09-10 – Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου

Σχετικά με τη διανόηση

Τι είναι, λοιπόν, αυτός ο συρφετός που από τη μια διδάσκει στα αμφιθέατρα κι από την άλλη διατυμπανίζει την αλήθεια του στα τηλεοπτικά παράθυρα; Τι είναι όλοι αυτοί που στελεχώνουν τα εγχώρια think tank και γεμίζουν τις γκαλερί υψηλής τέχνης; Αυτοί που υπογράφουν κείμενα πιο συχνά από όσο πάνε στην τουαλέτα; Όλες αυτές οι πληρωμένες πένες που εκφράζονται κατά παραγγελία του εκάστοτε αφεντικού τους; Τι είναι όλοι αυτοί οι κονδυλοφόροι που συνέχεια γράφουν και δεν λένε ποτέ τίποτα; Εν τέλει, τι σκατά είναι αυτός ο κόσμος της διανόησης;

Σημασία δεν έχει να αντιληφθούμε τη διανόηση μέσα από κάποιο θεαματικό φίλτρο αλλά να δούμε τι έχει αποτελέσει ιστορικά και ποια είναι η λειτουργία της στο παρόν. Να δούμε, δηλαδή, τι θέση έχει η διανόηση μέσα στον κοινωνικό – ταξικό ανταγωνισμό.

Είναι γεγονός ότι στο παρελθόν η διανόηση είχε συνδεθεί με τα ανταγωνιστικά κινήματα. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτή η σύνδεση ήταν στη βάση ένος διαχωρισμού στον οποίο είχε στηριχτεί ολόκληρη η αριστερή κουλτούρα, στο διαχωρισμό από τη μια των εργατών και όσων έκαναν έναν αγώνα και από την άλλη των διανοούμενων που θα δημιουργούσαν το θεωρητικό και ιδεολογικό πλαίσιο του αγώνα και θα έθεταν το στόχο του.

Αλλά στο τώρα; Μετά από δεκαετίες κινηματικής ακινησίας τι έκανε η διανόηση; Όταν έπαψαν να βγαίνουν μπροστά αυτοί που θα άλλαζαν τον κόσμο, τι έκαναν αυτοί που δουλειά τους ήταν να λένε πώς πρέπει να αλλάξει ο κόσμος; Και εν τέλει όταν σήμερα εκφράζονται – έστω και μειοψηφικά – οι ταξικές αντιστάσεις και κομμάτια των καταπιεσμένων εκφράζουν συλλογικά τις αρνήσεις τους, πώς πράττει ο λαμπερός κόσμος της διανόησης;

Το διάστημα των τελευταίων δύο χρόνων η εγχώρια διανόηση έδωσε χαρακτηριστικά δείγματα γραφής. Από τις εκκλήσεις για επιστροφή στην ομαλότητα των θεσμών κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη μέχρι τις υπογραφές υποστήριξης του αφεντικού των εκδόσεων Άγρα όταν εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι υποστήριζαν τον απολυμένο συνάδελφό τους. Από τις μπούρδες σε εκπομπή της Δρούζα για «τις ξένες που κλέβουν τους άντρες μας» μέχρι τη συμμετοχή στην επιτροπή για την ψήφιση του νέου ασφαλιστικού και την συνεργασία με την Ευπ. Ο κόσμος της διανόησης έκανε δηλώσεις νομιμοφροσύνης και κοίταξε να καβατζάρει την πάρτη του. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν τις όποιες «αγωνιστικές κινητοποιήσεις», αρκεί αυτές να έχουν τη θεσμική διαμεσολάβηση και πάντα από τη θέση ασφάλειας του «διανοούμενου – υποστηρικτή» (πολλές φορές οι διανοούμενοι της πρώτης περίπτωσης ταυτίζονται μ’ αυτούς της δεύτερης).

Και ένα πιο πρόσφατο και κοντινό παράδειγμα: τον περασμένο απρίλη, σύντροφοι και συντρόφισσες που δρούμε καθημερινά στο πάντειο, μαζί με αλληλέγγυους συντρόφους από άλλες σχολές, επιλέξαμε να γιαουρτώσουμε τον καθηγητή Γ. Παπαμιχαήλ μέσα στο μάθημά του ως μια ελάχιστη εκδήλωση αποστροφής για κάθε ρατσιστή που προτρέπει δημόσια σε ρατσιστική συμπεριφορά. Ο εν λόγω καθηγητής μαζί με τον Ν. Σαρρή και άλλους διανοούμενους του πατριωτικού χώρου (sic) υπέγραψαν ένα κείμενο της εθνικιστικής επιτροπής πεαελ που καλούσε «τον ελληνικό λαό σε αγώνα κατά της λαθρομετανάστευσης» και έθετε ως πρότυπο την φασιστο-επιτροπή του αγ. Παντελεήμονα, που οι τραμπούκοι του λαος τσακώνονταν με τους μαχαιροβγάλτες της χρυσή αυγής για το ποιος θα κάνει καλύτερα την «εθνοκάθαρση». Μάλιστα αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε την χρονική στιγμή που το πογκρόμ στον αγ. Παντελεήμονα έπαιρνε τη μορφή καθημερινών ξυλοδαρμών και μαχαιρωμάτων περαστικών μεταναστών (χωρίς να σημαίνει ότι τα πράγματα τώρα είναι καλύτερα), ενώ αναρτήθηκε σε μια πληθώρα φασιστικών ιστοτόπων δίνοντάς τους χρήσιμο κοινωνικο έδαφος για να συνεχίσουν.

