Το μέλλον είναι το μοναδικό είδος ιδιοκτησίας, που τα αφεντικό παραχωρούν ελευθερία στους σκλάβους
Albert Camus
Μέσα σε ένα πλήθος κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ζητημάτων, από την κλιμακούμενη επίθεση των αφεντικών στις εργασιακές σχέσεις (ευελιξία απασχόλησης, νέο καθεστώς υπερωριών, ελαστικό ωράριο, διευκόλυνση των απολύσεων κτλ.), το σφετερισμό εκτάσεων γης από την κρατική εκκλησία, μέχρι την καλπάζουσα ακρίβεια και ανεργία, αλλά και την κάλυψη του ελλείμματος της πρόσφατης διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης από τους εργαζόμενους, η ανάγκη διατήρησης αυτού του συστήματος γίνεται επιτακτική πάνω στα ερείπια της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Από τη μία μεριά η προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης του ελληνικού κράτους και από την άλλη η καταλήστευση των κρατικών και κοινοτικών πόρων από τις συμμορίες της διεφθαρμένης διαπλοκής, δείχνουν τα αποτελέσματα τους.
Μπροστά στην αναμενόμενη κρίση και έκρηξη της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης, μπροστά στον εφιάλτη της επαναοικιοποίησης αντικαθεστωτικών προταγμάτων και πρακτικών από τους ανθρώπους, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, κόμματα και συνδικάτα προσπαθούν απεγνωσμένα να υψώνουν κάθε στιγμή τον τοίχο των δημαγωγικών ελπίδων τους που χωρίζουν την εξουσιαστική επιβολή από την κοινωνική απελευθέρωση. Με κάμερες παρακολούθησης – από τους δρόμους μέχρι τα κινητά τηλέφωνα -, την τηλεοπτική αποχαύνωση αλλά και τον καταναλωτισμό, την καλλιέργεια της ξενοφοβίας αλλά και της αστυνομοκρατίας, της μαζικής αποπροσωποποίησης αλλά και της αυξανόμενης μοναξιάς… η αδρανοποίηση κάθε αντανακλαστικής ή οργανωμένης κοινωνικής αντίστασης στις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς είναι προφανής. Και αν αυτή δεν είναι από μόνη της αρκετή, επικρέμαται πάντα σαν δαμόκλειος σπάθη η απειλή της κατασταλτικής βίας, των δικαστηρίων και των αποφάσεων “πολιτικής επιστράτευσης”.
Αν μέσα από αυτές τις συνθήκες φωτίζεται η διάσταση του ελέγχου και της παρεμβατικότητας της εξουσίας σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, γίνεται επίσης ολοφάνερο πως αυτή η ολοένα και πιο ασφυκτική πραγματικότητα δε βελτιώνεται ούτε με την επίκληση των ίδιων μηχανισμών και θεσμών που τη συνθέτουν, ούτε με την προσφυγή σε οροθετημένες περιοχές “ελευθερίας”. Μπορεί μόνο να ανατραπεί με τη συλλογική, αυτοοργανωμένη και άμεση αντιπαράθεση με το Κράτος που είναι ο κυρίαρχος φορέας επιβολής και διαφύλαξης της εκμετάλλευσης.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Aναρχικοί από πάντειο