Category: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤ/ΚΟ ΣΤΕΚΙ ΠΑΝΤΕΙΟΥ

Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: την Τετάρτη στις 23 του Φλεβάρη κομματικές παρατάξεις έχουν καλέσει ακόμη μία από τις γνωστές φαρσοκωμωδίες που λέγεται Γενική Συνέλευση. Μετά το τέλος της, αριστεροί ανακαλύπτουν στον πεζόδρομο του Παντείου ασφαλίτη να τους κινηματογραφεί με κρυφή κάμερα και τον μεταφέρουν στο γραφείο του πρύτανη για τα… περαιτέρω.
Ποια είναι αυτά τα… περαιτέρω; Κάποιοι έχουν αμφιβολίες για το αν είναι ασφαλίτης, κάποιοι λένε να παραδώσουν τον μπάτσο στους… μπάτσους για να εξακριβώσουν αυτοί την ταυτότητά του (!), η κασέτα που υπάρχει το κινηματογραφημένο υλικό «χάνεται» ως εκ θαύματος, ενώ ο πρύτανης κινητοποιεί τον γραφειοκρατικό μηχανισμό και καλεί πρυτανικό συμβούλιο (ύστερα και από απαίτηση (!) των κομματικών παρατάξεων) για να αποφασίσει αυτά τα… περαιτέρω για τα οποία κάναμε λόγο και παραπάνω!
Και η απόφαση ποια είναι; Ύστερα από τρεις ώρες παραμονής του μπάτσου σε αίθουσα, φρουρούμενος από φοιτητές, με τα τσιγαράκια του και τις εξυπνάδες του να διαδέχονται το ένα το άλλο, και αφού οι κομματικοί μηχανισμοί έκαναν τη μόστρα τους καλώντας ο καθένας το δικό του κανάλι και εφημερίδα για να δώσει τις… πρέπουσες διαστάσεις στο θέμα (η ΠΚΣ καλεί τον «902» και τα ΕΑΑΚ αναζητούν διαμεσολαβητές σε εφημερίδες για να στείλουν δημοσιογράφο, καθώς στην αρχή τους «γράφουν» -εμ, πώς να μη μείνουν έξω από το παιχνίδι) αποφασίζεται να φυγαδευτεί με περιπολικό και να μεταφερθεί σε αστυνομικό τμήμα όπου και θα κατατεθεί μήνυση (!) εναντίον του για «παραβίαση του ασύλου»! Έλα, όμως, που οι μπάτσοι και ο «συλληφθέντας» ασφαλίτης φεύγουν και κανένας από τους αριστερούς που κόπτονται για το άσυλο δεν πάει μαζί του για να καταθέσει μήνυση, καθώς κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει ονομαστικά!
Και το αποτέλεσμα είναι ο ασφαλίτης να τη γλιτώσει (έφαγε, βέβαια, και τις κλωτσιές του)…

Κάποιες σημειώσεις γύρω από το περιστατικό…
Αλήθεια, τώρα οι αριστεροί θυμήθηκαν ότι στο Πάντειο, και γενικά σε κάθε πανεπιστημιακό χώρο, κυκλοφορούν σε καθημερινή βάση ασφαλίτες; Όταν διοργανώνονται κάθε λίγο και λιγάκι εκδηλώσεις με δημοσιογράφους, πολιτικούς και πρέσβεις (όπως η τελευταία για την «ειρήνη στη Μέση Ανατολή»), και οι μπάτσοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι μέσα στη σχολή, εκείνοι που βρίσκονται;

