Category: 10-11

Nicolas Chamfort, 1740-1794 Γάλλος συγγραφέας

Το έγκλημα διαπράττεται από κάποιον, αλλά παράγεται από την κοινωνία. Πράξεις σαν αυτή που έχουν οικονομικά κίνητρα μπορούν να συμβούν σε κοινωνίες που μαστίζονται από οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, κάτι προφανές σε κάθε νοήμων άνθρωπο. Ιδιαίτερα τώρα με τη λεγόμενη “κρίση” διανύουμε μία περίοδο που οι κοινωνικές δαπάνες του κράτους και τα εργασιακά δικαιώματα περιστέλλονται δραματικά και ολοένα πλατύτερα τμήματα του πληθυσμού, ντόπιοι και μετανάστες, αποκλείονται απ΄ την (ανα)παραγωγική διαδικασία και ωθούνται στο κοινωνικό περιθώριο. Ο συνωστισμός και η γκετοποίηση σε άθλιες αστικές ζώνες επιδεινώνουν τις συνθήκες διαβίωσης προκαλώντας αλληλοφάγωμα μεταξύ φτωχών και πιο φτωχών. Ο κοινωνικός αυτός “κανιβαλισμός” είναι αποτέλεσμα της κρατικής-καπιταλιστικής πολιτικής, αποτελεί όμως και εστία κοινωνικών εντάσεων τις οποίες οι κυρίαρχοι προσπαθούν να διαχειριστούν προς όφελός τους. Εκεί που το σύστημα αδυνατεί να εγγυηθεί ευημερία, υπόσχεται κοινωνική ειρήνη και εκεί που δεν παρέχει ασφάλιση, δεσμεύεται για ασφάλεια. Τι εύκολο που γίνεται το παιχνίδι για τους “από πάνω” όταν η κοινωνική οργή αποσυμπιέζεται μεταξύ των “από κάτω”;

Ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων παίρνει κατά καιρούς διάφορες διαστάσεις, πατώντας πάνω σε θεσμικές επιλογές. Οι διακρίσεις εις βάρος των μεταναστών με γνώμονα την κοινωνική και εργασιακή τους υποτίμηση διαμορφώνουν το πεδίο του θεσμικού ρατσισμού που υποδαυλίζει μία διάχυτη επιθετικότητα απέναντί τους. Η ακροδεξιά ρητορεία πατώντας σ΄ ένα υπαρκτό πρόβλημα κοινωνικής διαβίωσης σε περιοχές όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονα επιχειρεί να στήσει θύλακες οργανωμένου ρατσισμού σε διάφορα σημεία της πόλης. Στο πλαίσιο αυτό οι μετανάστες μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίοι τράγοι και υποδεικνύονται ως υπαίτιοι για τα κοινωνικά δεινά, ενώ οι κρατικές πολιτικές μένουν στο απυρόβλητο και οι φασιστικές γκρούπες κερδίζουν ποσοστά στην πίτα της εξουσίας.

Να επεκτείνουμε τις υπάρχουσες σχέσεις αλληλοϋποστήριξης και διαπολιτισμικής επικοινωνίας, να οικοδομήσουμε δομές αλληλοβοήθειας, σύμφωνα με υπαρκτά παραδείγματα όπως κοινωνικά ιατρεία, αυτοδιαχειρόμενοι χώροι, αντιμαθήματα, συλλογικές κουζίνες κ.ά.

Εντείνοντας της αντίσταση στη καπιταλιστική βαρβαρότητα να φέρουμε πιο κοντά την προοπτική για ένα κόσμο που δε θα χωρίζεται σε κυβερνώντες και κυβερνόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους, ξεπερνώντας κάθε σχέση κυριαρχίας που βασίζεται σε ταξικούς, εθνικούς, έμφυλους, φυλετικούς, θρησκευτικούς, σεξουαλικούς και άλλους διαχωρισμούς.

η προκήρυξη σε pdf εδώ

η προκήρυξη σε pdf εδώ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Η έντεχνη επίκληση της οικονομικής-κρίσης-ως-«φυσική καταστροφή» απ΄τους φορείς του κυρίαρχου λόγου, προετοίμασε ιδεολογικά το έδαφος για μια οξεία επίθεση των κυρίαρχων σε ευρέα κοινωνικά στρώματα με τη μορφή σειράς μέτρων οικονομικής αφαίμαξης. Η οικονομική κρίση όμως δεν αποτελεί παρά πτυχή μιας συνολικότερης κρίσης του μοντέλου αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων. Κάπου εκεί βρίσκεται και ο ρόλος του εκπαιδευτικού συστήματος και του πανεπιστημίου.