Και απέναντι σε αυτό το γεγονός πώς αντέδρασαν οι ακαδημαϊκοί της παντείου; Όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε αριστερές παρατάξεις και καμώνονται τους αντιρατσιστές και τους ανθρωπιστές; Όλοι αυτοί που θεωρούν ότι η ακαδημαϊκή τους θέση αποτελεί το αυταπόδεικτο της «δημοκρατικότητας» και της «προοδευτικότητάς» τους; Αυτοί που κατά καιρούς γράφουν στις αστικές φυλλάδες ενάντια στην καταστολή και για τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Όσοι δεν τήρησαν την (ένοχη) σιωπή τους επέλεξαν να πάρουν θέση δημόσια υπέρ του συνάδελφού τους. Προσπερνώντας με βλακώδη (αν όχι ύποπτη) ευκολία τα λόγια και τις πράξεις των συναδέλφων τους, καταδίκασαν (sic) το γιαούρτωμα και ψέλισαν κάτι ασυναρτησίες για παρεμπόδιση της «ελευθερίας διακίνησης ιδεών», έτσι απλά. Όμως για μας αυτή είναι επιτακτική, ειδικά όταν πρόκειται για προπαγάνδιση εθνικιστικών – ρατσιστικών ιδεών και πρακτικών.

Πάντως, είναι αξιοπρόσεκτη η ευκολία που οι ακαδημαϊκοί γεφυρώνουν ή προσπερνούν τις πολιτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις τους όταν θίγεται αυτή ακριβώς η ιδιότητά τους ως διανοουμένων. Αυτό δείχνει πώς αξιολογούν οι ίδιοι τις ιδέες που παράγουν μαζικά αλλά και πόσο πιο ψηλά ιεραρχούν (σε σχέση με τις ιδέες τους) το κοινωνικό κύρος που αντλούν από το γεγονός και μόνο ότι παράγουν «ιδέες». Οι διανοούμενοι όταν δεν τάσσονται επίσημα και δημόσια με την πλευρά της κυριαρχίας (όπως όταν στελεχώνουν think tanks, διδάσκουν στο στρατό και την αστυνομία, απαρτίζουν τα συμβούλια των φυλακών, συμβουλεύουν πολιτικούς και επιχειρηματίες, προτείνουν νόμους κλπ), το μόνο που κάνουν είναι να παράγουν τη διαχωρισμένη σκέψη.

Tασσόμαστε ενάντια σε κάθε πεφωτισμένη πρωτοπορία. Παίρνουμε σαφή θέση στον κοινωνικό ανταγωνισμό με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση. Με την κινηματική μνήμη ως τη συσσωρευμένη εμπειρία των καταπιεσμένων και των αγωνιζόμενων και τη ανάλυση του παρόντος προσδιορίζουμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης και οργανώνουμε τη δράση μας για την καταστροφή τους.

Τι είναι, λοιπόν, αυτός ο συρφετός που από τη μια διδάσκει στα αμφιθέατρα κι από την άλλη διατυμπανίζει την αλήθεια του στα τηλεοπτικά παράθυρα; Τι είναι όλοι αυτοί που στελεχώνουν τα εγχώρια think tank και γεμίζουν τις γκαλερί υψηλής τέχνης; Αυτοί που υπογράφουν κείμενα πιο συχνά από όσο πάνε στην τουαλέτα; Όλες αυτές οι πληρωμένες πένες που εκφράζονται κατά παραγγελία του εκάστοτε αφεντικού τους; Τι είναι όλοι αυτοί οι κονδυλοφόροι που συνέχεια γράφουν και δεν λένε ποτέ τίποτα; Εν τέλει, τι σκατά είναι αυτός ο κόσμος της διανόησης;

η προκήρυξη σε pdf εδώ

Για την υπόθεση του “Επαναστατικού Αγώνα”

ή για μια μόνο εικόνα απ΄ το μέλλον που μας επιφυλάσσουν

Στις 10 Απρίλη συλλαμβάνονται 6 άτομα από τις αρχές. Αργότερα τρεις απ΄ αυτούς αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στην οργάνωση. Οι επόμενες μέρες κυλούν με τα μάτια στραμμένα στους τηλεοπτικούς δέκτες. Φωτογραφίες υπόπτων, κατάλογοι στοιχείων, σκοτεινές φιγούρες, ονόματα, τοποθεσίες, ήχοι και εικόνες που συνθέτουν ένα γνώριμο σκηνικό τα τελευταία χρόνια θυμίζοντας έντονα το κυνήγι μαγισσών που ακολούθησε την εξάρθρωση της Ε.Ο. 17Ν το καλοκαίρι του 2002.

