τι;;; κατάληψη;
είστε φοιτητές;
Καταρχάς, δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως φοιτητές και μόνο. Η ιδιότητα του φοιτητή είναι μία ιδιότητα παροδική, όπως και του μαθητή, όπως και όλες όσες θα ακολουθήσουν και θα προωθηθούν από το σύστημα.
Η «φοιτητική ιδιότητα» είναι μία φαντασιακή ιδιότητα που εικάζεται ότι ανταποκρίνεται σε κοινούς στόχους και κοινά συμφέροντα που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αναγνωστούν σε υλική βάση.
Αλήθεια, ποια κοινά συμφέροντα έχουμε με τους καριερίστες φοιτητές όλων των αποχρώσεων; Γιατί να συζητάμε με κάθε «φοιτητάντερ» την προοπτική μίας κατάληψης;
Όμως οι φοιτητές έχουν εξιδανικεύσει το ρόλο τους και γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει γι’ αυτούς «σωτηρία». Καταναλώνουν ότι σκουπίδι τους πετάξουν (κουλτούρα, τέχνη, ιδεολογία, εμπόρευμα) λες κι είναι χρυσός. Γίνονται υπάλληλοι στον τριτογενή τομέα ενώ πιστεύουν ότι γίνονται αφεντικά. Αναμασούν τις μπούρδες των καθηγητών και της επιστήμης τους λες και είναι αποστάγματα σοφίας. Η βλακεία ξεπερνά κάθε όριο.
Αυτή τη συνθήκη οι αριστερές παρατάξεις την ενισχύουν. Αγωνίζονται να επαναφέρουν το χαμένο γόητρο του πανεπιστημίου. Να γίνουνε αφεντικά και όχι υπάλληλοι. «Πτυχία με αξία» κι ας τον κόσμο να καίγεται. Συσπειρώνοντας κάθε μικρό φιλόδοξο καριερίστα, αγωνίζονται να επαναφέρουν το «κράτος πρόνοιας», τον καλό πατέρα που θα τους προστατέψει από το νεοφιλελευθερισμό. Τι σύγχυση! Αδυνατούν να δουν και τα δύο ως εκφάνσεις τους ίδιου πράγματος, της κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Έχουμε να τους πούμε πως οι καταλήψεις είναι ένα μέσο. Ο λόγος είναι αυτό που το κάνει αιχμηρό ή όχι. Επαναστατικό ή αντιδραστικό. Αγώνα για καβάντζα ή για ζωή.
Μα καλά, τότε γιατί σπουδάζετε;
Είμαστε φοιτητές, όπως αύριο θα είμαστε εργαζόμενοι και θα σαμποτάρουμε την εργασία. Αναγνωρίζουμε τις αντιφάσεις μας. Αυτό που δεν αναγνωρίζουμε είναι η κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας.
Επιτέλους, θα μου πείτε ποιοι είστε;
Είμαστε αυτοί που δε θέλουμε να ελέγχουμε την παραγωγή των εργατών, ούτε σαν ψυχολόγοι, ούτε σαν κοινωνιολόγοι, ούτε σαν διαφημιστές, ούτε σαν οτιδήποτε.
Είμαστε αυτοί που κάναμε κοπάνα στο σχολείο, που αντιγράφαμε και αντιγράφουμε στις εξετάσεις, που αρνούμαστε να αξιολογήσουμε και να μας αξιολογήσουν γιατί η αξίας μας είναι ανεκτίμητη, είμαστε αυτοί που θα λουφάρουμε σαν εργαζόμενοι.
Είμαστε αυτοί που βαριόμαστε. Που γύρω μας βλέπουμε όλη αυτή την απουσία. Που μας έκλεψαν τον χρόνο και που προσπαθούμε να τον πάρουμε πίσω. Αυτόν και το χαμένο παιχνίδι, την περιπέτεια.
Αυτό που μας ενώνει είναι η συλλογική μνήμη και το αίσθημα ασφυξίας μπροστά στο υπάρχον. Δε χαριζόμαστε σε κανέναν.
Πρωτοβουλία αναρχικών από πάντειο