονίκη άλλος ένας κοινωνικός χώρος, η κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ προορίζεται για μουσείο στα σχέδια του Υπουργείου πολιτισμού. Ταυτόχρονα όμως οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι βρίσκονται στο στόχαστρο του κρατικού μηχανισμού λόγω του διαφορετικού τρόπου ζωής που προτάσσουν, του λόγου που εκφέρουν προς την κοινωνία και της ανατρεπτικής τους δράσης.

Το τελευταίο διάστημα στο Βόλο, με τα τοπικά ΜΜΕ να διαδίδουν πληθώρα συκοφαντικών δημοσιευμάτων για την κατάληψη, οι τοπικοί άρχοντες και υψηλά ιστάμενοι προσπαθούν να αποσπάσουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση και να δρομολογηθούν έτσι οι τυπικές διαδικασίες για τον αποχαρακτηρισμό της χρήσης του κτιρίου από καθαρά πανεπιστημιακή σε μεικτή.

Απέναντι στα σχέδια αυτά οι καταληψίες της Ματσάγγου απαντούν με καθημερινές παρεμβάσεις και δυναμικές διαμαρτυρίες για την αποτροπή μιας ενδεχόμενης εκκένωσης και παράλληλα κινούνται σε επίπεδο αντιπληροφόρησης της τοπικής κοινωνίας. Για εμάς η στήριξη και η αλληλεγγύη απέναντι στα εγχειρήματα που αντιτάσσονται στις επιβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες δεν είναι παρά αυτονόητη και αναγκαία.

ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙEΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ , ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ.

Από το πάντειο στο Υπ. Τύπου και από το Υπ. Τύπου στα Βαλκάνια

Την Τετάρτη 28 Μαίου η Ένωση Ακολούθων Τύπου διοργανώνει ημερίδα στο Υπουργείο Τύπου με τον ευφάνταστο τίτλο «Η Επικοινωνία της Ελλάδος στη ΝΑΕυρώπη». Ανάμεσα στους ομιλητές διακρίνονται εκπρόσωποι του εγχώριου «think tank» ΕΛΙΑΜΕΠ, πανεπιστημιακοί (και από το Πάντειο), ο επικεφαλής «Ανάπτυξης Διεθνών Δραστηριοτήτων» της εμπορικής τράπεζας, δημοσιογράφοι καθώς και εκπρόσωποι υπουργείων και Μ.Κ.Ο. Σκοπός της ημερίδας είναι η ανάλυση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και της οικονομικής επέλασης των ντόπιων αφεντικών στα Βαλκάνια (και μέσω του ΕΣΟΑΒ -«Ελληνικό Σχέδιο Οικονομικής Ανασυγκρότησης Βαλκανίων»). Άλλη θεματική είναι το πώς τα παραρτήματα του υπουργείου Τύπου στα Βαλκάνια, σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια και τις Μ.Κ.Ο., προπαγανδίζουν αποτελεσματικότερα τις ελληνικές θέσεις στις χώρες αυτές.

«Η οικονομική διπλωματία είναι ένα από τα ισχυρότερα μέσα προώθησης των οικονομικών συμφερόντων μιας χώρας. Το ΕΣΟΑΒ είναιένα σημαντικό εργαλείο για την εξωτερική μας πολιτική.»

Ευριπίδης Στυλιανίδης, πρώην υφυπουργός εξωτερικών

και νυν υπουργός παιδείας, 4 Ιούνη 2007

Είναι γνωστό πως τη δεκαετία του 90’ βασικός άξονας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι η οικονομική και στρατιωτική επέκταση προς τις νέες αγορές των Βαλκανίων. Από το 2000 μέχρι το 2006 δύο χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις με 80 χιλιάδες θέσεις εργασίας μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στις γειτονικές χώρες της Βουλγαρίας και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, εκμεταλλευόμενες τις ευκαιρίες που αναδείχθηκαν στον ορίζοντα. Ευκαιρίες που εδράζονται στο χαμηλό κόστος εργασίας, την εκμετάλλευση, τα εντατικοποιημένα ωράρια, την υπερεργασία και την ανάπτυξη των κερδών με ταχείς ρυθμούς, οδηγώντας στη εξαγορά τοπικών επιχειρήσεων μεταποίησης, και όχι μόνο, από το ελληνικό κεφάλαιο.