Μια κυρίαρχη αφήγηση ξεδιπλώνεται μέρα με τη μέρα παράγοντας ειδήσεις, πληροφορίες, σεναριολογία, μυστήριο και σύγχυση γύρω απ΄ την ταυτότητα των συλληφθέντων, το λόγο και την πράξη τους με τρόπο που να δικαιολογεί τη βάναυση μεταχείρισή τους απ΄τις αρχές, τη διαμονοποίησή τους, με τρόπο που να τους εγκληματοποιεί στον κοινό νου. Στις καλαμωτές των “τρομοκρατών”, τις συνθηματικές τους συνεννοήσεις, τις υπόγειες διασυνδέσεις, τις κωδικές ονομασίες, τις νυχτερινές συναντήσεις, τα αιμοδιψή τους χαμόγελα για το διαμελισμό 15χρονων αφγανών, αποτυπώνονται κάποια απ΄τα αίσχη και τις φαιδρότητες του δημοσιογραφικού οίστρου που εξυπηρετούν τη σκιαγράφηση του προφίλ του αδίστακτου τρομοκράτη σύμφωνα με τις επιθυμίες της ΕΛ.ΑΣ. Η ενημέρωσή σας γίνεται με την ευγενική χορηγεία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη που δεν ξεχνά να φροντίζει και για την ασφάλειά σας από “εγκληματίες”, “τρομοκράτες” και άλλα λοιπά μιάσματα! Για όλα αυτά στήθηκε μια μίνι κατοχή γύρω απ΄τη Νέα Φιλαδέλφεια με βίαιες εισβολές σε σπίτια, με φωτογραφίες να περιφέρονται από πόρτα σε πόρτα τεστάροντας τις επιδόσεις των κατοίκων στη ρουφιανιά και την κατάδοση.

Παράλληλα στις οθόνες εκτυλίσσεται η τηλεοπτική δίκη και η κατασυκοφάντηση των 6 που όμως κοιτάζει μακρύτερα απ’αυτούς. Επισυμβαίνει στο πλαίσιο ενός ιδεολογικού πολέμου που στοχεύει στην πολιτική εξόντωση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου και στην καταδίκη της επιλογής αγώνα στη συλλογική συνείδηση, καθώς επίσης συμβάλλει στην απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης στις νέες πιο ολοκληρωτικές μεθόδους καταστολής των κοινωνικών αγωνιστών. Γνωστή η συνταγή. Εκεί που η ενοχοποίηση και η αιχμαλωσία συντρόφων αδυνατεί να επιτευχθεί με “κανονικά” και νόμιμα μέσα, υπεισέρχεται σε μια κατάσταση εξαίρεσης . Όπου δεν ποινικοποιούνται άμεσα οι πράξεις, ποινικοποιούνται οι κοινωνικές και συντροφικές σχέσεις των ανθρώπων. Όπου δεν ευσταθεί η ενοχή, κατασκευάζεται. Όπου δεν ενεργοποιούνται οι νομικές διαδικασίες, παρακάμπτονται. Όταν οι άρχοντες το κρίνουν, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Σε μια περίοδο συστημικής κρίσης και παρακμής, όπου παντού επικρατεί ένα διάχυτο “ποιος φταίει” για τα λεφτά που χάθηκαν, για την ανεργία, για τα οικονομικά μέτρα, για τα δεινά που έρχονται, το κράτος αφουγκραζόμενο τον κοινωνικό παλμό ακολουθεί μια στρατηγική. Η ενοχοποίηση, η ρίψη ευθυνών, η στοχοποίηση, η κατασκευή εχθρών εξυπηρετούν το στόχο του “διαίρει και βασίλευε”, καθώς ταυτόχρονα σημαίνουν την απενεχοποίηση, την απεμπόληση των ευθυνών, την αθώωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας για το παιχνίδι της λεηλασίας που στήνουν επάνω μας τόσα χρόνια.

Η θριαμβολογία και η εξύμνηση της αποτελεσματικότητας των μηχανισμών τους μέσω των ΜΜΕ, μας εγκαλεί στη τάξη υπενθυμίζοντάς μας επιτακτικά την φερεγγυότητα του κρατικού μηχανισμού, αποκαθιστώντας το τσαλακωμένο του κύρος και χαρακτηρίζοντας την όποια ανταγωνιστική κοινωνική προοπτική ως ανορθολογική, τους αγωνιστές αναξιόπιστους και τον αγώνα μάταιο και αυτοκαταστροφικό.

Έτσι λοιπόν εκεί που αυτοί μιλούν για αντιτρομοκρατικές υποθέσεις και επιτυχίες, για νίκη επί των εχθρών της δημοκρατίας και της κοινωνίας, για αποσώβηση του κινδύνου, εμείς το ορίζουμε διαφορετικά. Είναι η επιχείρηση απονομιμοποίησης και καταστολής του εσωτερικού εχθρού από πλευράς των κυρίαρχων που συντελείται μέσα από το κατασκευασμένο και επιλεγμένο εννοιολογικό πλαίσιο “του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία”, ενός πολέμου που πραγματικά και δυνητικά διεξάγεται απέναντι σ΄ όλους όσους ριζοσπαστικοποιούνται, εξεγείρονται και ενεργοποιούνται ενάντια στη συνθήκη της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Είναι στο χέρι μας να μη συναινέσουμε στις κλήσεις για εθνική συστράτευση και ενότητα απέναντι στην κρίση των αφεντικών, στην πολιτική των ίσων θυσιών στο όνομα του γενικού καλού, στον αφανισμό των ανατρεπτικών φωνών απ’τον δημοκρατικό μονόλογο, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης χάριν της τάξης και της ασφάλειας. Να μην αφήσουμε κανέναν/μία μόνο/η απέναντι στην κρατική καταστολή.

Ενάντια στην τρομοκρατία κράτους, ΜΜΕ, αφεντικών

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους για την υπόθεση του Ε.Α.

η προκήρυξη σε pdf εδώ

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ Vol2

Το τέλος μιας ακόμα ενδοκαπιταλιστικής διαμάχης, γνωστής και ως «ψυχρού πολέμου», βρήκε το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά του για άλλη μια φορά με την πλευρά των νικητών. Αυτό τους έλυνε τα χέρια να διεκδικήσουν μερίδιο στη μοιρασιά και δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στις ζωές των ηττημένων προλετάριων (γιατί κατά βάση τα αφεντικά τους μια χαρά πλούτισαν οργανώνοντας τις διάφορες μαφίες). Η εισαγωγή και εγκατάσταση στο βαλκανικό έδαφος ελληνικών στρατευμάτων και επιχειρήσεων, σήμαινε τη δημιουργία αξιώσεων όχι μόνο πάνω στα εδάφη αλλά και πάνω στα σώματα των βαλκάνιων, σήμανε την απόπειρα ελληνοποίησης των Βαλκανίων. Μια απόπειρα που πότε γινόταν με τη συνδρομή των tanks και πότε με τη συμβολή των banks (ελληνικός ιμπεριαλισμός δε λέγεται αυτό;). Όσο για τους πρόσφυγες αυτού του πολέμου; Βρέθηκαν ανοχύρωτοι/-ες μπροστά σε μια ελληνική κοινωνία που είχε τον αέρα του νικητή, που είχε γίνει καταναλωτική και ζητούσε αρρωστημένα όλο και περισσότερα, που είχε μετατραπεί σε μικροαστική. Οι «μεμονωμένες περιπτώσεις» ήταν ο κανόνας. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα και στην επαρχία, τους βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, τους βιασμούς, την καταναγκαστική πορνεία, τη «μαύρη» εργασία, τις απελάσεις για να μην πληρωθούν τα μεροκάματα; Ο κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ναι, έτσι στηρίχτηκε ο εκσυγχρονισμός και η ανάπτυξη, έτσι έγιναν οι ολυμπιακοί αγώνες, έτσι η Ελλάδα έγινε η Αμερική των Βαλκανίων.

Οι μεγάλοι έρωτες του Παπαμιχαήλ
(του γιάννη, του καθηγητή παντείου… μην μπερδευτούμε)

δεν ξεχνιούνται…

ή πως

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ Vol2

Στην επόμενη ενδοκαπιταλιστική διαμάχη που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη με την ονομασία «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία», που τα στρατόπεδα είναι υπό διαμόρφωση και που τα θύματα συνεχώς αυξάνονται, το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά του έχουν πάρει ήδη θέση. Ο ελληνικός στρατός στο Αφγανιστάν και ο ελληνικός στόλος στη Σομαλία για την πάταξη της «πειρατείας», εξυπηρετούν μια χαρά τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Και εδώ η συνταγή είναι η ίδια. Απ` τη μια στρατιωτική και οικονομική διείσδυση και απ` την άλλη στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών που δημιουργεί αυτή η διείσδυση.Με δυο λόγια όσοι και όσες γλιτώσουν τις βόμβες και τις σφαίρες των ελλήνων και των συμμάχων τους, σα μόνη λύση έχουν τον ξεριζωμό. Αλλά και αυτό είναι λίγο. Κι αν ύστερα από τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, δεν είναι ανάμεσα στα διαμελισμένα απ` τις νάρκες πτώματα στα σύνορα ή στους πνιγμένους στη μεσόγειο, η ελληνική φιλοξενία τους υποδέχεται είτε με τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που κατ` ευφημισμό αποκαλούνται «κέντρα κράτησης μεταναστών», είτε με τη στυγνή εκμετάλλευσή τους σωματικά και σεξουαλικά.

Και όμως, για κάποιους οι νάρκες, οι δολοφονίες στα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών φαίνεται πως δεν αρκούν. Προτείνουν λοιπόν στο κράτος σκληρότερα μέτρα ενάντια στη «λαθρομετανάστευση» και φτάνουν στο σημείο να καλούν το λαό «να πάρει την κατάσταση στα χέρια του» (πογκρόμ δε λέγεται αυτό;). Ποιοι είναι αυτοί; Φασίστες κάθε αποχρώσεως. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το κείμενο με αυτά τα αιτήματα προέρχεται από την «Πανελλήνια Επιτροπή Αγώνα για τον Έλεγχο της Λαθρομετανάστευσης (ΠΕΑΕΛ)» και έχει τον ευφάνταστο τίτλο «όχι στην εθνική αποδόμηση και τον εποικισμό της Ελλάδας» που σύμφωνα με τους συντάκτες του θα οδηγήσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ιθαγένεια. Πρόκειται για ένα κείμενο εθνικιστικό – ρατσιστικό, με παραληρηματικό ύφος, που κινείται ανάμεσα στη συνωμοσιολογία και την παράνοια με κλίση προς τη δεύτερη. Δε θα καθόμασταν να ασχοληθούμε με αυτές τις μπούρδες. Έλα όμως που αυτοί που υπογράφουν το κείμενο προσπαθούν να του προσδώσουν κύρος επικαλούμενοι την ιδιότητά τους. Όχι αυτή του εθνικιστή – φασίστα, αυτή είναι ολοφάνερη, αλλά την επαγγελματική τους, σαν «άνθρωποι του πνεύματος (!;)». Ανάμεσά τους δε θα μπορούσαν να λείπουν και πανεπιστημιακοί.