Και για πιο «άσυλο» μιλάνε; Αυτό που δεν έχουν ούτε οι ίδιοι τα κότσια να υπερασπιστούν; Το άσυλο δεν κατοχυρώνεται με νόμους και διατάγματα. Ένας νόμος του κράτους λειτουργεί πάντα υποστηρικτικά προς τη δομή του και τα συμφέροντά του. Τη διαιώνιση της εξουσίας, της κυριαρχίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο, το διαχωρισμό των ανθρώπων σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Και είναι, τουλάχιστον, τραγικό (αν όχι ενδεικτικό προθέσεων), να βλέπεις απόψεις που χαρακτηρίζονται ως «ριζοσπαστικές» να συνοδεύονται από (απ)αιτήσεις για θεσμική και συνταγματική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου. Άσυλο δεν είναι τα ντουβάρια… Είναι οτιδήποτε μπορείς εσύ να δημιουργήσεις και διατηρήσεις, με το λόγο και τη δράση σου, αλώβητο απέναντι στην επιθετικότητα της κρατικής εξουσίας.

Και η υπεράσπιση μίας θεσμοθετημένης «ελευθερίας» δεν μας αφορά. Ο αγώνας για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά και δούλους δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους που περικλείονται από τον μανδύα κάποιας «ελευθερίας».

 

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΣΥΛΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΓΗ!

( ανυποψίαστος απ’ το Big Brother 1)

 

Εδώ και καιρό ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται και θωρακίζεται στο εσωτερικό του. Το μυθιστόρημα του Όργουελ «1984» δεν απέχει, πλέον, και πολύ από την πραγματικότητα. Σε κάθε σου βλέμμα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, θα δεις και ένα «μάτι», όχι να σου… χαμογελάει, αλλά να σε παρακολουθεί, να σε καταγράφει, να σε απειλεί… Αφορμή για να γίνουν τα πρώτα βήματα προς αυτή την εποπτική κοινωνία ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες. Χιλιάδες κάμερες τοποθετήθηκαν στους δρόμους του λεκανοπεδίου της Αττικής και στα στάδια. Επιπλέον, είχαμε και τον ηλεκτρονικό χαφιέ (ονομαζόταν Ζέπελιν) να πετάει πάνω από τα κεφάλια μας και να παρακολουθεί «ύποπτες» κινήσεις. Μετά το τέλος των αγώνων, οι κάμερες που βρίσκονταν στα στάδια τοποθετήθηκαν στους δρόμους, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος διαβεβαίωνε ότι δεν θα τεθούν σε λειτουργία, εφόσον δεν υπήρχε έγκριση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Και όμως… Νοέμβριος μήνας, 60 σχεδόν μέρες μετά το καλοκαιρινό πανηγύρι των αφεντικών, και οι κάμερες είναι εκεί. Σου θυμίζουν ότι δεν είσαι μόνος, κάποιος σε παρακολουθεί, φαντάζουν απειλητικές, πιο πολλές… Καταγράφουν πορείες, διαδηλώσεις, ανθρώπινες δραστηριότητες, κι ας λένε οι «προειδοποιητικές» πινακίδες «κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας»…
Η ίδια η πόλη μετατρέπεται σε μία φυλακή που τα «τείχη» της κρύβονται πάνω σε κολόνες. Σημασία δεν έχει το κατά πόσο λειτουργεί μία κάμερα, αλλά η εσωτερίκευση της αίσθησης ότι ένα «μάτι», απρόσιτο στον απλό άνθρωπο, τον παρακολουθεί συνεχώς.
Το σύστημα Πανοπτικόν* στη μοντέρνα εκδοχή του. Ένα σύστημα που θέλει να διασφαλίσει τη ροή των εμπορευμάτων, όπου εμπόρευμα δεν είναι μόνο το «πράγμα» αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος…
Οι κεντρικοί δρόμοι δεν είναι το μόνο πεδίο «δράσης» των καμερών. Στο μετρό, τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, στα λεωφορεία, στα πανεπιστήμια μπορείς εύκολα να ανακαλύψεις ηλεκτρονικούς… χαφιέδες. Συγκεκριμένα, στο Πάντειο βρίσκονται περιμετρικά τρεις κάμερες, μία στον πεζόδρομο και δύο στην Συγγρού, απ’ όπου έχουν οπτική επαφή με το πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε αυταπάτες. Το κράτος επιθυμεί να έχει υπό έλεγχο κάθε κοινωνικό χώρο.
Ο φόβος πάντα υπήρξε το καλύτερο μέσο υποταγής. Δε χρειαζόταν πάντα βία για να επικυρωθούν οι εκάστοτε επιταγές των κυριάρχων. Όποιος σπέρνει φόβους, όμως, θερίζει ανέμους. Και στο χέρι μας είναι να γίνουμε ο άνεμος που θα σαρώσει και αυτούς τους κρατικούς μηχανισμούς τιθάσευσης και ελέγχου της κοινωνίας, των ανθρώπων…