Η εκπαιδευτική κρίση στην ελλάδα είναι διαρκής και σχετίζεται ακριβώς με τη βασική λειτουργία του πανεπιστημίου, δηλαδή την αναπαραγωγή (κατάρτιση-κατανομή) και την ιδεολογική ενσωμάτωση του εργατικού δυναμικού. Οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου επιτάσσουν πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία ενός νέου τύπου επισφαλή εργαζόμενου και ανθρώπου-λάστιχο, που ο δείκτης νοημοσύνης του θα είναι μια συνάρτηση των δεικτών αποδοτικότητας της επιχείρησης όπου δουλεύει. Αυτόν τον τύπο εργαζόμενου δυσκολεύεται να παράγει το μαζικό πανεπιστήμιο, βρισκόμενο σε κρίση, καθώς αποτυγχάνει να συνδεθεί πλήρως με την παραγωγή και την (εγχώρια και διεθνή) αγορά εργασίας.

Παράλληλα, το πανεπιστήμιο αδυνατεί να ικανοποιήσει τις φοιτητικές προσδοκίες για ανοδική κοινωνική κινητικότητα αποτελώντας έτσι πηγή εκδήλωσης μιας μορφής κρίσης αξιών και ηθικής νομιμοποίησης του συστήματος. Το χάσμα μεταξύ των «υποσχέσεων» του καπιταλισμού και της πραγματικής κατάστασης των φοιτητών βαθαίνει περαιτέρω, όπως οξύνεται και η αντίθεση μεταξύ ανασφαλών, κουρασμένων και απογοητευμένων απ’τις συνθήκες ζωής τους και «συνειδητοποιημένων» καριεριστών φοιτητών, διατεθιμένων να πατήσουν επί πτωμάτων για ν’ανέβουν τα σκαλοπάτια της κοινωνικής ανόδου. Πρόκειται για έναν πραγματικό κοινωνικό-ταξικό ανταγωνισμό που λαμβάνει χώρα κάτω απ’τη φαινομενική ισοπολιτεία και «ευγενή άμιλλα» του δημοκρατικού πανεπιστημίου και εκδηλώνεται επί σειρά ετών με μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις(απ’το ’79 ως το ’07), καταλήψεις, μαχητικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία και τους «απεργοσπάστες», πόλεμο στα αμφιθέατρα, ριζοσπαστικοποίηση, μερικές «νίκες» και ήττες των κινημάτων.

Στο πλαίσιο της πιο βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης των τελευταίων δεκαετιών επιχειρείται μια αλλαγή εκπαιδευτικού μοντέλου απ’την «πράσινη» διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού, με σκοπό την κατάργηση του μαζικού κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος και την εγκαθίδρυση του πανεπιστημίου-για-την-επιχείρηση και τη λειτουργία του ως τέτοια. Οι γενικοί άξονες είναι οι ίδιοι: περαιτέρω εντατικοποίηση της φοιτητικής ζωής και εργασίας, ενίσχυση των περιοριστικών φραγμών (μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής των εργαζομένων στους ίδιους μέσω επιβολής διδάκτρων,κ.α) και διευρυμένος κοινωνικός αποκλεισμός από εκπαίδευση/παραγωγή με την αντίστοιχη επικράτηση του ανελέητου ανταγωνισμού μεταξύ περικλυόμενων και αποκλειόμενων.

Σκοπός μας δεν είναι η αναστήλωση του δημόσιου πανεπιστημίου, εξασφάλιση πτυχίων με αξία και επαγγελματικά δικαιώματα, πολιτικά αιτήματα και στόχοι της αριστεράς, που παραπέμπουν στην επιστροφή σε μια μορφή ταξικού συμβιβασμού που ανήκει σε μια άλλη εποχή (αυτήν της σοσιαλδημοκρατίας και του κράτους πρόνοιας που έχει παρέλθει πλέον οριστικά).