Και ποιά έκπληξη! Στις πρώτες θέσεις φιγουράρουν ξανά δυο καθηγητές του Παντείου. Ο γνωστός μας τηλετουρκοφάγος Νεοκλής Σαρρής και ο μη εξαιρετέος Γιάννης Παπαμιχαήλ, «γέννημα θρέμμα» του Μάη του `68 με κλίση προς τον Απρίλη του `67. Αξιοσημείωτο πως και οι δυο τους είχαν συμμετάσχει το Μάιο του 2009 σε παρουσίαση βιβλίου με τίτλο «εθνοκτονία εν εξελίξει, η Ελλάς στο επίκεντρο της νέας τάξης» (όχι, δεν ανακάλυψαν κάποια νέα κοινωνική τάξη), ενώ ανάμεσα στο κοινό τους που το αποτελούσαν φασίστες κάθε απόχρωσης, βρισκόταν και ο Ζαφειρόπουλος που τον Απρίλη του 2006 είχε ηγηθεί καταδρομικής επίθεσης χρυσαυγιτών στο Πάντειο με αποτέλεσμα το μαχαίρωμα φοιτητών. Φαίνεται πως τους ένωσαν τα κοινά τους ενδιαφέροντα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πόσους αφορά το νομοσχέδιο για την ελληνική ιθαγένεια που σύμφωνα με τους συντάκτες του κειμένου προωθεί «την αδιάκριτη πολιτογράφηση και ελληνοποίηση των πάντων»; Στην πράξη μερικές μόνο χιλιάδες από τα εκατομμύρια των μεταναστών που ζουν, εργάζονται και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης στην Ελλάδα. Στην ουσία όμως, με τους όρους και τους περιορισμούς με τους ποίους θέτει, το νομοσχέδιο αφορά πολύ λιγότερους. Μια απλή ανάγνωση του νομοσχεδίου το αποδεικνύει.*

* Ενδεικτικά, για τη νομιμοποίηση των μεταναστών απαιτούνται 7 χρόνια συνεχόμενης εργασίας με ένσημα, δηλαδή εργασιακούς όρους που πλέον ούτε ένα μεγάλο κομμάτι του ντόπιου εργατικού δυναμικού δεν διαθέτει. Παράλληλα, έστω και μια πλημελληματική καταδίκη για αντίσταση κατά της αρχής (που μοιράζεται με το τσουβάλι από τους μπάτσους ακόμα και μετά από μια κοινότυπη προσαγωγή) συνιστά την άμεση παρανομοποίηση των μεταναστών. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και παιδιά που μελλοντικά (μετά τα 18) θα δικαιούνται την ιθαγένεια μπορεί οι γονείς τους να έχουν απελαθεί. Κι όλα αυτά τα μέτρα, μέσα σε μια συνθήκη που όλο και περισσότεροι νόμιμοι μετανάστες εκπίπτουν της νομιμότητας εξ αιτίας της πολιτικοοικονομικής συγκυρίας.

Αφού λοιπόν το νομοσχέδιο δεν αφορά παρά μόνο ελάχιστους μετανάστες

Στην πράξη λοιπόν το νομοσχέδιο, με το ύπουλο τέχνασμα της «ιθαγένειας», ταυτίζει την «ελευθερία» και τα όποια δικαιώματα εντός της ελληνικής επικράτειας με την «ελληνικότητα». Έτσι αρνείται οποιοδήποτε δικαίωμα στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται εδώ. Με το πρόσχημα της «παρανομίας» τους, νομιμοποιεί την παράνομη εκμετάλλευσή τους. Δεν αποτελεί μόνο επισφράγιση του «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ», πράγμα ίσως καλύτερο αν αναλογιστεί κανείς πόσο καθάρματα έχουν γίνει οι ελληνάρες. Αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα του υπηκόου αυτού του κράτους μόνο σε όσους έχουν ελληνική ιθαγένεια αποτελεί διακήρυξη του «θα είσαι πάντα κατώτερος». Στην πράξη αρνείται οποιοδήποτε δικαίωμα στο πιο υποτιμημένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί είπαμε, η «παρανομία» των μεταναστών είναι κερδοφόρα. Όχι μόνο τους κάνει πιο φτηνούς (και τόσο πιο εύκολα αξιοποιήσιμους και κερδοφόρους όσο περισσότερο μειώνεται η αξία της ζωής τους), αλλά συντηρεί και γιγαντώνει ένα ολόκληρο πλέγμα μαφιών που πλουτίζει από αυτήν την παρανομία (κύκλωμα διακίνησης, σωματεμπορίας, παράνομης εργασίας) μετατρέποντας ένα ολόκληρο κράτος και μια κοινωνία σε νταβατζή.

