Category: 06-07

«Χαράζεται με πυρωμένο σίδερο στην μνήμη, μόνο ό,τι προκαλεί πόνο… Πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των καλών πραγμάτων»;

Η διατήρηση της τάξης δεν είναι παρά η αντιστροφή της τιμωρίας. Η τάξη επιβάλλει τον τρόπο μέσω της ενδεχόμενης πρόκλησης πόνου και έτσι αναπαράγεται. Η τιμωρία υπενθυμίζει στα άτομα ότι δεν πρέπει να θυμούνται, να παραμένουν στην λήθη και να χαμηλώνουν το βλέμμα στις επιταγές των κυρίαρχων. Η φρόνιμη ζωή, η ασφάλεια, η ησυχία, η καρτερικότητα, δεν είναι παρά το χαμήλωμα του βλέμματος όταν οι κυρίαρχοι προστάζουν αυτομαστίγωση. Αυτός ο φόβος παρ’ ότι εσωτερικεύεται δεν μπορεί να συγκρατηθεί, χρειάζεται έναν «αποδιοπομπαίο τράγο» για να εκδηλώσει όλη αυτή τη βία που έχει δεχτεί το άτομο. Ο φόβος του ξένου, του διαφορετικού, αυτός που οδηγεί στην αποξένωση, την απομόνωση, την περιθωριοποίηση των λίγων από τους πολλούς είναι αυτός που θα νομιμοποιήσει τους φύλακες της Αλήθειας να κάνουν τα πάντα στο όνομα της τάξης. Οι «τράγοι» θα είναι πάντα η επιφάνεια, ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, αυτοί που δεν μπορούν να αντισταθούν στα δόντια των προσκηνυμένων. Η τιμωρία όποια μορφή και να πάρει παραμένει η ίδια. Όταν οι λυσσασμένοι πατριώτες ξεσπούν τη λύσσα τους στους μετανάστες δεν είναι παρά η επικύρωση του συμβολαίου υποτέλειας που έχουν δεχτεί. Όμοια, οι κλειδοκράτορες της πλατείας Εξαρχείων και κάθε δημόσιου (;) χώρου σαν άλλοι φρουροί της Αλήθειας έρχονται να αποκαταστήσουν την τάξη. Συστρατευμένοι με τους μαγαζάτορες, και οποιονδήποτε άλλον, αναλαμβάνουν με δικιά τους πρωτοβουλία να παίζουν το ρόλο του μπάτσου για το καλό της πλατείας, της γειτονιάς και (ας μη ξεχνάμε) των συμφερόντων της περιοχής.

Γι’ αυτό που τόσο καιρό «αγωνίζονται τα pit-bull της δημοκρατίας, οι επαναστάτες χρειάστηκαν μόνο 3 ώρες (άλλωστε το είπε και στις ειδήσεις…). Αλλά μάλλον εμείς κάτι δεν είδαμε, κάτι δεν καταλάβαμε. Ανοίξανε, λέει, οι ουρανοί και έβρεχε πρεζέμπορους και πρεζάκια. Και πήρανε τη σκούπα τους οι επαναστάτες και μικροαστοί χέρι-χέρι και άρχισαν να κάνουν εκκαθάριση της περιοχής. Όποιος/α δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι τα πρεζάκια είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα σύστημα επιβολών και τιμωρίας και ξεκινά μία «αναρχική» επιχείρηση «Αρετή» δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αντανακλά τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης και δράσης που όποιος αποκλίνει από αυτόν τιμωρείται.

Η αντίληψη των πραγμάτων δεν αλλάζει: εμείς θα χτυπήσουμε το σύμπτωμα και άσε την αρρώστια να θερίζει μακριά από εμάς και ας είναι 200  μέτρα παρακάτω. (Αλήθεια, που προτείνουν οι «σύντροφοι» να τους πάμε;). άραγε αυτό είναι το πρόβλημα; Αρκεί το όνομα της ιστορικής πλατείας να μείνει άσπιλο;

Το επαναστατικό καθήκον εξετελέσθη, οι μαγαζάτορες θα συνεχίσουν τις χρυσές δουλειές τους στην καθαρή πλατεία και οι τριγύρω μικροαστοί στα καφενεία θα μπορούν αν διαπιστώνουν με χαρά ότι οι «γνωστοί-άγνωστοι» είναι «καλά παιδιά» και οι τελευταίοι θα προσέχουν για τον ήσυχο ύπνο των πρώτων. Πράγμα που αναμφισβήτητα τα pit bull της δημοκρατίας δεν καταφέρνουν πολύ καλά. Εμπρός λοιπόν για μία καθαρή πλατεία και έναν βούρκο ψευδαισθήσεων ο οποίος μετατρέπεται σε ιδεολογία.