Βασικό παράγοντα στην εξάπλωση των επενδύσεων στα Βαλκάνια παίζει το «Ελληνικό Σχέδιο Οικονομικής Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων». Το ΕΣΟΑΒ που, τηρουμένων των αναλογιών, παρομοιάζεται με το περίφημο αμερικανικό σχέδιο Μάρσαλ μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, είναι ένα πενταετές αναπτυξιακό πρόγραμμα ύψους 550 εκ. € που χρηματοδοτείται από το υπουργείο εξωτερικών για τη διείσδυση του ελληνικού κράτους στην περιοχή με «αντάλλαγμα» τη στήριξη του ευρωπαϊκού προσανατολισμού των Βαλκανίων.

Χρηματοδότηση που πραγματώνεται μέσω των 5 ελληνικών τραπεζών που έχουν αλώσει τις χώρες αυτές. Χαρακτηριστική είναι η αποστολή 25 επιχειρηματιών στο Κόσοβο σε εκδήλωση που διοργάνωσε το «Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης», ο «Σύνδεσμος Εξαγωγέων Β. Ελλάδος» και ο «Σύνδεσμος Βιομηχανιών Β. Ελλάδος» (όλοι αυτοί συνεργάζονται στην επιτροπή παρακολούθησης του ΕΣΟΑΒ) υπό την αιγίδα του υπουργείου εξωτερικών καθώς και η έγκριση κονδυλίου στη Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για «ανθρωπιστική βοήθεια» στην περιοχή. Η Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη» είναι η οργάνωση που απορροφούσε κονδύλια από το υπ.εξ. και έδειχνε την «αλληλεγγύη» της μοιράζοντας χαλασμένα τρόφιμα σε εμπόλεμη χώρα! Επιπλέον, στα ανθρωπιστικά μέτρα του προγράμματος είναι η κατασκευή οδικών αξόνων που θα συνδέουν την Ελλάδα με το Βελιγράδι και τα Τίρανα (διευκολύνοντας τη διέλευση τουριστών και εμπορευμάτων από τα Βαλκάνια και την Κ. Ευρώπη για την αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων και το ελληνικών), η κατασκευή νοσοκομείων και παιδικών σταθμών (με γλαφυρότερη περίπτωση την κατασκευή παιδικού σταθμού στο Ζέμουν της Σερβίας που από το σχετικό κονδύλι 600 χιλ. € ο εργολάβος διέθεσε τα 60 χιλ. €) και η κατασκευή του κτιρίου φιλίας Ελλάδος-Βοσνίας στο Σεράγεβο (συγκαλύπτοντας την συμμετοχή ελλήνων φασιστών στις σφαγές Βοσνίων από Σέρβους, στις αρχές της δεκαετίας του 90’).

Έτσι, λοιπόν, προχωρά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Με το στρατό του, τις τράπεζές του (πάνω από 2300 υποκαταστήματα που αντιστοιχούν στο 20% της τοπικής αγοράς) και την ανθρωπιστική βοήθειά του. Αλλά και με τη συμβολή πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και επικοινωνιολόγων που τεκμηριώνουν επιστημονικά και προωθούν τις κινήσεις του ελληνικού κεφαλαίου. Από τους πανεπιστημιακούς που ως μέλη διαφόρων «think tank» (του ΕΛΙΑΜΕΠ στην προκειμένη) παρέχουν εμπεριστατωμένες αναλύσεις και προτάσεις δράσης σε θέματα εξελίξεων στη ΝΑ Ευρώπη έως τους γραμματείς και συμβούλους επικοινωνίας του υπουργείου τύπου που στελεχώνουν τις ελληνικές προξενικές αρχές, αναπτύσσοντας καλές σχέσεις με τα μμε, προβάλλοντας την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Από το πάντειο στο Υπ. Τύπου και από το Υπ. Τύπου στα Βαλκάνια…

ΝΑ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

η προκήρυξη σε pdf εδώ

έντυπο για την παρέμβαση στην εκδήλωσης της ΠΑΣΠ για το ασφαλιστικό

ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

(ή για όσους κάνουν ακόμη πως δεν κατάλαβαν το «γιατί»)