Κι έτσι προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα: γιατί οι φασίστες κάνουν ότι θίγονται από έναν ξεκάθαρα ρατσιστικό νόμο; Για 2 βασικούς λόγους. Αφενός γιατί μπαίνουν στη θέση των διαμορφωτών της “πολιτικής ζωής του τόπου” και επιδιώκουν να κερδίσουν κοινωνικό έδαφος, κι αφετέρου γιατί αποτελώντας το ένα άκρο στο δίπολο των καθεστωτικών θέσεων κάνουν το επίμαχο νομοσχέδιο να μοιάζει προοδευτικό και φιλομεταναστευτικό. Σ` αυτόν τον κανιβαλισμό οι παραπάνω καθηγητές μας έχουν πάρει θέση και έχουν πάρει από καιρό. Ενώ λοιπόν πολλοί καθηγητές μας ξεστομίζουν απίστευτες μπούρδες στις αίθουσες διδασκαλίας και μετατρέπονται σε πανελίστες στα τηλεπαράθυρα, ενώ αρκετοί απ` αυτούς μέσα από έρευνες και ινστιτούτα συμβάλλουν (με το αζημίωτο φυσικά) στην οικονομική και στρατιωτική διείσδυση της «ελλαδίτσας» και των συμμάχων της σε χώρες του τρίτου κόσμου και στα βαλκάνια δημιουργώντας πλήθος προσφύγων (βλ. την μπροσούρα “ τάνκς, banks και think tanks” που κυκλοφόρησε από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου τον Ιούνιο του 2008), κάποιοι άλλοι με το κύρος που τους δίνει ο ακαδημαϊκός τους ρόλος και τους αφαιρεί η στάση της ζωής τους, εμφανίζονται ως το διανοητικό κομμάτι του εθνικισμού και προσπαθούν να δώσουν άλλοθι στις δολοφονίες, τα πογκρόμ και την υποτίμηση των μεταναστών. Εμείς απ` την πλευρά μας δε θα περιμένουμε κάποια διαφορετική απάντηση από κάποιο κομμάτι των ακαδημαϊκών, αλλά θα απαντήσουμε στο βαθμό που μας αναλογεί μένοντας συνεπείς στη θέση και τη συνείδησή μας.

Και όσο και αν κάποιοι εν μέσω κρίσης μας καλούν σε εθνική ενότητα βλέποντας πίσω απ` αυτήν εθνικούς υπαίτιους, εμείς γνωρίζοντας πως εθνική είναι η ενότητα των δολοφόνων, πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών και αναλογιζόμενοι πως δεν είμαστε μόνοι,

έχουμε να πούμε:

Ακούστε το καλά ξεφτίλες πατριώτες

στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες

και σίγουρα όχι το πιο υποτιμημένο και γι` αυτό πιο αποδοτικό για τα ελληνικά μικρά και μεγάλα αφεντικά κομμάτι, ποια είναι η χρησιμότητά του; Ουσιαστικά αρνείται την αναγνώριση του οποιουδήποτε δικαιώματος στη μεγαλύτερη μάζα των μεταναστών, με σκοπό τη διαιώνιση της θέσης τους στον πάτο του κοινωνικού – ταξικού βαρελιού, ώστε να είναι πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμοι. Παράλληλα, καθιστά έναν ολόκληρο γραφειοκρατικό και παρά – αστυνομικό μηχανισμό υπεύθυνο για την πιστοποίηση της ένταξής τους στην ελληνική κοινωνία, για τον χαρακτηρισμό τους ως «νόμιμων» ή «παράνομων» και άρα κατάλληλο για «λάδωμα» και εκβιασμούς. Επίσης, το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί την τεχνική του καρότου της απόκτησης της ιθαγένειας για να πείσει τους μετανάστες για υπομονή απέναντι στο μαστίγιο της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας της ζωής τους.

η προκήρυξη σε pdf εδώ

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΤΟ ΒΥΡΩΝΑ ΤΟΝ NICHOLAS TODI ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΕΡΓΑΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

Την Τρίτη 16 Φλεβάρη, οι ένοπλες ορδές της ΕΛ.ΑΣ σε στημένη ενέδρα στο Βύρωνα για τη σύλληψη υπόπτων που είχαν αφοπλίσει δύο μπάτσους στο Μαρούσι μια μέρα πριν, σκοτώνουν πισώπλατα με 9 σφαίρες τον 25χρονο Nicholas Todi, μετανάστη εργάτη καθώς γύριζε από τη δουλειά του.

“Τον φάγαμε, τον φάγαμε” θριαμβολογούν με ικανοποίηση μετά την τρομοκρατική επιχείρηση οι αστυνομικοί πάνω από το πτώμα του Nicholas που βρισκόταν για 3 ώρες στο έδαφος. “Δεν πήγε τίποτα λάθος”, “Η επιχείρηση ήταν επιτυχημένη” δηλώνουν ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ και ο διευθυντής της ασφάλειας Αττικής αντίστοιχα, ρίχνοντας την ευθύνη στο θύμα(!) και παρέχοντας κάλυψη επικροτώντας τους δολοφόνους αστυνομικούς με ενθουσιασμό. ¨Όλη η αστυνομία στο δρόμο για την ασφάλεια του πολίτη¨, ¨12.000 αστυνομικοί σε θέση μάχης¨ προαναγγέλλει ο υπουργός προστασίας(!) του πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοϊδης μετά την ¨παταγώδη επιτυχία¨ στο Βύρωνα, ενθαρρύνοντας τους εντολοδόχους του για νέες δολοφονίες, για νέες βιαιοπραγίες, για νέες ¨επιτυχίες¨. Τι να πρωτοπεί κανείς…