* ένα σύστημα φυλακών του 18ου αιώνα, όπου υπήρχε στο κέντρο ένα υπερυψωμένο φυλάκιο και περιμετρικά τα κελιά, προς τα οποία ο φύλακας είχε τη δυνατότητα οπτικής επαφής, ενώ ο φυλακισμένος δεν είχε την δυνατότητα να γνωρίζει αν τον παρακολουθεί ο φύλακας.

 

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΜΑ
ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ!

 

Αναρχικοί/ες από Πάντειο

Την αντίστασή τους στο ειδικό καθεστώς εγκλεισμού, που τους έχει επιβληθεί, αποφάσισαν να δείξουν οι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην Ε.Ο. 17 Νοέμβρη. Στις 9 Αυγούστου ξεκινάει απεργία πείνας ο Βασίλης Τζωρτζάτος και θα σταματήσει στις 20 Σεπτεμβρίου, ύστερα από 43 ημέρες. Από τις 18 Σεπτέμβρη αρχίζουν κλιμακούμενη απεργία πείνας και άλλοι από τους φυλακισμένους αγωνιστές, με πρώτο τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Στις 25 Σεπτεμβρίου μπαίνει και ο Χριστόδουλος Ξηρός, στις 2 Οκτωβρίου ο Ηρακλής Κωστάρης, και από τις 8 Οκτωβρίου ο Σάββας και ο Βασίλης Ξηρός. Εν τω μεταξύ, στις 11 Οκτωβρίου αρχίζει απεργία πείνας, σε ένδειξη αλληλεγγύης, και ο Χρήστος Τσιγαρίδας.
Οι απεργοί πείνας αγωνίζονται ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησής τους. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται έγκλειστοι σε υπόγεια κλουβιά διαστάσεων 4 επί 8 μέτρα, ο προάυλιος χώρος (10 τετραγωνικών μέτρων) μοιάζει με ένα βαθύ πηγάδι, περικυκλωμένο από τοίχο και συρματοπλέγματα, χωρίς να μπορούν να δουν το φως της ημέρας, παρακολουθούνται 24 ώρες το 24ωρο, ενώ είναι απομονωμένοι και από τους υπόλοιπους κρατουμένους.
Συνθήκες κράτησης που δείχνουν ότι η δημοκρατία εκδικείται όσους τολμούν και αντιστέκονται.
Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που αμφισβήτησαν επί 30 περίπου χρόνια το κράτος, και ικανοποίησαν ως ένα βαθμό το αίσθημα αυτοδικίας του λαού, χτυπώντας τους μηχανισμούς του και φορείς της εξουσίας (χουντικούς, εφοπλιστές, βουλευτές, επιχειρηματίες), η δημοκρατία αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο, εξοντώνοντας (σωματικά και ηθικά) αγωνιστές και συγκαλύπτοντας τα εγκλήματά της. Εγκλήματα που μεταφράζονται σε εκατοντάδες νεκρούς και σακατεμένους σε «εργατικά ατυχήματα», στις δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων στα χερσαία και υδάτινα σύνορα του ελληνικού κράτους, απλά επειδή βαπτίζονται «λαθραίοι», στους δεκάδες νεκρούς από «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» όπλων μπάτσων, στην καταπίεση και τον εξευτελισμό της καθημερινής μας ζωής. Για όλα αυτά το κράτος είναι ο μόνος ένοχος, ο μόνος τρομοκράτης, γιατί η ίδια η υπόστασή του στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Πέρα από τις λογικές που προβάλλουν μόνο το κλείσιμο των «λευκών κελιών», εμείς παλεύουμε για την κατάργηση όλων των κελιών, «λευκών» ή «κανονικών». Το βασανιστήριο του εγκλεισμού, η φυλακή αποτελεί επίθεση στην ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Παλεύουμε για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και κράτη, αφεντικά, δούλους και πατρίδες. Ως αναρχικοί στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, σε κάθε έναν που προσφέρει με τις δικές του δυνάμεις στον αγώνα ενάντια στο κράτος και την εξουσία.
Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους αγωνιστές για την υπόθεση της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, σε όλους τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους ανθρώπους…

