Το χωριό αυτό ανήκει στον Πύργο κι όποιος ζει ή διανυκτερεύει εδώ, ζει και διανυκτερεύει, τρόπος του λέγειν, μέσα στον Πύργο.Κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα χωρίς την άδεια του Κόμητος. Αλλά εσείς δεν έχετε τέτοια άδεια ή τουλάχιστον δεν την δείξατε. Φραντς Κάφκα / “ο Πύργος”
Ο προκομμένος αστός χαρακτηρίζει τη διάθεση του απέναντι σ’ αυτούς τους «ανήθικους» ως «βαθύτατη αγανάκτηση». Αυτό που λείπει απ’ όλους αυτούς είναι η μόνιμη κατοικία, η σταθερή απασχόληση, η σταθερή και έντιμη ζωή, το σταθερό εισόδημα κ.ο.κ.’ κοντολογίς, επειδή η ύπαρξη τους δεν στηρίζεται σε μια σίγουρη βάση, ανήκουν στα επικίνδυνα «άτομα ή μεμονωμένα πρόσωπα», στο επικίνδυνο προλεταριάτο – είναι «μεμονωμένοι φωνακλάδες», που δεν παρέχουν καμιά «εγγύηση» και «δεν έχουν τίποτα να χάσουν», άρα και «τίποτα να ρισκάρουν». Μαξ Στίρνερ
Τα σχόλια για τις διαστάσεις που λαμβάνει η ανεργία, η εγκληματικότητα και γενικώς η ανασφάλεια, ως επιπτώσεις της παρουσίας των μεταναστών, δίνουν και παίρνουν τον τελευταίο καιρό. Η δαιμονοποίηση όμως των μεταναστών σε περιόδους οικονομικής κρίσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Είναι και αναγκαία και χρήσιμη για τους κυρίαρχους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι στη Γερμανία του ’30, η οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών, η ανεργία των εργατών και η γενικότερη κοινωνική αστάθεια αναζητήθηκαν στους ξένους ενώ οι επιχειρηματίες και οι άλλοι κερδοσκόποι αποκόμιζαν τεράστια κέρδη. Ο κοινωνικός κατακερματισμός, ή αλλιώς η κλασσική στρατηγική του divide ut regnes («διαίρει και βασίλευε»), ήταν πάντοτε αντισταθμιστικό όφελος για τη διατήρηση της κυριαρχίας και την κερδοφορία των αφεντικών. Τα ακροδεξιά προτάγματα που ευδοκιμούν σε τέτοιες περιόδους – ένα ευκαιριακό μπλέντερ μιας δήθεν ιδεολογίας με μπόλικο εθνικισμό, θρησκευτική υστερία και εργατολαϊκό προφίλ – δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αποθέωση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, το οικονομικό διέξοδο των αφεντικών σε περιόδους οίκον μικής κρίσης των στάσιμων κερδών.
Ανίσχυρα και ανήμπορα να επιτελέσουν το έργο της προώθησης της τυραννίας, να διατηρήσουν την τάξη ανάμεσα σε αυτά τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων ανθρώπων, που οι πιθανές εξεγέρσεις τους θα ήταν ικανές να προκαλέσουν νέα «γαλλικά προάστια», τα αφεντικά αναζητούν τον καλύτερο τους σύμμαχο στα εγκάθετα ΜΜΕ με την κατασκευή “αγανακτισμένων πολιτών”, με τις διάφορες ανθρωποβόρες τηλεοπτικές εκπομπές σε ημερήσια βάση, τον υπερτονισμό ειδήσεων όταν αυτές αφορούν μετανάστες, τα “αναλυτικά” ρεπορτάζ σε σχέση με το τί αυξάνεται, πόσο αυξάνεται, γιατί αυξάνεται κτλ. Και από την άποψη αυτή δεν διαφέρουν καθόλου από τις φυλλάδες στο Μόναχο πριν από την άνοδο του Χίτλερ και τις αντίστοιχες στην Ιταλία του ’20 πριν από την επικράτηση του Φάτσιο.