Η Αστυνομία πήγε στο Βύρωνα για να σκοτώσει. Έστησε μία στρατιωτικού τύπου επιχείρηση στο μητροπολιτικό πεδίο, σε μία γειτονιά της Αθήνας, για να σκοτώσει. Για την τιμή της, με την αξία της. Ένας ακόμη εν ψυχρώ φόνος που παρουσιάστηκε ως παράπλευρη απώλεια ενός πολέμου και προστέθηκε σε τόσους άλλους θανάτους, σε τόσα άλλα βασανιστήρια, σε τόσους εξευτελισμούς από επιχειρήσεις μπάτσων στα σύνορα, στα τμήματα, στις γειτονιές μας. Όπως ένα χρόνο πριν στο Βύρωνα, τον Μάρτη του 2009, που χάθηκε η ζωή μιας εργαζόμενης όταν ένας δολοφόνος του πολίτη -εκτός υπηρεσίας- τράβηξε το όπλο του για να καταδιώξει έναν ληστή. Όπως στην Νίκαια πριν λίγους μήνες, όταν ο μετανάστης Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ βρέθηκε νεκρός μετά από βασανιστήρια και ηλεκτροσόκ στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Όπως στα Εξάρχεια, το Δεκέμβρη του 2008, όταν ειδικοί φρουροί σκότωσαν τον 15χρονο μαθητή Aλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Και οι δολοφονίες συνεχίζονται.

Η στρατικοποίηση συνεχίζεται στα κατεχόμενα εδάφη της μητρόπολης. Νέες εξαγγελίες αναζητούν τη συναίνεση μας για την επιβολή του φόβου και της κατάδοσης στις ζωές μας. Η αστυνομία προσπαθεί να κοινωνικοποιηθεί και να κοινωνικοποιήσει το τρομοκρατικό έργο της και ζητά σύσσωμη την ενεργή υποστήριξη μας για την πάταξη του εσωτερικού εχθρού που υποσκάπτει τα θεμέλια της. Και πλασάρει νέα μέτρα. Όπως τα νέα ένοπλα τάγματα των χιλίων δικάβαλων μοτοσικλετών που μαζί με τις πεζές περιπολίες θα αλωνίζουν εισβάλοντας στις γειτονιές μας. Όπως με το θεσμό του αστυνόμου της γειτονιάς που θα βρίσκεται συνεχώς κάτω από τα σπίτια μας, ζητώντας πληροφορίες για οτιδήποτε ¨ύποπτο¨ κινείται, καλλιεργώντας την ανασφάλεια και τη ρουφιανιά στον κοινωνικό ιστό. Όπως με την ενεργοποίηση του θεσμού των τοπικών ¨Συμβουλίων Πρόληψης της Εγκληματικότητας¨, όπου οι μπάτσοι θα συνεργάζονται -ανοιχτά πλέον- με τους δήμους και τα σχολεία για την ενσωμάτωση αντισυμβατικών συμπεριφορών και ανέλεγκτων διαθέσεων, εξασφαλίζοντας την κοινωνική ειρήνη. Σε καιρούς οικονομικής κρίσης, το δόγμα ησυχία, τάξη και ασφάλεια , το δόγμα της μηδενικής ανοχής, προσπαθεί να μας πείσει για την αναγκαιότητα της παρουσίας του. Η σιωπή είναι ο τροφοδότης του, η συνενοχή ο καταλύτης του.

Αυτή τη συνενοχική σιωπή στα εγκλήματα της δημοκρατίας, αυτή τη μυρωδιά του θανάτου που πλανιόταν πάνω από την πόλη, έσπασε η πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή της 27ης Φλεβάρη στο Βύρωνα που πραγματοποιήθηκε από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές ως μία ελάχιστη απάντηση στις κρατικές δολοφονίες. Η πορεία κινήθηκε στους δρόμους του Βύρωνα ενημερώνοντας τον κόσμο για τη δολοφονία του Ν.Todi καθώς και για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του υπουργείου δολοφονίας του πολίτη. Κατά το τέλος της πορείας, οι διμοιρίες των ΜΑΤ, που είχαν το θράσος να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους ακολουθώντας την πορεία και περνώντας από το σημείο που δολοφόνησαν τον Nicholas, καθώς και οι μηχανοκίνητες συμμορίες Δ, επιτίθενται στην πορεία. Διεμβολίζουν με μένος τους διαδηλωτές ξυλοκοπώντας τους, εξαπολύουν χημικό πόλεμο στη γειτονιά και καταδιώκουν την πορεία μέχρι το άλσος Παγκρατίου, πραγματοποιώντας συλλήψεις. Έντεκα από τους διαδηλωτές συλλαμβάνονται. Ένας από αυτούς, στον οποίο αποδίδονται κατηγορίες κακουργηματικού(!) χαρακτήρα, περικυκλώνεται από μία διμοιρία, ξυλοκοπείται ανηλεώς μπροστά στα μάτια των περαστικών και οδηγείται με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής εφαρμόζεται πάνω στα σώματα των διαδηλωτών. Η δημοκρατία δείχνει την πυγμή της απέναντι σε κάθε φωνή αντίστασης.

Σε μία χρονική περίοδο που νέες μεταρρυθμίσεις (ασφαλιστικό, μειώσεις μισθών, νέοι φόροι, ρατσιστικό νομοσχέδιο για μετανάστες) έρχονται να προστεθούν ως βάρος στην πλάτη των καταπιεσμένων, σε μια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων που ίσως να ανοίγουν την προοπτική αγώνα, το κράτος προσπαθεί να καταστείλει και να ποινικοποιήσει κάθε κίνηση εναντίωσης στις προσταγές του. Και δείχνοντας τα δόντια του, ορίζει τι είναι ¨νόμιμο¨ και τι ¨παράνομο¨ επωφελούμενο και από τα δύο (οικονομικά, διανοητικά, σωματικά, σεξουαλικά). Είναι νόμιμο να σκοτώνεις εν ψυχρώ με 9 σφαίρες αλλά είναι παράνομο να διαδηλώνεις. Είναι νόμιμο να απομυζείς τους εργαζόμενους αλλά είναι παράνομο να απεργείς. Είναι νόμιμο να εξαπολύονται πογκρόμ κατά των μεταναστών αλλά είναι παράνομο να διεκδικούν οι ίδιοι ίσα ¨δικαιώματα¨ με τους ¨ιθαγενείς¨.

ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΦΟΒΟ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ.

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(ή διαφορετικά: Ενώ ο κόσμος καίγεται κάποιοι θέλουν να κάνουν δηλώσεις, κάποιοι κάνουν πως δεν ξέρουν…)

Τη Δευτέρα 14 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο κτίριο της πρυτανείας Παντείου ενάντια στις κατασταλτικές επιχειρήσεις της δημοκρατίας (εισβολές της αστυνομίας σε κοινωνικούς χώρους καθώς και σε πανεπιστήμια, τραυματισμοί διαδηλωτών, εκατοντάδες συλλήψεις, απαγόρευση συγκεντρώσεων, κλπ) ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικούς φρουρούς στα Εξάρχεια. Πέραν όμως από τους λόγους και τους σκοπούς της κατάληψης που είχαν αναλυθεί κατά τη διάρκειά της, θα θέλαμε να σταθούμε ενδεικτικά σε κάποια περιστατικά όπως και σε κάποιες φιγούρες που ως είθισται μαζεύονται έξω από καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων και έχουν ως σημείο συνάντησης την ¨αγανάκτηση¨. Από τη μια λοιπόν θα αναφερθούμε στην περσόνα του φοιτητή και από την άλλη στη φιγούρα του αντιπρύτανη.

-Του φοιτητή που ενώ βλέπει τα πανώ και τα κείμενα που δείχνουν πως το κτίριο είναι κατειλημμένο και εκτός λειτουργίας προχωρά ακάθεκτος για τις κλειστές γραμματείες.

-Του φοιτητή που αν μπορούσε θα ’βαζε στους διοικητικούς υπαλλήλους το πιστόλι στον κρόταφο για να του κάνουν τις περίφημες δηλώσεις μαθημάτων του.

-Του φοιτητή που προτείνει ανώδυνες διαμαρτυρίες που δε θα θίγουν τα μικροσυμφέροντά του.

-Του φοιτητή που εν μέσω φασιστικής επιδρομής με τρεις μαχαιρωμένους φοιτητές, γκρινιάζει που δεν μπορεί να μπει στη βιβλιοθήκη. (Απρίλης 2006 στο Πάντειο)

-Του φοιτητή που μαζί με την οικογένειά του απειλεί να μαχαιρώσει για να πάρει τελετουργικά το πολυπόθητο πτυχίο του. (Μάης 2008 στην πρυτανεία ΕΚΠΑ)

-Του φοιτητή που αδημονεί με λαχτάρα να συνδράμει είτε στο δολοφονικό έργο του κράτους, επανδρώνοντας επάξια τις-περιζήτητες πλέον-θέσεις κοινωνιολόγων ψυχολόγων στην αστυνομία και στο στρατό (ελέω Χρυσοχοϊδη και ¨νέου σχεδίου αντεγκληματικής πολιτικής¨), είτε στο προπαγανδιστικό, ως καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

-Του φοιτητή που απαξιώνει ανθρώπους που είτε βρίσκονται προφυλακισμένοι (ακόμα και αν ο αγώνας τους σχετιζόταν με τα ιδιοτελή συμφέροντά του), είτε ¨απλώς¨ διώκονται (ακόμα και αν γνωρίζει πως είναι και συμφοιτητές του).

Ο γνωστός βέβαια απεργοσπάστης φοιτητής συμβαδίζει με τη μορφή του αγανακτισμένου αντιπρύτανη που με ύφος χιλίων καρδιναλίων από τη μια και Βασιλάκη Καϊλα από την άλλη, θέλει να πληρώσει τους προμηθευτές και στρέφεται κατά της κατάληψης με το πρόσχημα της μισθοδοσίας των υπαλλήλων. Του αντιπρύτανη που φτάνει στο σημείο να λέει πως η κατάληψη ευθύνεται που οι καημένοι υπάλληλοι δεν θα πάρουν το δώρο των Χριστουγέννων. Και ολ’ αυτά ενώ ο αντιπρύτανης (όπως και το υπόλοιπο ¨μόνιμο¨ προσωπικό καθώς και το περιβόητο φοιτηταριάτο) κάνει πως δεν ξέρει ενώ:

-Γνωρίζει πως υπάλληλοι στις γραμματείες είναι απλήρωτοι

-Γνωρίζει πως συμβασιούχοι καθηγητές είναι απλήρωτοι.

-Γνωρίζει για τις συνθήκες εργασίας των καθαριστών-τριών του Παντείου.

-Γνωρίζει για τη ¨μαύρη¨-ανασφάλιστη εργασία τους και τους πολλαπλούς διαχωρισμούς που τη διέπει.

-Γνωρίζει για τις απολύσεις και την επισφαλή εργασία τους.

-Γνωρίζει για τη νυχτερινή-¨αόρατη¨ εργασία τους.

-Γνωρίζει…

Αλλά είπαμε. Η αθλιότητα συνεχίζεται. Με μπόλικη συναίνεση…