Η καθημερινότητά μας είναι συγκρουσιακή. Συγκρούσεις με τα «πρέπει», τις νόρμες, τις από τα πάνω προσταγές, τους ρόλους, τις συνήθειες που τείνουν να γίνουν επικίνδυνες Ένα κομμάτι αυτής της καθημερινότητας είναι και οι ώρες που περνάμε μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου. Ο καθένας κάνοντας τις επιλογές του. Άλλοι ασφυκτιώντας στο αυστηρά οριοθετημένο αμφιθέατρο, με τις παραδόσεις, τις απαραίτητες σημειώσεις και το ολίγον γλείψιμο στην καθηγητική αυθεντία. Άλλοι στήνοντας το πολιτικό παραμάγαζό του, με τις δικτυώσεις με τους «δικούς του» καθηγητές, με τις απαραίτητες εξυπηρετήσεις στους πρόθυμους να αποτελέσουν ακόμη έναν αριθμό στις εκλογικές ποσοστώσεις το βράδυ της 9ης Απρίλη. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι ακροβατούν επικίνδυνα ανάμεσα σε όλες αυτές τις νόρμες. Που προκαλούν μικρές ρωγμές, που διεκδικούν τα αυτονόητα, που βάζουν πολιτικά ζητήματα (πέρα από τα συντεχνιακά και καριερίστικα που ακούμε αριστερά και δεξιά). Αυτοί που η ζωή τους δεν αρχίζει και τελειώνει σε ένα πτυχίο και μία κωλοδουλειά, αλλά αναζητούν διεξόδους για να ανακαλύψουν τη συλλογικότητα απέναντι στον ατομικισμό, την αυτοοργάνωση και αυτενέργεια απέναντι στην παραίτηση και την απάθεια. Τέτοια υποκείμενα σαν τα τελευταία θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε και εμείς. Και σαν πολιτικά υποκείμενα ξέρουμε να αναλαμβάνουμε και την πολιτική ευθύνη των πράξεών μας. Κάτι τέτοιο θα πράξουμε και τώρα, όσον αφορά τα γεγονότα της Πέμπτης 3 Απριλίου, και το σαμποτάρισμα της προεκλογικής εκδήλωσης της ΠΑΣΠ με θέμα «παιδεία, εργασία και ασφαλιστικό». Κεντρικός ομιλητής ήταν πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος, καθώς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ).

Τους τελευταίους μήνες, σε συνέχεια προηγούμενων «μεταρρυθμιστικών» νόμων, έχει γίνει σαφές ότι κεντρική πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους είναι η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης (δηλαδή η επιμήκυνση του χρόνου δουλειάς), η μείωση των συντάξεων, η ενοποίηση των ταμείων, η αύξηση του χρόνου εργασίας για την εξασφάλιση των ελάχιστα απαιτούμενων ενσήμων για να έχει ο εργαζόμενος υγειονομική περίθαλψη αποτελούν ορισμένες πτυχές του πολέμου που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά.

Με απλά λόγια τα αφεντικά μας θέλουν στα κάτεργα μέχρι και τα 60 μας χρόνια (και όχι μόνο), θέλουν να πληρώνουμε από την τσέπη μας την εισφοροδιαφυγή (είτε με ευνοϊκές ρυθμίσεις, είτε με διαγραφή χρεών) εδώ και χρόνια των εργοδοτών που έχουν μετατρέψει σε ελλειμματικά τα αποθεματικά των ταμείων. Μία ασφαλιστική μεταρρύθμιση η οποία στο πλαίσιο της γενικευμένης επισφαλούς εργασίας, στην οποία αναλώνονται και οι περισσότεροι φοιτητές, έρχεται να επιβάλει τους χειρότερους όρους εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αύξηση του κατώτατου ορίου ενσήμων (100) για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, καθώς όσοι έχουν εργαστεί έστω και λίγο σε αυτές τις δουλειές (τηλεφωνικά κέντρα, φυλλάδια, promotion) γνωρίζουν το πώς καταφέρνουμε με νύχια και με δόντια να πάρουμε τα ένσημα που δικαιούμαστε (αν δε δουλεύουμε εξαρχής «μαύρα»).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τους τελευταίους μήνες εκδηλώθηκε ένας αγώνας ο οποίος συμπυκνώθηκε στις τρεις γενικές απεργίες στις 12 Δεκέμβρη, στις 13 Φλεβάρη και στις 19 Μάρτη. Ένας αγώνας ο οποίος χαρακτηρίστηκε από την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων στη ΔΕΗ, την τοπική αυτοδιοίκηση και τους τραπεζοϋπαλλήλους, το παραλήρημα των ΜΜΕ απέναντι σε όσους απεργούν και το ιδεολόγημα του κοινωνικού αυτοματισμού να αποτελεί μοχλό της επικοινωνιακής πολιτικής της πολιτειακής εξουσίας. Οι

εργοδότες διώκουν ποινικά (με την εκδίκαση των υποθέσεων να εκκρεμεί ακόμη) και ζητούν αποζημιώσεις από τους απεργούς.

