Αντιεξουσιαστικό Στέκι Παντείου

Όταν η εξεταστική γίνεται εκφοβισμός και φετίχ μαζί…

 

Οι μήνες που πέρασαν χαρακτηρίστηκαν από έντονες κινητοποιήσεις των φοιτητών αρχικά και των δασκάλων μετέπειτα με αιχμή την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως αυτή πραγματώνεται με την αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές παρενέβησαν επιχειρώντας να θέσουν τη βάση για μία συνολική κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα, από το περιεχόμενο της γνώσης που μεταφέρεται στις διάφορες βαθμίδες του μέχρι την ίδια τη μάθηση σα διαδικασία και την αλληλεπίδρασή της στο επίπεδο του κοινωνικού με τον εκπαιδευόμενο.

Η διαμαρτυρία των φοιτητών εκφράστηκε με ποικίλους τρόπους, από τους αποκλεισμούς δρόμων μέχρι τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις, τις καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών και εν τέλει τις καταλήψεις των ίδιων των σχολών.

Τον Ιούνιο του 2006 εκατοντάδες σχολές σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο βρέθηκαν υπό κατάληψη, σαμποτάροντας την παραγωγική και μαθησιακή λειτουργία των πανεπιστημιακών χώρων. Η κίνηση της κατάληψης, παρά την κριτική που μπορεί να

-και έχει- δεχτεί, με βάση την εμπειρία των μηνών που μας πέρασαν, αποτελεί ένα βήμα παραπάνω, ενός κοινωνικού κομματιού μάλιστα το οποίο όλα τα προηγούμενα χρόνια ακροβατούσε μεταξύ του life style και των ριζοσπαστικών λόγων.

Το κράτος αναβάλλει την κατάθεση του νομοσχεδίου, μπροστά στην αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης, και το μεταθέτει για τα μέσα του Φλεβάρη. Την ίδια στιγμή μία υπόγεια διαδικασία μπλοκαρίσματος των κινητοποιήσεων βρίσκεται σε εξέλιξη, με την παράταξη της ΔΑΠ να κατεβάζει σε γενικές συνελεύσεις πλαίσια αντι-κατάληψης και τραμπούκους ΟΝΝΕΔίτες (όπως έγινε στη Νομική, στη Γεωπονική και στην ΑΣΟΕΕ), με την ΠΑΣΠ να τίθεται «σιωπηρά» με το μπλοκ της αντι-κατάληψης και την ΠΚΣ υποχθόνια να κάνει «αγωνιστικές διακηρύξεις» οι οποίες αντί να ακολουθούν μία μορφή κλιμάκωσης επιστρέφουν στον παλιό γνώριμο καιρό, στα ψηφίσματα και τις παραστάσεις διαμαρτυρίας. Μάλιστα, «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος»! Στα ΤΕΙ της Αθήνας ξυλοκόπησαν φοιτητή (της «ενωτικής πρωτοβουλίας») επειδή υπερασπίστηκε μία πρακτική που κατοχυρώθηκε στις γενικές συνελεύσεις της σχολής το προηγούμενο διάστημα, να κατατίθενται «προτάσεις» αντί των κομματικών πλαισίων.

Ως συνέχεια της προαναφερθείσας κατάστασης έρχεται η απόφαση της γενικής συνέλευσης του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (με συμμετοχή των καθηγητών του τμήματος και εκπροσώπων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ) ότι εάν γίνει νέα κατάληψη θα χαθεί το εξάμηνο. Μία απόφαση η ουσία της οποίας εντοπίζεται σε δύο σημεία: αφενός στην εκβιαστική και εκφοβιστική της χροιά απέναντι σε όλους αυτούς οι οποίοι τους προηγούμενους μήνες τάχθηκαν υπέρ των καταλήψεων, και αφετέρου στην ύπαρξη μίας διαδικασίας σαν αυτή της εξεταστικής από την οποία οι παρατάξεις και το «φοιτητικό κίνημα» εν γένει δεν απαγκιστρώθηκαν στη διάρκεια των κινητοποιήσεων αλλά το τοποθέτησαν στο επίκεντρό τους. Και αυτό ενώ το έδαφος ήταν πρόσφορο να τεθεί ακόμη και το ζήτημα της κατάργησης των εξετάσεων (ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι καλό να εμπνέει και τις πράξεις, όχι μόνο τα λόγια…).

Εμείς δε θα υπερασπιστούμε το «δικαίωμα» των φοιτητών να δίνουν εξετάσεις. Θα υπενθυμίσουμε μόνο το πόσο βάρβαρη είναι αυτή η διαδικασία στην οποία υποβάλλουμε τον εαυτό μας, το άγχος, την πίεση, το αδιέξοδο, την απογοήτευση. Το πόσο βάρβαρο είναι να μας κρίνει κάποιος και να καθορίζει το υπόλοιπο της ζωής μας.

Εμείς δεν θα ζητήσουμε να πάρουν καμία απόφαση πίσω. Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να τους δώσουμε το «πάτημα» να κάνουν πράξη αυτά που αποφάσισαν. Με νέες κινητοποιήσεις, με δυναμικές καταλήψεις, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, τη συνδιαμόρφωση και την αλληλεγγύη. Ο Φλεβάρης δεν είναι μακριά… Και να δούμε τότε, αν μέσα στην κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται στο δρόμο και τις καταλήψεις θα καταφέρουν να εκφοβίσουν, να απειλήσουν, να εκτονώσουν.

Απέναντι στη μηχανική αποστήθιση κάποιων σελίδων βιβλίων και την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, προτάσσουμε την αυτομόρφωση, την γνώση που θα προκύπτει μέσα από την εμπειρία και την άμεση αλληλεπίδραση των υποκειμένων, που θα προωθεί την περιέργεια, την αναζήτηση, την κρίση, την άρνηση.

 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ

…όποιος ξεχνά τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου,

αργά ή γρήγορα θα ξεχάσει και τον ίδιο τον πόλεμο

 

Στις 6 Μάη του 2006 πραγματοποιείται στην Αθήνα πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ -μία οργάνωση με συστατικά υποκείμενα από την σοσιαλδημοκρατία μέχρι και την άκρα αριστερά- η οποία συγκροτήθηκε ευκαιριακά με σκοπό να διαμεσολαβήσει σε πολιτικό επίπεδο και να ελέγξει συγκρουσιακές πρακτικές που εκδηλώθηκαν κατά τις συναντήσεις των πολιτικοοικονομικών αφεντικών (G8, Π.Ο.Ε.) σε διάφορες χώρες.

Ο ρόλος του Ε.Κ.Φ. ήταν και είναι πολύ συγκεκριμένος. Η πολιτική του πρόταση συμπυκνώνεται στην άποψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να μεταρρυθμιστεί, να βελτιωθεί. Έτσι και αλλιώς δε θα μπορούσε να επιδιώκει κάτι διαφορετικό, αφού πολλά από τα παρακλάδια του αποτελούν κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος (κόμματα, φορείς, μη κυβερνητικές οργανώσεις).

Απέναντι στην καθημερινή βία του καπιταλιστικού συστήματος εκείνη την ημέρα της διαδήλωσης μερικοί εκατοντάδες επέλεξαν να βρεθούν στον δρόμο, να αντιτάξουν τη δική τους αντιβία, να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής και να επιτεθούν σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους (πρεσβείες, τράπεζες, ξενοδοχεία, μεγάλα πολυκαταστήματα). Κάποιοι εκατοντάδες επέλεξαν απέναντι σε μία ακόμη γιορτή-φιέστα της ντόπιας αριστεράς (με μπροστάρη τον Συνασπισμό) να εναντιωθούν έμπρακτα σε ότι μας καταπιέζει. Και ήταν αυτός ο λόγος που ο Στρατούλης (στέλεχος του Συνασπισμού) δήλωνε την επόμενη ημέρα ότι αυτοί που συγκρούστηκαν δεν ήταν αναρχικοί αλλά ομάδες τυφλής βίας, συναινώντας έτσι στις συλλήψεις και στις φυλακίσεις διαδηλωτών. Ήταν οι αλυσίδες «περιφρούρησης» οργανώσεων της αριστερά και των προσκεκλημένων της από το εξωτερικό (π.χ. Cobas) που εγκλώβισαν και απομόνωσαν κόσμο δίνοντας την ευκαιρία στις δυνάμεις καταστολής να χτυπήσουν, να συλλάβουν, να φυλακίσουν.

17 άτομα συνελήφθησαν, από τους οποίους τρεις παραμένουν ακόμη προφυλακισμένοι. Με κατασκευασμένες μαρτυρίες αστυνομικών, με αντιφάσεις και ανακρίβειες.

Από τις 29 Νοεμβρίου ο Ταράσιο Ζαντορόζνι έχει ξεκινήσει απεργία πείνας, στις φυλακές Κορυδαλλού ζητώντας την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση τόσο του ίδιου όσο και των άλλων δυο προφυλακισμένων (στις 9 Δεκεμβρίου μεταφέρεται στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας)

Στις 7 Δεκεμβρίου απεργία πείνας ξεκίνησε και ο Γεράσιμος Κυριακόπουλος με το ίδιο αίτημα.

Είμαστε μαζί τους, αλληλέγγυοι …

 

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ Ε.Κ.Φ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΑΡΑΣΙΟ ΖΑΝΤΟΡΟΖΝΙ (ΑΠΟ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ) KAI ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟ (ΑΠΟ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΗ)

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Τέρμα πια οι αυταπάτες- τέρμα πια οι εκτονώσεις…

Εχθρός μας το κράτος και ο καπιταλισμός.

Πρόκειται για μια περίοδο όπου το κράτος και τα αφεντικά εντείνουν διαρκώς και σε κάθε μέτωπο την επιθετικότητα τους στα πλαίσια της ευρύτερης διαδικασίας του κοινωνικού εκσυγχρονισμού. Έτσι προωθούν σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης μέσα από την εντατικοποίηση της εργασίας, τον εκβιασμό της ανεργίας, διευρύνοντας για εκατομμύρια καταπιεσμένους τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, τη φτώχεια και την ανέχεια. Ενώ ταυτόχρονα οξύνουν την καταστολή και επιχειρούν να εμπεδώσουν τον έλεγχο ως μόνιμη κοινωνική συνθήκη ώστε να αποτρέψουν ή και να εξουδετερώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις.

Έτσι λοιπόν και στην εκπαίδευση, που ανέκαθεν αποτελούσε μέσο και  ιδεολογικό εργαλείο για την απρόσκοπτη και συνολική προώθηση των εκάστοτε σχεδιασμών του κράτους και του κεφαλαίου, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία εκσυγχρονισμού της, στα πλαίσια και τις νέες ανάγκες που επιτάσσουν οι κυρίαρχοι. Μια διαδικασία εκσυγχρονισμού στην κατεύθυνση της εντατικοποίησης της εκπαίδευσης, της αμεσότερης σύνδεσης της με την παραγωγή και την αγορά εν γένει, αλλά και συντήρησης και ενίσχυσης του ρόλου της όσον αφορά την προώθηση της εξατομίκευσης, του ανταγωνισμού και της υποταγής.

Μέσα σε αυτή την συνθήκη, της συνεχούς και πολυμέτωπης επίθεσης των αφεντικών οι κοινωνικές αντιστάσεις πολλές φορές εγκλωβίζονται και χαρακτηρίζονται από αποσπασματικότητα, μερικότητα (κάτι που προωθούν, άλλωστε, και οι χειραγωγικοί-συνδικαλιστικοί μηχανισμοί) και αμυντικότητα (δηλαδή να κρατηθούν τα «κεκτημένα» -ουσιαστικά η αποδοχή των παρόντων άγριων συνθηκών εκμετάλλευσης από τους ίδιους τους καταπιεσμένους) έναντι των αντικοινωνικών πρωτοβουλιών των πολιτικοκοινωνικών αφεντικών. Ζητούμενο για εμάς, ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές, είναι κάθε μέτωπο του κοινωνικού πολέμου να είναι και ένα μέτωπο αγώνα και να νοηματοδοτείται από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους ως σημείο ρήξης-αντιπαράθεσης και σύγκρουσης συνολικά με τις επιλογές των αφεντικών, να είναι σημείο του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, για την κατάκτηση της ελευθερίας.

Έτσι οι κινητοποιήσεις του περασμένου χρόνου ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με αποκορύφωμα αυτές της άνοιξης, με εκατοντάδες καταλήψεις σχολών και με συνεχείς διαδηλώσεις (οι οποίες, από ένα σημείο και μετά και εξαιτίας της βίαιης καταστολής που δέχτηκαν, απέκτησαν ανοιχτά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά) συμπυκνώνουν στην ουσία, έστω και στιγμιαία, μια γενικευμένη κοινωνική δυσφορία για κάθε πτυχή της καθημερινότητας, για τους επιβαλλόμενους όρους «από τα πάνω» που συνιστούν τη ζωή ως επιβίωση΄ μια συνθήκη αγώνα, μέσα από την οποία δεν υπήρχε απλά ο φόβος των αγωνιζόμενων πως τα χειρότερα έπονται (όπως έλεγαν και επιχειρούσαν να αναδείξουν σε επίκεντρο των κινητοποιήσεων, κινδυνολογώντας, οι ηγεσίες των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων -για δυο νόμους και δυο διατάγματα-) αλλά πως όσα έχουν γίνει, πως όσα ήδη ζούμε είναι αρκετά για να αγωνιστούμε και να κατέβουμε στους δρόμους.

 

Αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης που αναπτύχθηκε στις κατειλημμένες σχολές, στους δρόμους και στις συγκρούσεις με τις μονάδες καταστολής, με τη συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών, νεολαίων και αλληλέγγυων και δημιούργησε τις συνθήκες σύγκρουσης με κεντρικές πολιτικές του κράτους αποτέλεσε ένα ευνοϊκό πεδίο για την παρέμβαση των αναρχικών, ώστε η δυναμική του να μην αναλωθεί και εκτονωθεί σε ένα στενό συντεχνιακό και αιτηματικό πλαίσιο. Αυτό ήταν άλλωστε το πολιτικό πλαίσιο που θέλησαν να δώσουν σε αυτόν τον αγώνα φοιτητικές παρατάξεις και πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, προσπαθώντας να προωθήσουν τις ματαιόδοξες και ηττοπαθείς λογικές τους μέσα από πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς, περιγράφοντας την εκπαίδευση που οραματίζονται (πτυχία με αξία -για όλους- και δουλειά αντάξια των πτυχίων -πάλι, για όλους-) ως μια νησίδα ελευθερίας σε έναν κόσμο σκλαβιάς και εκμετάλλευσης για χιλιάδες νεολαίους. Άραγε, τι σημασία έχει το πτυχίο -ή μη- για όλους αυτούς που δουλεύουν για ψίχουλα, σε άθλιες συνθήκες, για κάθε μικρό και μεγάλο αφεντικό (βλέπε part-time, ντελιβεράδες, σερβιτόρους, πωλητές-τριες, χαμηλόμισθους εργάτες του τριτογενή τομέα);

Έτσι απέναντι σε τέτοιου είδους λογικές το ζήτημα είναι το πώς ένα σημείο αγώνα, όπως αυτό ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, θα διευρυνθεί κοινωνικά, θα ριζοσπαστικοποιήσει την κριτική και τις συνειδήσεις των αγωνιζόμενων και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς και αντεπίθεσης και άλλων κοινωνικών κομματιών που πλήττονται από τις επιλογές του κράτους και των αφεντικών.

Σε αυτή την προοπτική που θα ήταν δυνατό να είχαν αυτές οι κινητοποιήσεις το κράτος αντέταξε τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Οι διαδηλώσεις χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τα Χανιά, δεκάδες προσαγωγές πραγματοποιήθηκαν και τελικά έξι αγωνιστές διώκονται. Εντεταλμένοι τραμπούκοι της ΔΑΠ επιχείρησαν βίαια να σπάσουν καταλήψεις, μέχρι και παρακρατικά φασιστοειδή της «χρυσής αυγής» επιστρατεύτηκαν πετώντας πέτρες πίσω από τα ΜΑΤ κατά την διάρκεια συγκρούσεων έξω από το Πολυτεχνείο. Ενώ ταυτόχρονα οι μηχανισμοί χειραγώγησης και προπαγάνδας του κράτους (Μ.Μ.Ε.) προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν αρχικά τις κινητοποιήσεις, όταν όμως αυτές γιγαντώθηκαν στους δρόμους, επανέφεραν το γνωστό παραμύθι περί μειοψηφικών προβοκατόρων που καταστρέφουν περιουσίες (προφανώς εννοώντας τη βουλή, το υπουργείο παιδείας και τις τράπεζες). Μια επιχείρηση προπαγάνδας που αποσκοπούσε στην εγκληματοποίηση των αναρχικών ώστε να δικαιολογηθεί η άγρια καταστολή τόσο εναντίον του συνόλου των διαδηλωτών, όσο και ειδικότερα των αντιεξουσιαστών, αλλά και να αποκοινωνικοποιηθούν και να εγκληματοποιηθούν πρακτικές αγώνα που οικειοποιήθηκαν στους δρόμους από πολλούς νεολαίους.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και στο βαθμό που συμμετείχαμε ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές στις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα την περασμένη άνοιξη, αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος ως μέρος του συνολικότερου αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού. Σ’ αυτό τον αγώνα συμμετείχαμε ως αναρχικοί, αλληλέγγυοι, θέτοντας συνολικά προτάγματα και όχι με το ρόλο του φοιτητή, του «συμπαραστάτη» ή κάποιου επιτελικού συγκρουσιακού βραχίονα. Η ριζοσπαστικοποίηση όσων βρέθηκαν στον δρόμο, έστω κι αν δεν ξεπεράστηκαν οι ρόλοι που μοιράζει απλόχερα ο καπιταλισμός (στην περίπτωσή μας του φοιτητή), αποτελεί μία παρακαταθήκη για το μέλλον. Δημιούργησε το έδαφος για όξυνση της κριτικής συνείδησης και τις προϋποθέσεις ώστε όλος αυτός ο κόσμος να ξαναβρεθεί στο δρόμο και να αντιπαρατεθεί άμεσα με τις επιλογές των διαχειριστών της εξουσίας (είτε πρόκειται για τη νεοφιλελεύθερη είτε για τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή τους), Η συλλογικοποίηση και αυτοοργάνωση του αγώνα έξω και απέναντι από κομματικούς/αιτηματικούς μηχανισμούς αποτελεί επιδίωξή μας, στην κατεύθυνση της διάχυσης στην κοινωνία ενός συνολικού απελευθερωτικού προτάγματος.