“Στις 7 Οκτωβρίου, ο απεργός πείνας από τις 18 Σεπτεμβρίου, Δημήτρης Κουφοντίνας
μεταφέρεται, σε άσχημη κατάσταση, και έχοντας χάσει δύο φορές τις αισθήσεις του, αρχικά στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού (όπου του παρέχεται συσσίτιο, το οποίο και αρνείται) και στη συνέχεια στο Γενικό Κρατικό, όπου και νοσηλεύεται φρουρούμενος.”

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ

«ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΜΗΡΟΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

 

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Τρίτη 19 Οκτώβρη, 6μμ, Προπύλαια

 

Αναρχικοί-ες από Πάντειο

Οι σχέσεις καθηγητή-φοιτητή δε θα μπορούσαν παρά να είναι σχέσεις εξουσίας. Σχέσεις οι οποίες αναπαράγουν τους ρόλους, τις νόρμες και τους κώδικες συμπεριφοράς του συστήματος, προς όφελός του.

Ο δήθεν πιο ανεκτικός χαρακτήρας του καθηγητή στο πανεπιστήμιο είναι η πιο κακόγουστη μπλόφα. Η απόλαυση του να παρακολουθείς το μάθημα όποτε θέλεις, ή να πίνεις καφέ και να καπνίζεις στην αίθουσα, είναι η στάχτη που σου ρίχνουν στα μάτια για να σου κρύψουν τον πραγματικό ρόλο του καθηγητή και της εκ-παίδευσης γενικότερα. Όλες αυτές οι «μικροανοχές» θα γίνουν μη ανεκτές αν κριθεί πως το σύστημα χρειάζεται πειθαρχημένα στελέχη.
Αυτοί που κρίνουν ποιοι φοιτητές είναι κατάλληλοι να στελεχώσουν το σύστημα είναι αυτά τα ανθρωπάκια-τσιράκια των αφεντικών, οι καθηγητές. Αυτοί οι υπαλληλίσκοι παραμυθιάζουν (σε συνδυασμό με την οικογένεια και το σχολείο) τους φοιτητές με ένα λαμπρό μέλλον σε ηγετικά για το σύστημα πόστα, κρύβοντάς τους όμως πως (εκτός από κάποιες «λαμπρές» εξαιρέσεις) θα γίνουν κι αυτοί υπάλληλοι ή άνεργοι.
Ακριβώς αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο οι φοιτητές συχνά όχι μόνο αγνοούν τον εξουσιαστικό ρόλο των καθηγητών αλλά περιβάλλουν με δέος αυτά τα ανθρωπάκια που κατέκτησαν μία έδρα μέσα από ανίαρες κλίκες, σιχαμερές συνωμοσίες, γλειψίματα και συναδελφικά ρουφιανομαχαιρώματα.
Προσδωκόντας, λοιπόν, με παιδιάστικο πείσμα, την υλοποίηση των ονειρόξεών τους για ένα λαμπρό μέλλον, οι φοιτητές προτιμούν να περιβάλλουν με κύρος τους καθηγητές καθώς και ό,τι έχει σχέση με τις σπουδές, παρά να δεχτούν την πραγματικότητα. Έτσι δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διδασκαλία του καθηγητή, η οποία αποτελεί κακέκτυπο περίληψης παρωχημένων απόψεων.
Απομονωμένος στη θεωρία, ο καθηγητής σε καμία περίπτωση δε γνωρίζει περισσότερα απ’ αυτόν που ασχολείται έμπρακτα, που θέλει πραγματικά από μόνος του να γνωρίσει το αντικείμενο που «διδάσκει» ο καθηγητής.