Έναν αγώνα τον οποίο η ΓΣΕΕ διαχειρίστηκε στα πλαίσια των ενδοεξουσιαστικών ανταγωνισμών, αφομοίωσε και εκτόνωσε, βάζοντας την ταφόπλακαστις κινητοποιήσεις με τα αναμμένα κεριά έξω από τη βουλή την ημέρα που μέσα ψηφιζόταν η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση». Στην τελευταία απεργία στις 19 Μαρτίου, όταν οι εδώ και πολλές ημέρες απεργοί της τοπικής αυτοδιοίκησης και της ΔΕΗ έφτασαν μπροστά από το κοινοβούλιο οι εργατοπατέρες έτρεξαν να τους περιμαζέψουν για να μην εκδηλωθεί η όποια οργή τους σε ένα σημείο όπου η κατάσταση ήταν πολύ εύκολο να ξεφύγει από τα προδιαγεγραμμένα πλαίσια συμφωνίας κράτους και συνδικαλιστών. Και ήταν οι εργατοπατέρες που αποφάσισαν ότι οι συλλογικοί αγώνες τελείωσαν και σειρά έχει το προτεινόμενο δημοψήφισμα και οι κοινοβουλευτικές προτάσεις, γύρω από τα οποία έχει στηθεί ένα ολόκληρο γαϊτανάκι

κομματικών συσχετισμών-συμμαχιών Και αφού αποσυμπίεσαν την κοινωνική αντίθεση και ολοκλήρωσαν την επαναστατική γυμναστική τους έσπευσαν λίγες ημέρες μετά να υπογράψουν με τα αφεντικά τη συλλογική σύμβαση εργασίας εξασφαλίζοντας για όλους εμάς που εργαζόμαστε «αύξηση» 1 ευρώ το 2008 και 1,5 ευρώ το 2009 (τη στιγμή που ο πληθωρισμός συνεχώς αυξάνεται και η φορολογική μας αφαίμαξη έχει φτάσει στα όριά της).

Απέναντι σε όλα αυτά η κινητοποίησή μας απέναντι στην παρουσία του προέδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου στο χώρο που δραστηριοποιούμαστε, στο πλαίσιο της προεκλογικής φιέστας της ΠΑΣΠ, αποτελούσε κάτι από το ελάχιστο που μας αντιστοιχεί. Ως κομμάτι όλων εκείνων των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων οι οποίοι βρέθηκαν στους δρόμους τις προηγούμενες εβδομάδες και στο τέλος είδαν για μία ακόμη φορά τους εργατοπατέρες να τα βρίσκουν με τα αφεντικά και να συμφωνούν Εκτόνωση Η μη προσέλευση του προέδρου της ΓΣΕΕ στη σχολή είχε άμεση σχέση με την παρουσία 100 περίπου αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Είχε να κάνει με την αδυναμία των κομματόσκυλων να υπερασπιστούν την επιλογή τους να φέρουν τον Παναγόπουλο στην εκδήλωση, είχε να κάνει με την επιλογή του

ίδιου του Παναγόπουλου να επιλέξει να κρυφτεί παρά να αποτελέσει κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο που του επιφυλάσσαμε κομμάτι των κοινωνικών διεργασιών Κοινωνικές διεργασίες οι οποίες αναπτύχθηκαν το προηγούμενο καιρό και σίγουρα δεν καταχωνιάζονται εύκολα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και λίγο αργότερα η απόφαση να παρέμβουμε στην εκδήλωση είχε σκοπό να καταδείξει τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ο «αξιαγάπητος» (για τα αφεντικά ) πρόεδρος δεν παρουσιάστηκε στο πάνελ. Όσο για όλους αυτούς τους αξιολύπητους οι οποίοι την παρέμβασή μας με συνθήματα και τρικάκια έσπευσαν να τη μεταφράσουν σε προπηλακισμούς και βιαιοπραγίες, μάλλον αδυνατούν να βρουν τις ισορροπίες με τη ματαιότητά τους που την περιφέρουν από τα τραπεζάκια του πεζόδρομου μέχρι το πληκτρολόγιο του υπολογιστή.

η προκήρυξη σε pdf