Καθαρές πλατείες υπάρχουν μόνο σε βρώμικα μυαλά

 

Πρωτοβουλία από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ…

Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΑΞΙΚΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΚΟΠΤΕΤΑΙ…

 

Σε μια κοινωνικά έκρυθμη περίοδο όπου κοινωνικές ομάδες βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας την επιβίωσή τους αλλά και με το μέτωπο της εκπαίδευσης να παραμένει ανοιχτό μετά τις καταλήψεις και τις δυναμικές διαδηλώσεις του περασμένου Ιούνη και Οκτώβρη και ενόψει νέων φοιτητικών κινητοποιήσεων – οι οποίες αποτελούν ένα ισχυρό ανάχωμα στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας – το κράτος, τα αφεντικά και οι μηχανισμοί τους οξύνουν τόσο την κατασταλτική όσο και την ιδεολογική επιθετικότητά τους. Στόχος τους η τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται αλλά και η περιθωριοποίηση και η απομόνωση των ριζοσπαστικότερων κομματιών που συνειδητά εναντιώνονται στην ευρύτερη διαδικασία κοινωνικού «εκσυγχρονισμού».

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έντασης της καταστολής εντάσσονται και οι επιθέσεις κομματικών νεολαιών, ενάντια σε πολιτικούς χώρους ριζοσπαστικού λόγου και δράσης, και οι οποίες εναρμονίζονται με τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς της Δημοκρατίας.

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης στην ΑΣΟΕΕ που θα αποφάσιζε σχετικά με τη συνέχιση ή όχι των κινητοποιήσεων ενάντια στην επικείμενη αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος δημιουργήθηκε ένταση μεταξύ μελών της ΔΑΠ (εξωπανεπιστημιακών και μη) και ανένταχτων, αριστερών και αντιεξουσιαστών φοιτητών λόγο της προκλητικής παρουσίας των πρώτων. Μετά το τέλος της συνέλευσης κάνει την εμφάνισή της εξοπλισμένη ομάδα τραμπούκων και ενώ αρχικά απωθείται έξω από την ΑΣΟΕΕ από φοιτητές, επανεμφανίζεται λίγο αργότερα ξυλοκοπώντας και τραυματίζοντας σοβαρά ένα σύντροφο. Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν αποτελεί ένα απομονωμένο περιστατικό αλλά μέρος ανάλογων πρακτικών (απειλές, τρομοκρατία και επιθέσεις) από τραμπούκους της ΔΑΠ, της ΟΝΝΕΔ και παρατρεχάμενων φασιστοειδών τόσο κατά διάρκεια των κινητοποιήσεων του καλοκαιριού όπως η επίθεση στα κατειλημμένα ΤΕΦΑΑ, όσο και στις φετινές κινητοποιήσεις όπως οι επιθέσεις εναντίον φοιτητών στη Νομική. Η φοιτητική παράταξη των τωρινών διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας λειτουργεί παράλληλα και συμπληρωματικά με τις μονάδες καταστολής στους δρόμους με στόχο την τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και την καταστολή των καταλήψεων.

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Στα ΤΕΙ Αθήνας κατά τη διάρκεια της συνέλευσης της ΣΓΤΚΣ, τραμπούκοι της ΠΚΣ και των ΚΝΑΤ αφού αρχικά απείλησαν και εμπόδισαν σπουδαστές να μιλήσουν, στη συνέχεια επιτέθηκαν και χτύπησαν άγρια έναν από αυτούς. Μετά την ουσιαστική απουσία της ΠΚΣ και την προσπάθειά της να σαμποτάρει τις κινητοποιήσεις ενάντια στην αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος τον Μάιο και τον Ιούνιο, επανήλθε τον Σεπτέμβριο με σκοπό να καπελώσει, να χειραγωγήσει και να απονευρώσει τις κινητοποιήσεις παίζοντας το γνωστό της ρόλο, αυτόν του πυροσβέστη των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Όπου αυτό δεν μπορεί να το πετύχει με νομότυπες διαδικασίες, επιστρατεύει τα ΚΝΑΤ για να αντιπαρατεθεί βίαια με όσους – ανένταχτους, αριστερούς, αναρχικούς- δημιουργούν το έδαφος για την ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα.

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Μέσα σε ένα κλίμα σεναριολογίας και επεισοδιολαγνείας που καλλιεργούν τα ΜΜΕ ενόψει του τριημέρου του Πολυτεχνείου, το κράτος προσπαθεί να αποκοινωνικοποιήσει και να εγκληματοποιήσει τον αναρχικό αγώνα, επιχειρώντας παράλληλα να αποσπάσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση – συνδιαλεγόμενο με κόμματα, κομματικές νεολαίες και πρυτανικές αρχές – ώστε να απομονωθεί κοινωνικά, να στοχοποιηθεί και να χτυπηθεί κατασταλτικά ο αναρχικός χώρος. Έτσι από το μεσημέρι της 17^ης Νοέμβρη η Αθήνα αστυνομοκρατείται, πραγματοποιούνται δεκάδες προσαγωγές στη ΓΑΔΑ και το Πολυτεχνείο περικυκλώνεται από κλούβες των ΜΑΤ. Στην πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία το αναρχικό μπλοκ διαλύεται από δακρυγόνα των ΜΑΤ στο ύψος της Βουλής ενώ λίγο αργότερα στο ύψος του Χίλτον άλλο μπλοκ αντιεξουσιαστών δέχεται απρόκλητα, άγρια επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής με δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Το έργο της αστυνομίας έρχεται να συμπληρώσει η επίθεση τραμπούκων κρανοφόρων από το μπλοκ της ΠΑΣΠ εναντίον νεολαίων και αντιεξουσιαστών αλλά και οποιουδήποτε διαδηλωτή βρέθηκε μπροστά τους τραυματίζοντας σοβαρά πολλούς από αυτούς.