Εξάλλου, η προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού κράτους (Ευρωπαϊκή Ένωση) περνάει μέσα από τα ΜΜΕ: η αύξηση του κοινωνικού ελέγχου μεταφράζεται σε «ασφάλεια του πολίτη», οι νέοι κυριαρχικοί σχεδιασμοί και κατασταλτικοί νόμοι (Συνθήκη του Δουβλίνου II κτλ.) σε «δεν αντέχουμε άλλους μετανάστες» και η δημιουργία νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης (που η εξουσία αρέσκεται να αποκαλεί «Κέντρα Υποδοχής Μεταναστών», όπως τις φυλακές τις ονομάζει «Σωφρονιστικά Καταστήματα» και κάποτε τη Μακρόνησο, για όσους θυμούνται «Οργανισμό Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου») σε «αποσυμφόρηση του κέντρου της Αθήνας». Η ελληνική οικονομία, έχοντας απλώσει πλέον τα καπιταλιστικά πλοκάμια της στα Βαλκάνια, αφού εκμεταλλεύτηκε τους μετανάστες και αυτή με τη σειρά της για να συσσωρεύσει πρωτογενώς κεφάλαιο και να κάνει πραγματικότητα το δικό της ετεροχρονισμένο καπιταλιστικό θαύμα, τώρα δεν τους έχει ανάγκη, τουλάχιστον όχι όπως πρώτα.
Η πραγματικότητα αυτή αποκτά εδώ μια καθημερινή λειτουργία. Η 9η Μάη, όταν χρυσαυγίτες και παρακρατικοί για άλλη μια φορά ενώθηκαν κάτω από τους αρκετά αφελείς τίτλους της “Επιτροπής Κατοίκων Αγ. Παντελεήμονα” ή “Επιτροπής Ελλήνων πολιτών”, ήταν το αποκορύφωμα μιας έντονης τρομοκρατίας και ενός φυλετικού apartheid. Προσαγωγές, συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, εισβολές σε σπίτια, δημόσιοι εξευτελισμοί, ήρθαν να συνθέσουν το σκηνικό της νόμιμης βίας που εκδηλώνεται πλέον από το κράτος. Καθημερινά οι περιοχές γύρω από τον Αγ. Παντελεήμονα αλλά και του κέντρου, γίνονται στόχος μαζικών πογκρόμ και ρατσιστικών εκρήξεων. Το ενδιαφέρον άλλωστε για την εντονότερη θωράκιση του ευρωπαϊκού κράτους εκδηλώθηκε και στο άτυπο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών του Οργανισμού για την “Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη” (ΟΑΣΕ) που διοργανώθηκε στην Κέρκυρα και που το επίμαχο θέμα της δεν ήταν άλλο από το “μεταναστευτικό” και η νέου τύπου, όπως την ονομάζουν, “τρομοκρατία”. Τί μπορεί όμως να είναι για τους κυρίαρχους η ασφάλεια και η συνεργασία στην Ευρώπη αν όχι η απόσβεση του κόστους διασφάλισης των ιδίων;
Είναι φανερό ότι τα αποκαλούμενα δικαιώματα και οι ελευθερίες των ανθρώπων, που το κράτος υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ελευθερία του κράτους επάνω στους ανθρώπους, αποτελούν ένα αφηρημένο σχήμα, ένα μύθο, ένα ψέμα. Το κράτος μοιάζει μ’ ένα πολύ μεγάλο σφαγείο κι ένα τεράστιο νεκροταφείο: από τους πνιγμούς στο Αιγαίο, τις ακρωτηριάσεις στα ναρκοπέδια του Έβρου και τον εγκλεισμό στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (από τη Λαμπεντούσα έως τη Ρόδο), μέχρι την ανασφάλιστη εργασία και την εργοδοτική τρομοκρατία, αυτό που πλήττεται δεν είναι μόνο οι μετανάστες αλλά και η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν λένε τίποτε για τους ενυπάρχοντες τρόπους ύπαρξης των ανθρώπων που δεν διαθέτουν δικαιώματα.
Ας σημειώσουμε δε ότι στη σημερινή περίοδο που η οικονομική κρίση ήρθε να βαθύνει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητδς, όποιος παραμένει ουδέτερος, παραμένει μετέωρος. Όποιος δε, προωθεί το συμβιβασμό των ασυμβίβαστων αντιθέσεων, ακόμη και η Αριστερά που ζητά νομιμοποιήσεις σε ένα σύστημα που την ίδια στιγμή καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία, είναι ήδη με τη μεριά των αφεντικών και αργά ή γρήγορα θα πέσει μέσα στο χάσμα που προσπαθεί να γεφυρώσει.
Εμείς, ως αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, είμαστε σταθερά με το μέρος των εκμεταλλευόμενων και των κολασμένων αυτής της εξουσιαστικής κοινωνίας, αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος για τη χειραφέτηση από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες, αναγνωρίζοντας ότι όποια συναίνεση στην καταστολή τους είναι ο προάγγελος για την αποδοχή των νέων όρων επιβολής και εκμετάλλευσης που οι κυρίαρχοι επιφυλάσσουν για όλους μας και δεν επιδιώκουμε τίποτε άλλο από την αναπόφευκτη συνέπεια των αυξανόμενων αυτών αντιθέσεων, το ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ.