«Ξεσηκώνεστε πάλι. Δεν κατόρθωσαν λοιπόν να σας θάψουν. Αυτό το καταστρεπτικό πνεύμα του Κράτους που σας ερεθίζει δεν είναι συνεπώς το εφήμερο προϊόν μιας νεανικής έξαρσης, αλλά η έκφραση μιας ζωτικής ανάγκης και ενός αληθινού πάθους. Ξεπηδά από τα ίδια τα βάθη της λαϊκής ζωής»
(Bakunin, δυο λόγια στους νεαρούς Ρώσους αδελφούς μου)
Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε, προκειμένου να καμφθεί κάθε εξεγερτική διάθεση των αγωνιζόμενων ανθρώπων, το κράτος προέβη σε ένα πρωτοφανές όργιο τρομοκρατίας και καταστολής.
Το τελευταίο διάστημα είχε γίνει φανερό πως ο εγκλωβισμός των ανθρώπων και η περιχαράκωση των διαθέσεών τους στα πλαίσια της προάσπισης της δημοκρατίας και των ιδεολογημάτων περί «αντιεξουσιαστών στην εξουσία» δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Μπροστά στην δυσοίωνη για τους εξουσιαστές πραγματικότητα που άρχισε να διαγράφεται και με δεδομένο ότι μια γενικευμένη δυσαρέσκεια με προοπτικές αντίστασης και σύγκρουσης μπορούσε να αναδυθεί ξανά, το κράτος δεν περιορίστηκε μόνο στις μαζικές προσαγωγές “υπόπτων” αλλά πραγματοποίησε και εφόδους σε αυτοοργανωμένους χώρους.
Το απόγευμα του Σαββάτου, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εισβάλουν στο αναρχικό στέκι «Ρεσάλτο» του Κερατσινίου και συλλαμβάνουν 22 άτομα. Λίγο αργότερα, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους συλληφθέντες καταλαμβάνουν το Δημαρχείο της περιοχής ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αντίστασης στην πρωτοφανή προσπάθεια τρομοκράτησης. Και αυτό όμως θα δεχτεί την έφοδο των μπάτσων με αποτέλεσμα να προσαχθούν και να συλληφθούν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Συλλήψεις γίνονται και στα Εξάρχεια μετά από επίθεση σε αστυνομικές δυνάμεις που είχαν στρατοπεδεύσει στην περιοχή. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής και των προληπτικών συλλήψεων βρίσκει 76 ανθρώπους συλληφθέντες.
Την Κυριακή 6 Δεκέμβρη διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε δεκάδες περιοχές του ελλαδικού χώρου, ενώ στις φυλακές της χώρας έγκλειστοι προχωρούν σε αποχή συσσιτίου στη μνήμη του 15χρονου. Το κράτος, συνεχίζοντας την προσπάθεια τρομοκράτησης, εισβάλει σε έναν ακόμα αυτοοργανωμένο χώρο στα Γιάννενα («Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Ιωαννίνων») χωρίς κανένα πρόσχημα νομιμότητας. Όμως, παρά το έντονο κλίμα κρατικής τρομοκρατίας που είχε επιβληθεί από τις προηγούμενες μέρες, χιλιάδες άνθρωποι, αψηφώντας το, συγκρούονται άγρια με τους μπάτσους, γκρεμίζοντας το μύθο της παντοδυναμίας των κυρίαρχων και σκορπίζοντας στην αποπνικτική ατμόσφαιρα τα όνειρα για χειραγώγηση των εξεγερτικών διαθέσεων. Η πορεία στην Αθήνα, πριν ακόμα ξεκινήσει, δεχόταν τις προκλήσεις και τις επιθέσεις των μπάτσων, ενώ προσάγονταν στα τμήματα δεκάδες άτομα που απλά κατευθυνόντουσαν σε αυτήν. Αποκαλύφθηκαν έτσι τα ψέματα των κρατιστών που διαβεβαίωναν πως θα διασφαλίσουν την ειρηνική συμμετοχή στην επέτειο της δολοφονίας. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχαν σχεδιάσει. Πανεπιστημίου, Σταδίου, Προπύλαια, πλατεία Συντάγματος, στήνονται οδοφράγματα, ξεσπούν συγκρούσεις και σπάζονται τράπεζες, πολυκαταστήματα και κάθε σύμβολο καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Παράλληλα καταλαμβάνεται η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών και απελευθερώνεται – κυριολεκτικά και μεταφορικά – από τη θεσμική της λειτουργία με σκοπό να μετατραπεί σε εστία αντίστασης των διαδηλωτών. Οι προκλήσεις και οι επιθέσεις των μπάτσων, ακόμα και ο βαρύς τραυματισμός διαδηλώτριας, υποδήλωσε την πλήρη αδυναμία οποιουδήποτε άλλου μέσου στη συσπείρωση των ανθρώπων γύρω από τους νόμους και τους θεσμούς. Έδειξε ξεκάθαρα τον πανικό και τον τρόμο που κυριεύει τους κυρίαρχους μπροστά στο ανεξέλεγκτο των συγκρούσεων.
Στη συντονισμένη προσπάθεια του εξουσιαστικού στρατοπέδου να κατασυκοφαντήσει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, τα ΜΜΕ στήνουν κυριολεκτικά το ψέμα του χτυπημένου από σιδερολοστό πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστου Κίττα. Ο στόχος είναι προφανής: να επανέλθει στην επιφάνεια το θέμα της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και να αρχίσει να δημιουργείται η αναγκαία κοινωνική συναίνεση σε ενδεχόμενες κατασταλτικές κινήσεις στα πανεπιστήμια στο πλαίσιο της αναδιοργάνωσης και προσαρμογής των θεσμών και μηχανισμών στις νέες απαιτήσεις των καιρών για την ολοκληρωτική επικράτηση της διευρυμένης κυριαρχίας.
Τη Δευτέρα 7 Δεκέμβρη, στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που είχε προγραμματιστεί από μαθητικές πρωτοβουλίες, φοιτητικούς συλλόγους και εκπαιδευτικούς φορείς, η συγκρουσιακή παρουσία των μαθητών είναι καταλυτική, με τους διάφορους χειραγωγούς να μένουν σταδιακά στο περιθώριο της κινητοποίησης και οι πρώτοι να δείχνουν πως το καλύτερο “μάθημα” εξακολουθεί να παραμένει το “μάθημα” του οδοφράγματος. Και αυτό “διδάσκεται” στον Πειραιά, στον Κορυδαλλό, στα Πατήσια, στο Αιγάλεω, στην Καλλιθέα αλλά και στα Γιάννενα, στο Αγρίνιο και στη Χαλκιδική, στα Τρίκαλα, στο Ναύπλιο, στο Γύθειο και στην Κυπαρισσία, στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλονιά, στην Πάρο και στη Χίο, στα Χανιά, στον αγ. Νικόλαο, στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο Κρήτης, με κεντρικό σύνθημα το πάντα επίκαιρο «ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» και τα αστυνομικά τμήματα να δέχονται την οργή των μαθητών, καταλήγοντας σήμερα η συγκρουσιακή παρουσία τους να κατατίθενται ως μια ακόμη μαθητική εξεγερτική απόπειρα. Ενώ το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα πλησίαζε στα Προπύλαια, μπροστά στην κατάσταση που είχε διαμορφωθεί από τις συγκρούσεις των προηγούμενων ημερών και το φόβο των κρατιστών για μια παρατεταμένη αγριότητα και ένταση των συγκρούσεων, μπάτσοι αποκλείουν τους δρόμους που οδηγούν στην περιοχή των Εξαρχείων αλλά και την πρόσβαση στο χώρο ασύλου των Προπυλαίων και της Νομικής Σχολής! Η παγωμάρα των διαδηλωτών μπροστά στο θέαμα των ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων που «προστατεύουν το άσυλο» αντικαταστάθηκε από την αδυναμία του φοιτητικού κινήματος να προασπίσει τα δημοκρατικά του “κεκτημένα”.
Η αποτελεσματικότητα αυτής της έμπρακτης κατάργησης του ασύλου αλλά και ο περιορισμός και η εκτόνωση των όποιων αντιδράσεων στα συνθήματα, καταδεικνύουν το φετιχιστικό δικαίωμα της ασυλίας που προασπίζει το φοιτητικό κίνημα και οι διάφοροι χειραγωγικοί μηχανισμοί της Αριστεράς και όχι τη λειτουργική επανοικειοποίηση των πανεπιστημίων ως ορμητήρια ενάντια στις δυνάμεις της τυραννίας ή σαν αιχμιακό σημείο για την ανάπτυξη απελευθερωτικών πρακτικών. Άλλωστε οι αναρχικοί και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις. Η δυνατότητα της «ασυλίας» δεν παραχωρείται με δημοκρατικές λογικές αλλά κατακτάται από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Εξάλλου συγκρουσιακές-εξεγερτικές πρακτικές έχουν εκδηλωθεί στους δρόμους χωρίς άσυλα (Δεκέμβρης ’08 κ.ά.) καταδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα σε δημοκρατικές παραχωρήσεις και στους αγώνες των καταπιεσμένων ενάντια στην υποταγή και την εκμετάλλευση.
Αλλά δε χρειάζεται να εξετάσουμε τα πράγματα λεπτομερειακά. Αρκεί να ξύσουμε λίγο το ψεύτικο λούστρο της δημοκρατίας για να πειστούμε ότι μέσα είναι όλα σάπια. Και αυτό συμβαίνει επειδή ακριβώς δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή σπίθα ελευθερίας και αξιοπρέπειας, επειδή όσο περισσότερο οι κυρίαρχοι μιλούν για δημοκρατία τόσο πιο βαριές γίνονται οι αλυσίδες, τόσο πιο στενή γίνεται η φυλακή.
Και αν ο παραληρηματικός λόγος του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη φτάνει να ταυτίζει τον αγώνα των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανθρώπων για αξιοπρέπεια και ελευθερία με εκείνη των ναζί της «Νύχτας των Κρυστάλλων», ας θυμάται ότι η αντίστοιχη κλιμακούμενη παράνοια του Στάλιν, η οποία προμήνυε την περίοδο των διώξεων που θα επακολουθούσε, έγινε το κεντρικό μέλημα της Τσεκά (σοβιετική αστυνομία) στη βίαιη κατάπνιξη κάθε ελεύθερης φωνής.
Όσο περισσότερο οι κυρίαρχοι τρομοκρατούν τους ανθρώπους, βλέποντας ότι οι διάφοροι μηχανισμοί δεν επαρκούν για να συγκρατήσουν την αγανάκτηση και την οργή σε ένταση χρήσιμη για πολιτικά αλισβερίσια και οι συγκρουσιακές πρακτικές οικειοποιούνται από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, τόσο οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι θα συνεχίζουν να αντιστέκονται και να υψώνουν οδοφράγματα ενάντια στο κράτος και τους παρατρεχάμενούς του, πυρπολώντας κάθε συνθήκη ειρήνης που προσπαθεί να επιβληθεί…
καμία ανοχή στη “μηδενική ανοχή”
άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων
άρση όλων των περιοριστικών όρων