 

…ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΓΚΛΟΠ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

…ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΚΡΟΥΣΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ, ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΤΗΣ

 

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ

Αντιεξουσιαστές/τριες από το Πάντειο

τι;;; κατάληψη;
είστε φοιτητές;

 

Καταρχάς, δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως φοιτητές και μόνο. Η ιδιότητα του φοιτητή είναι μία ιδιότητα παροδική, όπως και του μαθητή, όπως και όλες όσες θα ακολουθήσουν και θα προωθηθούν από το σύστημα.

Η «φοιτητική ιδιότητα» είναι μία φαντασιακή ιδιότητα που εικάζεται ότι ανταποκρίνεται σε κοινούς στόχους και κοινά συμφέροντα που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αναγνωστούν σε υλική βάση.

Αλήθεια, ποια κοινά συμφέροντα έχουμε με τους καριερίστες φοιτητές όλων των αποχρώσεων; Γιατί να συζητάμε με κάθε «φοιτητάντερ» την προοπτική μίας κατάληψης;

Όμως οι φοιτητές έχουν εξιδανικεύσει το ρόλο τους και γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει γι’ αυτούς «σωτηρία». Καταναλώνουν ότι σκουπίδι τους πετάξουν (κουλτούρα, τέχνη, ιδεολογία, εμπόρευμα) λες κι είναι χρυσός. Γίνονται υπάλληλοι στον τριτογενή τομέα ενώ πιστεύουν ότι γίνονται αφεντικά. Αναμασούν τις μπούρδες των καθηγητών και της επιστήμης τους λες και είναι αποστάγματα σοφίας. Η βλακεία ξεπερνά κάθε όριο.

Αυτή τη συνθήκη οι αριστερές παρατάξεις την ενισχύουν. Αγωνίζονται να επαναφέρουν το χαμένο γόητρο του πανεπιστημίου. Να γίνουνε αφεντικά και όχι υπάλληλοι. «Πτυχία με αξία» κι ας τον κόσμο να καίγεται. Συσπειρώνοντας κάθε μικρό φιλόδοξο καριερίστα, αγωνίζονται να επαναφέρουν το «κράτος πρόνοιας», τον καλό πατέρα που θα τους προστατέψει από το νεοφιλελευθερισμό. Τι σύγχυση! Αδυνατούν να δουν και τα δύο ως εκφάνσεις τους ίδιου πράγματος, της κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Έχουμε να τους πούμε πως οι καταλήψεις είναι ένα μέσο. Ο λόγος είναι αυτό που το κάνει αιχμηρό ή όχι. Επαναστατικό ή αντιδραστικό. Αγώνα για καβάντζα ή για ζωή.

 

Μα καλά, τότε γιατί σπουδάζετε;

Είμαστε φοιτητές, όπως αύριο θα είμαστε εργαζόμενοι και θα σαμποτάρουμε την εργασία. Αναγνωρίζουμε τις αντιφάσεις μας. Αυτό που δεν αναγνωρίζουμε είναι η κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας.

 

Επιτέλους, θα μου πείτε ποιοι είστε;

Είμαστε αυτοί που δε θέλουμε να ελέγχουμε την παραγωγή των εργατών, ούτε σαν ψυχολόγοι, ούτε σαν κοινωνιολόγοι, ούτε σαν διαφημιστές, ούτε σαν οτιδήποτε.

Είμαστε αυτοί που κάναμε κοπάνα στο σχολείο, που αντιγράφαμε και αντιγράφουμε στις εξετάσεις, που αρνούμαστε να αξιολογήσουμε και να μας αξιολογήσουν γιατί η αξίας μας είναι ανεκτίμητη, είμαστε αυτοί που θα λουφάρουμε σαν εργαζόμενοι.

Είμαστε αυτοί που βαριόμαστε. Που γύρω μας βλέπουμε όλη αυτή την απουσία. Που μας έκλεψαν τον χρόνο και που προσπαθούμε να τον πάρουμε πίσω. Αυτόν και το χαμένο παιχνίδι, την περιπέτεια.

 

Αυτό που μας ενώνει είναι η συλλογική μνήμη και το αίσθημα ασφυξίας μπροστά στο υπάρχον. Δε χαριζόμαστε σε κανέναν.

 

Πρωτοβουλία αναρχικών από πάντειο