Αντίθετα είναι η άμεση ρήξη με την εκπαιδευτική διαδικασία, την οικειοποίηση των πανεπιστημίων και τη μετατροπή τους σε κοινότητες/εστίες συλλογικής αυτομόρφωσης και κοινωνικού αγώνα, αδιαμεσολάβητου και ανταγωνιστικού προς κόμματα και φορείς εξουσίας, για την εδώ και τώρα ανατροπή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, την κοινωνική απελευθέρωση απ’το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε μορφή εξουσίας.

  

η προκήρυξη σε pdf εδώ

«Ανάπτυξη», «εκσυγχρονισμός», «μεταρρύθμιση», «αναδιάρθρωση», είναι λέξεις που ακούγονται κατά κόρον σήμερα στο πολιτικό λεξιλόγιο. Λέξεις που έχουν μια πολύ σαφή σημασία για το κράτος και τα αφεντικά, την οποία μπορεί να αντιληφθεί κανείς άμεσα και απλά. Αστράφτει κάτω από το λούστρο που της βάζουν οι κυρίαρχοι και οι λακέδες τους σαν κάτι μαγικό, όπως εκείνα τα μπιχλιμπίδια και τα καθρεφτάκια με τα οποία σαγηνεύουν οι «πολιτισμένοι» τους «πρωτόγονους» ιθαγενείς προκειμένου να τους αποσπάσουν την προσοχή από πράγματα που έχουν τεράστια και μοναδική σημασία γι’ αυτούς και για την ίδια τους την ύπαρξη.

Για τα όσα γίνονται στην πορεία πραγμάτωσης αυτού του σκοπού, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην εκπαίδευση – συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο – και την αναδιάρθρωσή της. Το πανεπιστήμιο, ως κομμάτι του εκπαιδευτικού συστήματος, αποτελούσε ανέκαθεν εργαλείο στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου, ένα ισχυρό μέσο προπαγάνδας, χειραγώγησης και πειθάρχησης της νεολαίας, αλλά και εξειδίκευσής της σύμφωνα με τις ανάγκες της διεθνοποιημένης πλέον αγοράς. Ένα μέσο που αναπαράγει τις ιεραρχικές δομές του συστήματος (φοιτητικές εκλογές, σχέσεις καθηγητή με φοιτητή κτλ.), προωθεί την υποταγή (αναγνώριση της «αυθεντίας» του καθηγητή, “γλείψιμο” κτλ.) και τον ανταγωνισμό (εξετάσεις, αξιολόγηση στα πανεπιστήμια κτλ.). Με την έννοια αυτή, η «αναδιάρθωσή της ανώτατης εκπαίδευσης» είναι κάτι παραπάνω από σημαντική, τη στιγμή που βρισκόμενη σε άμεση σχέση αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης με τους άλλους θεσμούς, προωθεί τον απώτερο σκοπό της κυριαρχίας: τη διατήρησή της – με κάθε μέσο. Απ’ την άλλη, η ανάγκη της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, δεν έγκειται πλέον σε απρόσωπες παραγωγικές μονάδες, αλλά σε εξειδικευμένους, στον τομέα εργασίας τους, εργαζόμενους, εργαζόμενους που θα την εξυπηρετούν κάθε στιγμή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια και ευελιξία. Και αυτοί οι μελλοντικοί εργαζόμενοι πρέπει να ειδικευτούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους (δια βίου εκπαίδευση).

Οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται την εποχή του μνημονίου επιχειρείται να παρουσιαστούν από τους κυρίαρχους ως απαραίτητες, ως «μοναδική λύση», ως επιβεβλημένες από την τρόικα, πράγμα που αποκρύπτει σκόπιμα το σημαντικότατο ρόλο του ελληνικού κράτους στην επιλογή τους και κατασκευάζει ένα κλίμα εθνικής συσπείρωσης απέναντι στους ξένους τοποτηρητές, έτσι ώστε τα ελληνικά αφεντικά να απενοχοποιηθούν από τις ευθύνες τους και να συνεχίσουν απρόσκοπτα να εκμεταλλεύονται τους “από κάτω”. Επιπλέον, οι μεταρρυθμίσεις αυτές έχουν χαρακτήρα εξπρές – και σίγουρα ένα χαρακτήρα μονιμότητας. Αυτό θέτει αναμφίβολα και μια τροχοπέδη σε όσους ανθρώπουςθέλουν να αγωνιστούν – με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, κι όχι με αυτή που της δίνουν οι υπηρέτες και προαγωγοί των κομμάτων και της εξουσίας γενικότερα – ενάντια στην εφαρμογή τους. Διότι όλοι οι υπηρέτες και προαγωγοί των κομμάτων επιδιώκουν να κρατήσουν τους αγώνες μακριά από τη δυνατότητα αυτοοργάνωσής τους και από την πιθανότητα να πάρουν συνολικά έναν αντιθεσμικό – αντικρατικό χαρακτήρα, γενικευόμενοι και συνδεόμενοι παράλληλα με τους υπόλοιπους κοινωνικούς αγώνες. Διότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την ίδια τους την ύπαρξη. Και αυτό διαμορφώνεται ήδη από το πανεπιστήμιο, όπου κάθε παράταξη, είτε ως αναπόσπαστο τμήμα κάποιου κομματικού χώρου, είτε ως πολιτική προέκταση εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, επιτελεί το ρόλο της προσέγγισης των φοιτητών προκειμένου να χειραγωγήσει και να εκμεταλλευτεί τις επιθυμίες, τις διαθέσεις και τους αγώνες τους με απώτερο σκοπό να αυξήσει την εκλογική της βάση – και ει δυνατόν να τη διατηρήσει στο μέλλον για το αντίστοιχο «μητρικό» της κόμμα. Γι’ αυτό και το σκηνικό στήνεται περίτεχνα, με αρκετή μουσική, πάρτυ και αοριστολογίες περί «διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας». Κομματικές οδηγίες, επιστράτευση κομματικών υποστηρικτών, δήθεν καλοπροαίρετες πληροφορίες για πρωτοετείς και πολλά έξοδα για την υποστήριξη της «κομματικής ιδεολογίας». Για κάποιους είναι η είσοδος στην ιεραρχική δομή του (αρχικά φοιτητικού) συστήματος, για άλλους οι αυξημένες εισφορές από το κόμμα και για κάποιους τρίτους η εξασφάλιση της εύνοιας των «μεγαλοκαθηγητών».

Και όλα αυτά διότι μας έχουν πείσει να μην εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας. Να αποδεικνύουμε πως “είμαστε κάποιοι” μέσα από τίτλους και αξιώματα, να επιδιώκουμε κάθε τι που επιθυμούμε μόνο μέσω της αντιπροσώπευσης, να εναποθέτουμε τη ζωή μας και όσα την αφορούν σε κάποιους άλλους, “ειδικούς”, που γνωρίζουν καλύτερα από εμάς το “καλό” μας. Να μας φέρονται λες και είμαστε κακομαθημένα, ανεύθυνα παιδάκια που έχουν ανάγκη από το στιβαρό χέρι του κηδεμόνα. Να αποδεχόμαστε τον εξευτελισμό του να είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε κάθε στιγμή κανόνες, να είμαστε αναγκασμένοι να πουλάμε τη ζωή μας για να αγοράζουμε επιβίωση.

Η αντίδραση σε όλα αυτά είναι αναπόφευκτη και με τρόπους έκφρασης που φοβίζουν τους ίδιους τους κυρίαρχους, με χαρακτηριστικά βίαια και εξεγερτικά, από αυτοοργανωμένες συνελεύσεις ενάντια στις σχέσεις εκμετάλλευσης μέχρι μαζικές κοινωνικές συγκρούσεις. Ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές δεν επιθυμούμε να χρησιμοποιήσουμε κανέναν, ούτε προσπαθούμε να τον καθοδηγήσουμε. Εκείνο που επιδιώκουμε είναι η υποδαύλιση τέτοιων εξεγερτικών διαθέσεων, οι οποίες είναι ένα επικίνδυνο υλικό για οποιοδήποτε κράτος και κάθε μορφή εξουσίας, η αντίσταση στο θεσμό της εκπαίδευσης και οποιονδήποτε εξουσιαστικό θεσμό, μέσα από συλλογικά και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα εντός και εκτός των πανεπιστημίων, μακριά από κάθε είδους διαμεσολάβηση, ρεφορμιστική λογική, κομματική πειθαρχία και χειραγώγηση.