Ο σκοπός του καθηγητή είναι η απώλεια κάθε κριτικού πνεύματος και η παροχή των πλέον χρήσιμων, για το σύστημα, εφοδίων, ώστε να δημιουργήσει τα πιο κατάλληλα στελέχη για τα αφεντικά του. Οι καθηγητές κατέχουν το Λόγο και τον χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Είναι οι «ειδικοί», που σα σύχρονοι προφήτες έχουν το επίσημο χρίσμα του ορθού λόγου και της αλήθειας.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που στην αίθουσα έρχονται φαινομενικά σε «ρήξη» με το κυρίαρχο σύστημα αξιών. Με τον τρόπο αυτό αποκτούν τη φήμη του «προοδευτικού» και κερδίζουν τη χρήσιμη για την καριέρα τους υποστήριξη των φοιτητών, ενώ περιορίζοντας αυτή τη «ρήξη» στο ρόλο του «προοδευτικού καθηγητή» την αυτοκαταργούν. Αυτή η φαινομενική ρήξη πολύ συχνά παρουσιάζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να αποκόβει, να αποδυναμώνει και να δυσφημίζει την ολική ρήξη με το υπάρχον, μέσα από μηχανισμούς όπως αυτός της επαναφομοίωσης και της επιστημολογιοποίησης.
Ο εξουσιαστικός ρόλος του καθηγητή, ενώ είναι πασιφανής ακόμα και σε ένα παιδί του δημοτικού, αγνοείται πλήρως από τους φοιτητές. Είναι διάχυτος στον τρόπο διδασκαλίας. Ο καθηγητής εκεί ψηλά, στο «βασιλικό του θρόνο», περιβαλλόμενος από νέφη κύρους και γοητείας (σαν άλλος… Δίας) βλέπει τα πάντα. Η διάταξη των εδράνων στην αίθουσα είναι τέτοια ώστε να εμποδίζει την ισοδύναμη παρουσία καθηγητή-φοιτητών. Οι φοιτητές κάθονται όλοι μαζί, σαν απρόσωπη, άμορφη μάζα, χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλο, χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους (θυμίζει κάτι από Πανοπτικόν;) Απέναντι ο καθηγητής, ο «κάτοχος της γνώσης» είναι ο μόνος με τον οποίο μπορούν να συνδιαλλαγούν.
Ο χρόνος που παραχωρεί ο καθηγητής στον φοιτητή για να «αντιπαρατεθεί» είναι περιορισμένος και δεν του επιτρέπει να αναπτύξει το σκεπτικό του. Και συνεπώς, όντας εύκολη λεία ο φοιτητής, η «αντιπαράθεσή» τους θα ενισχύσει το κύρος του καθηγητή, ο οποίος εξάλλου έχει τον τελευταίο λόγο και την επιλογή της τροπής που θα πάρει το μάθημα.
Να λοιπόν ποιοί είναι οι καθηγητές. Είναι οι εχθροί της αμφισβήτησης, είναι αυτοί που μας κρίνουν, είναι αυτοί που καταπιέζουν την εκφραστικότητα και τον αυθορμητισμό μας, είναι αυτοί που κρύβουν πίσω από τους καθαρούς τοίχους τις ενοχές τους, είναι αυτοί που μας απειλούν με πτυχία και βαθμούς, είναι αυτοί που σαν «ειδικοί» λένε στην τηλεόραση τις «απόλυτες αλήθειες» τους.
Όσο κι αν μας παραμυθιάζουν, δε μασάμε…

 

ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΛΟΓΟ, ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΤΥΝΟΥΜΕ