Όταν η εξεταστική γίνεται εκφοβισμός και φετίχ μαζί…
Οι μήνες που πέρασαν χαρακτηρίστηκαν από έντονες κινητοποιήσεις των φοιτητών αρχικά και των δασκάλων μετέπειτα με αιχμή την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως αυτή πραγματώνεται με την αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές παρενέβησαν επιχειρώντας να θέσουν τη βάση για μία συνολική κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα, από το περιεχόμενο της γνώσης που μεταφέρεται στις διάφορες βαθμίδες του μέχρι την ίδια τη μάθηση σα διαδικασία και την αλληλεπίδρασή της στο επίπεδο του κοινωνικού με τον εκπαιδευόμενο.
Η διαμαρτυρία των φοιτητών εκφράστηκε με ποικίλους τρόπους, από τους αποκλεισμούς δρόμων μέχρι τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις, τις καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών και εν τέλει τις καταλήψεις των ίδιων των σχολών.
Τον Ιούνιο του 2006 εκατοντάδες σχολές σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο βρέθηκαν υπό κατάληψη, σαμποτάροντας την παραγωγική και μαθησιακή λειτουργία των πανεπιστημιακών χώρων. Η κίνηση της κατάληψης, παρά την κριτική που μπορεί να
-και έχει- δεχτεί, με βάση την εμπειρία των μηνών που μας πέρασαν, αποτελεί ένα βήμα παραπάνω, ενός κοινωνικού κομματιού μάλιστα το οποίο όλα τα προηγούμενα χρόνια ακροβατούσε μεταξύ του life style και των ριζοσπαστικών λόγων.
Το κράτος αναβάλλει την κατάθεση του νομοσχεδίου, μπροστά στην αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης, και το μεταθέτει για τα μέσα του Φλεβάρη. Την ίδια στιγμή μία υπόγεια διαδικασία μπλοκαρίσματος των κινητοποιήσεων βρίσκεται σε εξέλιξη, με την παράταξη της ΔΑΠ να κατεβάζει σε γενικές συνελεύσεις πλαίσια αντι-κατάληψης και τραμπούκους ΟΝΝΕΔίτες (όπως έγινε στη Νομική, στη Γεωπονική και στην ΑΣΟΕΕ), με την ΠΑΣΠ να τίθεται «σιωπηρά» με το μπλοκ της αντι-κατάληψης και την ΠΚΣ υποχθόνια να κάνει «αγωνιστικές διακηρύξεις» οι οποίες αντί να ακολουθούν μία μορφή κλιμάκωσης επιστρέφουν στον παλιό γνώριμο καιρό, στα ψηφίσματα και τις παραστάσεις διαμαρτυρίας. Μάλιστα, «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος»! Στα ΤΕΙ της Αθήνας ξυλοκόπησαν φοιτητή (της «ενωτικής πρωτοβουλίας») επειδή υπερασπίστηκε μία πρακτική που κατοχυρώθηκε στις γενικές συνελεύσεις της σχολής το προηγούμενο διάστημα, να κατατίθενται «προτάσεις» αντί των κομματικών πλαισίων.
Ως συνέχεια της προαναφερθείσας κατάστασης έρχεται η απόφαση της γενικής συνέλευσης του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (με συμμετοχή των καθηγητών του τμήματος και εκπροσώπων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ) ότι εάν γίνει νέα κατάληψη θα χαθεί το εξάμηνο. Μία απόφαση η ουσία της οποίας εντοπίζεται σε δύο σημεία: αφενός στην εκβιαστική και εκφοβιστική της χροιά απέναντι σε όλους αυτούς οι οποίοι τους προηγούμενους μήνες τάχθηκαν υπέρ των καταλήψεων, και αφετέρου στην ύπαρξη μίας διαδικασίας σαν αυτή της εξεταστικής από την οποία οι παρατάξεις και το «φοιτητικό κίνημα» εν γένει δεν απαγκιστρώθηκαν στη διάρκεια των κινητοποιήσεων αλλά το τοποθέτησαν στο επίκεντρό τους. Και αυτό ενώ το έδαφος ήταν πρόσφορο να τεθεί ακόμη και το ζήτημα της κατάργησης των εξετάσεων (ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι καλό να εμπνέει και τις πράξεις, όχι μόνο τα λόγια…).
Εμείς δε θα υπερασπιστούμε το «δικαίωμα» των φοιτητών να δίνουν εξετάσεις. Θα υπενθυμίσουμε μόνο το πόσο βάρβαρη είναι αυτή η διαδικασία στην οποία υποβάλλουμε τον εαυτό μας, το άγχος, την πίεση, το αδιέξοδο, την απογοήτευση. Το πόσο βάρβαρο είναι να μας κρίνει κάποιος και να καθορίζει το υπόλοιπο της ζωής μας.
Εμείς δεν θα ζητήσουμε να πάρουν καμία απόφαση πίσω. Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να τους δώσουμε το «πάτημα» να κάνουν πράξη αυτά που αποφάσισαν. Με νέες κινητοποιήσεις, με δυναμικές καταλήψεις, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, τη συνδιαμόρφωση και την αλληλεγγύη. Ο Φλεβάρης δεν είναι μακριά… Και να δούμε τότε, αν μέσα στην κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται στο δρόμο και τις καταλήψεις θα καταφέρουν να εκφοβίσουν, να απειλήσουν, να εκτονώσουν.
Απέναντι στη μηχανική αποστήθιση κάποιων σελίδων βιβλίων και την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, προτάσσουμε την αυτομόρφωση, την γνώση που θα προκύπτει μέσα από την εμπειρία και την άμεση αλληλεπίδραση των υποκειμένων, που θα προωθεί την περιέργεια, την αναζήτηση, την κρίση, την άρνηση.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ
ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